|
RASSEGNA STAMPA ESTERA/WEB 2018 2017 2016 2015 2014 2013 2012 2011 2010 2009 2008 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 archivio |
Anno 2019
gennaio febbraio marzo aprile maggio giugno luglio agosto settembre ottobre novembre dicembre
Cliccare sulle immagini per ingrandirle
A Photographic Tour of Abandoned Cold War Sites |
Da smithsonianmag.com del 30 dicembre 2019 |
|
El castillo aspira a premios mundiales por su reforma |
Da elperiodicomediterraneo.com del 28 dicembre 2019 |
|
Congress Demands Investigation Into the U.S.'s Nuclear Coffin |
Da yahoo,com del 27 dicembre 2019 |
|
San Martín de Valdeiglesias pierde su castillo |
Da elmundo.es del 25 dicembre 2019 |
|
The secret underground reservoir hidden under ancient woodland in London |
Da mylondon.news del 22 dicembre 2019 |
|
Proteger Málaga en el XVIII: Castillos y fortalezas frente a ingleses y piratas |
Da laopiniondemalaga.es del 22 dicembre 2019 |
|
€1 million works to save Fort Ricasoli begin - Completion expected in 2021 |
Da timesofmalta.com del 19 dicembre 2019 |
|
Plans outlined to transform Inverness bunker into museum |
Da pressandjournal.co.uk del 16 dicembre 2019 |
|
RUSSIAN ARCTIC TO BE SHIELDED BY S-400S BY YEAR-END |
Da defenseworld.net del 9 dicembre 2019 |
|
RUSSIA INDUCTS S-300V4 AIR DEFENSE SYSTEM |
Da defenseworld.net del 6 dicembre 2019 |
|
Russia Built A NATO Spec Identification Friend Or Foe System For Turkey's S-400 Batteries |
Da thedrive.com del 6 dicembre 2019 |
|
CURRENTLY STUDYING HOW TO COMBINE US PATRIOTS, TURKISH S-400S: NATO |
Da defenseworld.net del 5 dicembre 2019 |
|
It’s not rocket science…well, maybe it is. Atlas-F to Minuteman |
Da oscarzero.wordpress.com del 3 dicembre 2019 |
|
Russia’s advanced radar in Kaliningrad to monitor entire territory of Europe — source |
Da tass.com del 1 dicembre 2019 |
|
F-16 JETS TO BE TESTED AGAINST TURKISH S-400 SYSTEMS |
Da defenseworld.net del 26 novembre 2019 |
|
Turkey Tests F-16s And F-4s Against S-400 Radars In Defiance Of U.S. Sanctions Threats |
Da thedrive.com del 25 novembre 2019 |
|
Nuclear Missile Silo for Sale in the Arizona Desert – Take a Look Inside |
Da thevintagenews.com del 22 novembre 2019 |
|
Aerial view of the silo hatch. In the 20 years from the early ‘60s to the early ‘80s, Tucson was surrounded by missile silos like this one. Each one was capable of launching a Titan II in under half an hour, and sending it over 6,000 miles to reach its intended target. The warheads on those missiles were 6000 times more destructive than the bomb that hit Hiroshima.
|
The decommissioned nuclear silo is accessed by a 40ft staircase leading underground that was once home to the US’s largest intercontinental ballistic missile ever deployed – the Titan II. In 1984, the titans went out use and demolition crews blew up the silos, backfilling the shafts for launch control.
|
Ladders leading from the surface down to the silo.
|
He
bought the property in 2002, for $200,000.
Ellis said that they rented an old excavator that could only turn left.
|
The hallway They started digging on a Saturday, and by the afternoon of the following day, they were in. Cleaning the facility out set him back about $80,000, and he spent another $20,000 in legal fees to have it rezoned for commercial purposes. When his customers pulled out during the recession, he just let the place sit empty.
|
Interior of the silo Now, Ellis says he wants to sell the site because he’s bored. He’s gotten a couple of offers for the property, one from a buyer who wanted to use it to grow medical marijuana, and another from someone who thought it had great potential to become a porn studio. Ellis rejected both offers.
|
One of the main rooms. A local newspaper called the site ‘a mid-century fixer upper’, and that’s certainly true. Vandals broke in at some point, smashing the fluorescent lights he’d installed, and knocking over the ladder used to access the space. He had to rappel down the access shaft to put the ladder back. In order to even get a tour of the property, buyers have to be able to show that they have the funds to make the purchase, and also have to sign a liability waiver.
|
Aerial view of the silo opening in the middle of the Arizona desert. In order to tour the missile silo for sale, you begin by descending a 40-ft. staircase that leads into the bunker. The space
is large and empty. It has stained, 4-ft. thick concrete walls, and lots
of exposed metal structures. There are still large floor-to-ceiling
springs on each floor, which are meant to protect each of the basement’s
levels from seismic shocks, and a 6,000-pound blast door. Here you can find more information about the listing and real estate agent |
RUSSIA BEGINS PRODUCTION OF INDIA'S S-400 SYSTEMS |
Da defenseworld.net del 18 novembre 2019 |
|
World peace and Nekoma, North Dakota |
Da oscarzero.wordpress.com del 11 novembre 2019 |
|
INDIA TO TEST K-4 LONG-RANGE NUCLEAR MISSILE: REPORTS |
Da defenseworld.net del 7 novembre 2019 |
|
Le bunker souterrain du général Richter |
Da memorial-caen.fr del 4 novembre 2019 |
|
Segura de León 'reconquista' su castillo al recuperar su gestión - El Ayuntamiento adjudicó en 2004 su explotación como hotel rural a una empresa pero ha acudido a la justicia para anular el contrato |
Da hoy.es del 4 novembre 2019 |
|
SANCTIONS-BUSTING ‘FINANCIAL ARRANGEMENTS’ HELPED ROSOBORONEXPORT COMPLETE S-400 TURKEY DEAL |
Da defenseworld.net del 1 novembre 2019 |
|
Забытый подвиг Рава-Русского укрепрайона в июне 1941 г. |
Da yandex.ru del 1 novembre 2019 |
|
In Olanda sulle tracce dell’operazione “Market Garden”. E per scoprire la Liberation Route che tocca anche l’Italia |
Da lastampa.it del 30 ottobre 2019 |
|
TURKEY MAY NEED SU-35 JETS TO MAXIMIZE S-400 PERFORMANCE |
Da defenseworld.net del 29 ottobre 2019 |
|
Hoe de fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog leidde tot het Bunkermuseum |
Da ad.nl del 26 ottobre 2019 |
|
SERBIA BUYS RUSSIAN PANTSIR-S AIR DEFENSE SYSTEM |
Da defenseworld.net del 25 ottobre 2019 |
|
Russia sends S-400 missile defense systems to Serbia for military drill |
Da reuters.com del 24 ottobre 2019 |
|
Fortalezas en venta en la Costa da Morte |
Da eldiario.es del 20 ottobre 2019 |
|
Former Nazi bunker to become upscale hotel with roof garden |
Da insider.com del 18 ottobre 2019 |
|
US ARMY PICKS RAYTHEON’S NEW 360-DEGREE RADAR FOR ITS PATRIOT SYSTEM |
Da defenseworld.net del 18 ottobre 2019 |
|
Una mirada a los castillos de la provincia de Alicante |
Da diarioinformacion.com del 17 ottobre 2019 |
|
RUSSIA TO COMPLETE S-400 SHIPMENT TO TURKEY BY DECEMBER |
Da defenseworld.net del 16 ottobre 2019 |
|
Strategic, long-range cannon preps to jump its first tech hurdle |
Da defensenews.com del 11 ottobre 2019 |
|
RUSSIAN MOD DENIES S-500 TESTED IN SYRIA |
Da defenseworld.net del 4 ottobre 2019 |
|
US TESTS NUCLEAR-CAPABLE MINUTEMAN III ICBM |
Da defenseworld.net del 3 ottobre 2019 |
|
RUSSIAN S-500 SERIAL PRODUCTION IN 2020 AFTER SUCCESFUL TEST IN SYRIA |
Da defenseworld.net del 3 ottobre 2019 |
|
CHINA DISPLAYS NEW NUCLEAR MISSILE BASED ON DF-31 ICBM AT NATIONAL DAY PARADE |
Da defenseworld.net del 1 ottobre 2019 |
|
In de ABP-atoomkelder staan nog steeds vier hometrainers om stroom op te wekken |
Da limburger.nl del 24 settembre 2019 |
|
RUSSIAN S-300S, S-400S FAIL TO DETECT ISRAELI F-35S FLYING OVER SYRIA: REPORTS |
Da defenseworld.net del 19 settembre 2019 |
|
Russia could protect Lebanon with S-400 system after Israeli attack: media |
Da almasdarnews.com del 16 settembre 2019 |
|
RUSSIA DEPLOYS S-400S TO ARCTIC |
Da defenseworld.net del 16 settembre 2019 |
|
WE’LL BUY PATRIOTS IF THEY EQUAL S-400 CAPABILITIES: ERDOGAN |
Da defenseworld.net del 14 settembre 2019 |
|
UK TO COMBAT S-400-TYPE SYSTEMS USING ARTIFICIAL INTELLIGENCE |
Da defenseworld.net del 13 settembre 2019 |
|
U.S. eyeing sanctions over Turkey's S-400 buy - Mnuchin |
Da reuters.com del 9 settembre 2019 |
|
TURKEY DEPLOYS S-400 SYSTEMS IN ANKARA, AS TRAINING OF TROOPS BEGINS |
Da defenseworld.net del 5 settembre 2019 |
|
IF DENIED US PATRIOT MISSILE SYSTEM, TURKEY TO BUY ADDITIONAL S-400S |
Da defenseworld.net del 3 settembre 2019 |
|
Appartement te koop: Het Fort 7 4251 LZ Werkendam |
Da funda.nl del 1 agosto 2019 |
|
Da dailymail.co.uk del 30 luglio 2019 |
|
Forladt amerikansk millitærbase i Grønland bevæger sig under indlandsisen |
Da jyllands-posten.dk del 28 luglio 2019 |
|
Bobołowicz: Tynne to polskie Termopile. Polscy żołnierze przez 4 dni bohatersko walczyli tutaj z Armią Czerwoną |
Da wnet.fm del 28 luglio 2019 |
|
RUSSIA TEST LAUNCHES TOPOL ICBM |
Da defenseworld.net del 27 luglio 2019 |
|
FIRST S-400 SHIPMENT TO TURKEY COMPLETED: ANKARA |
Da defenseworld.net del 25 luglio 2019 |
|
CHINESE MILITARY REPLACING OLD WEAPONS WITH NEW: DEFENCE WHITE PAPER |
Da defenseworld.net del 24 luglio 2019 |
|
RUSSIA BEGINS SHIPMENT OF SECOND BATCH OF S-400 SYSTEMS TO CHINA |
Da defenseworld.net del 24 luglio 2019 |
|
Hier öffnet sich der geheime Stasi-Bunker des DDR-Oberspions |
Da bz-berlin.de del 21 luglio 2019 |
|
LOCKHEED WINS $1.5 BILLION FOR RIYADH’S THAAD DEFENSE SYSTEMS |
Da defenseworld.net del 20 luglio 2019 |
|
Dundee Cold War bunker to open to public for first time this year |
Da thecourier.co.uk del 20 luglio 2019 |
|
Sanctioning NATO ally Turkey terrible precedent: Expert |
Da aa.com.tr del 19 luglio 2019 |
|
Gun Tower, Anyone? Your’s For Just $90,000 |
Da warhistoryonline.com del 18 luglio 2019 |
|
Deze Duitse bunker ligt verscholen in hartje Roosendaal |
Da bndestem.nl del 18 luglio 2019 |
|
Ondergronds “nazi-veldhospitaal” blijkt schuilkelder van gemeente |
Da hln.be del 17 luglio 2019 |
|
LEONARDO, NORTHROP TO UPDATE ENAV GROUND-TO-AIR COMMUNICATIONS EQUIPMENT TO MANAGE ITALIAN AIRSPACE |
Da defenseworld.net del 16 luglio 2019 |
|
Batterie Plouharnel : the awesome story of the French 340mm naval gun |
Da explorabilia.co.uk del 13 luglio 2019 |
|
U.S. Nuclear Weapons Depot D. |
Da arcanumurbex.de del 12 luglio 2019 |
|
FIRST BATCH OF RUSSIAN S-400S DELIVERED TO TURKEY |
Da defenseworld.net del 12 luglio 2019 |
|
Ondergronds nazicomplex in Wevelgem ontdekt |
Da hln.be del 12 luglio 2019 |
|
An underground military bunker is on sale in Norfolk |
Da edp24.co.uk del 12 luglio 2019 |
|
US forced to mull sanctions against Turkey after S-400 purchase |
Da al-monitor.com del 12 luglio 2019 |
|
NEW PAYMENT MECHANISM TO BYPASS US SANCTIONS TO BEGIN WITH S-400 SYSTEM SALE TO INDIA |
Da defenseworld.net del 10 luglio 2019 |
|
TESTS OF RUSSIA’S SARMAT ICBM TO BE COMPLETED IN 2020 |
Da defenseworld.net del 8 luglio 2019 |
|
TURKEY CONSIDERING PLACING S-400 SYSTEMS IN QATAR, AZERBAIJAN |
Da defenseworld.net del 6 luglio 2019 |
|
TURKEY TO DEPLOY S-400 BATTERY IN ‘STRATEGICALLY IMPORTANT” LOCATION IN SOUTH-EAST |
Da defenseworld.net del 4 luglio 2019 |
|
S-300 AIR DEFENCE SYSTEMS IN SYRIA 'FULLY OPERATIONAL' |
Da defenseworld.net del 3 luglio 2019 |
|
RUSSIA STARTS PRODUCTION OF S-500 MISSILE SYSTEMS |
Da defenseworld.net del 1 luglio 2019 |
|
TURKEY TO GET RUSSIAN S-400S IN TEN DAYS |
Da defenseworld.net del 1 luglio 2019 |
|
TURKEY TO RECEIVE RUSSIAN S-400 MISSILE DEFENSE SYSTEMS FROM JULY |
Da defenseworld.net del 27 giugno 2019 |
|
Kunne skyte halvveis til Danmark. Nå er verdens nest største kanon pusset opp. |
Da aftenposten.no del 25 giugno 2019 |
|
US BEHAVIOUR IN S-400 ISSUE AN ATTACK ON STRATEGIC AUTONOMY OF INDIA, TURKEY: INDIA, PAK EXPERTS |
Da defenseworld.net del 24 giugno 2019 |
|
Unbekannte verschandeln das B-Werk |
Da saarbruecker-zeitung.de del 21 giugno 2019 |
|
Wał Pomorski 1945 nową regionalną marką turystyczną |
Da asta24.pl del 20 giugno 2019 |
|
RUSSIA TEST LAUNCHES NEW ‘KINZHAL’ HYPERSONIC MISSILE |
Da defenseworld.net del 18 giugno 2019 |
|
G-Kazemat – holenderski schron typu G na ckm |
Da hauba.pl del 18 giugno 2019 |
|
Twierdza Koźle |
Da cczytam.com del 15 giugno 2019 |
|
CHINA TO INDUCT 'HUMVEE' COMPETITOR INTO PLA |
Da defenseworld.net del 14 giugno 2019 |
|
Gevecht om vochtige bunker aan Beerpolderweg |
Da destemvandort.nl del 11 giugno 2019 |
|
IRAN DENIES REQUESTING FOR RUSSIAN S-400 MISSILE SYSTEMS |
Da defenseworld.net del 10 giugno 2019 |
|
El búnker de El Saler se destapa |
Da lasprovincias.es del 10 giugno 2019 |
|
Dieser Spionagebunker der Stasi kann bald besichtigt werden |
Da maz-online.de del 9 giugno 2019 |
|
Woede om wegrottende bunker bij Dordrecht |
Da rd.nl del 8 giugno 2019 |
|
Bunker terug in beheer van Stichting bunkerbehoud Dordrecht en restauratie van de bunker. |
Da secure.avaaz.org del 7 giugno 2019 |
|
GERMANY SELECTS ELBIT SYSTEMS' E-LYNX SOLDIER RADIO SYSTEMS FOR ARMY |
Da defenseworld.net del 7 giugno 2019 |
|
L'histoire oubliée des forts Séré de Rivières dans l'Aisne |
Da francetvinfo.fr del 1 giugno 2019 |
|
Warum diese Bunkeranlage einzigartig ist |
Da sueddeutsche.de del 31 maggio 2019 |
Im
Nordsaarland
gibt es eine
einzigartige
Bunkeranlage.
Sie gehörte
zu den
größten
Bauten des
Westwalls.
Und ist als
einzige
ihres
Bautyps
original
erhalten.
Man kann sie
auch
besichtigen.
|
Vom Westwall-Bunker zum Mahnmal |
Da saarbruecker-zeitung.de del 31 maggio 2019 |
Diesen Schlafraum im Westwall-Bunker in Besseringen teilten sich zwei Offiziere. Foto: dpa/Oliver Dietze Merzig. In Besseringen gibt es eine einzigartige Bunkeranlage. Sie gehörte zu den größten Bauten des Westwalls. Und ist als einzige ihres Typs vom Bau her original erhalten. Man kann sie auch besichtigen. Es ist eine gewaltige Bunkeranlage, die unter einer Anhöhe bei Merzig-Besseringen in der Erde liegt. 44 Räume, über drei Geschosse verteilt. Bis zu 90 Soldaten waren dort im Zweiten Weltkrieg im Einsatz. Es ist ein einmaliges Denkmal: „Dieses ‚B-Werk’ des einstigen Westwalls ist das einzige, das in seiner originalen Bausubstanz mit allen Waffenkuppeln bis heute erhalten ist“, sagt der Vorsitzende des Vereins für Heimatkunde Merzig, Egon Scholl. Der Verein ist im Auftrag der Stadt Merzig für das „B-Werk“, das inzwischen ein Museum ist, seit 2002 zuständig.
Die rund 630 Kilometer lange Verteidigungsanlage „Westwall“ war im
Auftrag von Adolf Hitler zwischen 1938 und 1940 erbaut worden: Sie
erstreckte sich von der niederländischen bis zur Schweizer Grenze. Der
Westwall zählte bis zu 18 000 Bunker, davon waren nur 32 „B-Werke“. Sie
zeichneten sich neben ihrer Größe durch die Dicke ihren Betonmauern von
1,50 Metern aus, sagt Scholl (82). Und: „B-Werke“ lagen immer an Orten,
die die Wehrmacht als „strategisch wichtig“ ansahen. Martin Lang (links) und Egon Scholl vom Verein für Heimatkunde Merzig kümmern sich um den Erhalt des B-Werks. . Foto: dpa/Oliver Dietze Die noch intakten Anlagen des Westwalls seien im Saarland alle geschützt, sagt Rainer Knauf vom Landesdenkmalamt in Saarbrücken. Im Saarland gebe es „den umfänglichsten Bestand von Westwall-Anlagen überhaupt“: Man gehe von 800 bis 850 Bunkeranlagen aus. Grund dafür: Die Franzosen hätten damals mit Rücksicht auf die Bevölkerung darauf verzichtet, die Anlagen zu sprengen, sagt er. An der Saar gibt es insgesamt rund 5000 Baudenkmäler – vom Bunker über Kirchen bis zum Wegekreuz. Plus zahlreiche Bodendenkmäler.
Das „B-Werk“ sei von Ende 1939 bis nach Hitlers Frankreichfeldzug im
März 1940 besetzt gewesen. Auch anschließend blieb die Anlage voll
bewaffnet: Ein Wartungstrupp war stets vor Ort. Als die amerikanischen
Soldaten im März 1945 anrückten, wurde der Bunker dann kampflos geräumt.
Danach wurde der Bunker „komplett leergeräumt“, wie Lang sagt. Besatzer,
Bürger, Häuslebauer und Schrotthändler schleppten den größten Teil der
Inneneinrichtung fort. Manche Ausstellungsstücke seien original und nach
Irrwegen wieder in den Bunker zurückgekommen, viele andere, vor allem
Waffen und Lebensmittel, sind täuschend echte Nachbildungen. Echte
Wandmalereien – beispielsweise ein Stahlhelm mit dem Motiv „Schutz und
Trutz für Deutschland“ – sind laut Scholl „eine ganz große Seltenheit“. www.west-wall.de/index.php/westwall/bunker/ b-werk-besseringen |
Krieg der Bunker - Westwall gegen Maginot-Linie |
Da zdf.de del 27 maggio 2019 |
Die Maginot-Linie und der Westwall – beide Verteidigungslinien werden zwischen den Weltkriegen errichtet. Sie weisen große Unterschiede auf. In Bauweise und Funktionalität, vor allem aber in der Kriegsphilosophie, die dahintersteckt. Die Franzosen wollen mit der "Ligne Maginot" bereit sein für den Verteidigungsfall, die Anlage entlang der Ostgrenze des Landes ist modern und technisch auf höchstem Niveau. Zwei Verteidigungslinien im Vergleich Die "Drachenzähne", wie sie am Westwall verwendet wurden, sollten Panzerangriffe auf Bunkeranlagen erschweren. Quelle: ZDF/Damien Saugues Hitlers Wall, 630 Kilometer entlang der Westgrenze des Deutschen Reiches, hat neben dem militärischen vor allem auch propagandistischen Wert. Warum setzen Frankreich und Deutschland auf solche Anlagen in einer Zeit, in der Kriege doch in der Luft und mit Panzeroffensiven entschieden werden? Wie unterscheiden sich die beiden Verteidigungslinien? Welchen Nutzen haben sie? Und halten sie, was man sich von ihnen erhofft? Nach Kriegsende weiß man: Beide Befestigungswälle, die Maginot- inie und der Westwall, waren im Grunde schon im Moment ihrer Planung überholt. |
RUSSIAN ARMY GETS NEW-GEN TORNADO-S MULTIPLE LAUNCH ROCKET SYSTEMS |
Da defenseworld.net del 23 maggio 2019 |
Russian Army Gets New-gen Tornado-S Multiple Launch Rocket Systems The Russian Army has received the latest-generation Tornado-S multiple launch rocket system (MLRS) this year, according to RIA Novosti. “As for the further development of the Tornado, we now have a new system, the Tornado-S. The first rocket brigade was sent to the armed forces this year, and has begun pilot operation,” Alexander Kochkin, vice-CEO of the Rostec subsidiary Techmash, was quoted as saying at the MILEX-2019 exhibition. The modernization of the Tornado MLRS to the Tornado-S level was commissioned by the Defense Ministry, he noted. The Tornado-S is a considerable upgrade from the 9K58 Tornado, designed to destroy distant group targets (personnel, unarmored, lightly armored and armored vehicles), tactical missiles, aerial defense systems, parked helicopters, command points, communication nodes and military industrial infrastructure. The system can fire its rockets in a salvo or as individual precision missiles, and has essentially become a universal tactical rocket system. The Tornado-S can also use adjustable ammunition. |
PAKISTAN TESTS NUCLEAR CAPABLE SHAHEEN-II BALLISTIC MISSILE |
Da defenseworld.net del 23 maggio 2019 |
Shaheen missile of Pakistan Pakistan armed forces on Thursday conducted a test launch of Shaheen-II, a surface-to-surface ballistic missile, the Inter-Services Public Relations (ISPR) said. "The training launch was aimed at ensuring operational readiness of Army Strategic Forces Command. The Shaheen-II missile is capable of carrying both conventional and nuclear warheads up to a range of 1,500 kilometres," the ISPR said. The launch had its impact point in the Arabian Sea. The army's media wing described Shaheen-II as a "highly capable missile which fully meets Pakistan's strategic needs towards maintenance of desired deterrence stability in the region." The test launch came on a day when India tested an air-launched supersonic cruise missile, Brahmos aimed at a land target. |
TURKEY SEES “IMPROVEMENT” IN F-35, S-400 TALKS, BUT PREPARED FOR CATSAA SANCTIONS |
Da defenseworld.net del 22 maggio 2019 |
S-400 missile System Turkey sees an improvement in talks with the United States over the purchase of Russian S-400 defense systems and US F-35 fighter jets but was prepared for sanctions under Countering American Adversaries Through Sanctions Act (CAATSA). "In our talks with the United States, we see a general easing and rapprochement on issues including the east of the Euphrates, F-35s and Patriots," Defence Minister Hulusi Akar said.
Speaking to reporters late yesterday, Akar said that Turkey was
fulfilling its responsibilities in the F-35 project. In addition, Ankara
and Washington were working on price, technology transfer, joint
production issues on the possible purchase of the US Patriot system. |
Schron bojowy – Pickett-Hamilton- Fort |
Da hauba.pl del 19 maggio 2019 |
Fot. 01. Schron bojowy typu Pickett-Hamilton w pozycji spoczynkowej na lotnisku Thorpe Abbotts R.A.F (obecnie muzeum) a oddanej w użytkowanie dla amerykańskiej 100 Grupy bombowej (zdjęcie pochodzi ze strony: https:// www. der elic tpla ces. co. uk/). W okresie zagrożenia inwazją na wyspy brytyjskie wykonano szereg schronów bojowych o rozwiązaniach konstrukcyjnych znacznie obiegających od wznoszonych na „starym lądzie”. Jeden z typowych schronów zwraca uwagę poprzez swoją prostotę i niepowtarzalność konstrukcji. Projekt obiektu został zgłoszony przez firmę New Kent Construction Company z Ashford. Konstruktorem był Norman Pickett. Schron nazwano: Pickett-Hamilton-Fort.
Został przyjęty do stosowania przez ministerstwo lotnictwa (ang. Air
Ministry) w 1940 roku. Pierwsze schrony dostarczono w kwietniu 1942 roku.
Schron został przewidziany do obrony lotnisk przed desantem wojsk
nieprzyjaciela. W założeniach, przyjętych w projekcie, mógł być budowany
przy pasach startowych, gdyż jego konstrukcja nie miała w żaden sposób
ograniczać ruchu samolotom (Fot. 01). Załogę schronu stanowiły 3-4 osoby.
Miały do dyspozycji ręczny karabin maszynowy i trzy strzelnice.
Fot. 02. Uniesiona do góry część bojowa schronu Pickett-Hamilton (Zdjęcie pochodzi ze strony: http:// www. panoramio. com/ photo/ 22740963.). W pozycji spoczynkowej, powierzchnia stropu pokrywała się z poziomem gruntu i nie utrudniała ruchu samolotom na lotnisku. W celu osiągnięcia pozycji bojowej była unoszona w krótkim czasie do góry. Tylko w górnym położeniu załoga karabinu maszynowego mogła prowadzić okrężną obronę i obserwację poprzez trzy strzelnice symetrycznie rozłożone na obwodzie. W stropie, unoszonej do góry części schronu, wykonano właz dla załogi, zamykany stalową uchylną klapą.
Nie wyeliminowano jednak podstawowego mankamentu eksploatacyjnego schronu. Obiekty te były często zalewane wodą, pochodzącą z opadów atmosferycznych. Nisza ściekowa o pojemności około 26,4 litra (7 galonów) nie posiadała odwodnienia.
Fot. 03. Część bojowa schronu i hydrauliczny mechanizm podnoszenia z butlą sprzężonego powietrza w Imperial War Museum Duxford ( fot. Arkadiusz Mitura ). Produkcję schronu zaniechano w momencie wprowadzenia na brytyjskie lotniska jednostek amerykańskich sił powietrznych, dysponującymi ciężkimi bombowcami. Konstrukcja schronu była zbyt słaba aby utrzymać nowoczesny bombowiec obciążony paliwem i ładunkiem bomb. Pomysł opracowania został zaczerpnięty z postu autora pt. Pickett-Hamilton-Fort, opublikowanego 5 stycznia 2014 na Forum Zbuntowanych Poszukiwaczy „Eksploratorzy” ( link: http:// eks plor ator zy. com. pl/ index. php ). |
PPK – schron do ognia bocznego na 2 ckm-y i rkm |
Da hauba.pl del 19 maggio 2019 |
Fot. 01. Linia Mołotowa. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm. (Podemszczyzna, Rawsko Ruski Rejon Umocniony). 2.1. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm z wyjściem ewakuacyjnym w bocznej ścianie izby bojowej – Linia Mołotowa
Fot. 02. Linia Mołotowa. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm. Od lewej: poziomy korytarz wyjścia ewakuacyjnego, strzelnica obrony zapola i wejścia do schronu (Podemszczyzna, Rawsko Ruski Rejon Umocniony).
Rys. 01. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na ckmy i rkm. Obiekt z wyjściem ewakuacyjnym w ścianie bocznej izby bojowej. 1. izba bojowa na ckm, 2. izba bojowa na ckm z wyjściem ewakuacyjnym, 3. izba dowodzenia, 4. korytarz i magazyn, 5. izba załogi, 6. izba zaplecza technicznego z filtrami przeciwchemicznymi i wentylatorami, 7. pomieszczenie socjalne ze strzelnicą obrony wejścia, 8. śluza przeciwgazowa, 9. korytarz wejściowy ze szczeliną przeciw podmuchową, 11. poziomy korytarz wyjścia ewakuacyjnego, 12. wentylator układu usuwania gazów prochowych, 13. przewody odpowietrzające zbiorniki na łuski, 14. orylon. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm (ros. одноэтажный пулеметный полукапонир на две пулемётные установки i и ручной пулемёт) wznoszony był na Linii Mołotowa w kilku wersjach, oznaczanych numerami katalogowymi konstrukcji typowych. Poszczególne wersje schronów mogły się różnić odpornością na ostrzał, kubaturą, planem izb i podstawowym wyposażeniem.
Fot. 03. Izba bojowa na ckm z wyjściem ewakuacyjnym. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ciężkie karabiny maszynowe i rkm opisywany w niniejszym opracowaniu, został zaprojektowany jako obiekt drugiej linii obrony punktów oporu Linii Mołotowa lub jako schron bojowy, który zgodnie z planem taktycznym obrony nie znajdował się na założonym głównym kierunku natarcia nieprzyjaciela. Schron otrzymuje standardowe rozwiązania stosowane w fortyfikacji stałej latach trzydziestych ubiegłego stulecia. Ściana czołowa i boczna posiadała nasyp kamienno – ziemny, chroniący przed ostrzałem od strony przedpola. Drugą ścianę boczną, z osadzonymi skrzynkowymi pancerzami strzelnic, uformowano tak, aby do minimum ograniczyć oddziaływanie skośnego ostrzału. Nad strzelnicami umieszczono okap. Zabezpieczał strzelnice przed ostrzałem z broni stromotorowej o dużych kalibrach. W nim osadzono zaczepy na wsporniki mat lub siatki maskującej. Dodatkową ochronę strzelnic przed ogniem skośnym stanowił masywny orylon. Fot. 04. Wyjście ewakuacyjne bez wsuniętych dwuteowników. Po lewej stronie strzelnica obrony zapola i wejścia do schronu bez osadzonego gazoszczelnego pancerza PZ-39.
Fot. 05. Wsporniki na podstawę wentylatora do usuwania gazów prochowych. W lewym górnym rogu zdjęcia widoczna jest rura odprowadzająca gazy prochowe na zewnatrz schronu (tłoczone przez wentylator). Po prawej stronie zachowana część przewodu, odpowietrzająca zbiorniki z łuskami. Konstrukcję jednokondygnacyjnego schronu dostosowano tak, aby obiekt mógł być wznoszony również na terenach podmokłych lub z wysokim stanem wód. Ze względów ekonomicznych starano się wyeliminować konieczność budowy tzw. „wanny”, chroniącej obiekt przed przenikaniem do jego wnętrza wód gruntowych. Poniżej poziomu fundamentu znalazły się jedynie zbiorniki na łuski oraz szambo. Zrezygnowano z wyjścia ewakuacyjnego składającego się z pionowego szybu z włazem w jednym z pomieszczeń schronu (Fot. 14.), krótkiego poziomego kory-tarza pod fundamentem schronu i pionowego szybu przy zewnętrznej ścianie schronu (Fot.13.). Podjęto decyzję o umieszczeniu wyjścia ewakuacyjnego w bocznej ścianie zewnętrznej izby bojowej. W przypadku zablokowania lub zakleszczenia ciężkich gazoszczelnych drzwi wejściowych, schron można było bezpiecznie opuścić po zdjęciu blokady z dwuteowników i pokonaniu krótkiego poziomego korytarza (Rys. 01, 11.). Żelbetonowa obudowa korytarza chroniła blokadę w ścianie schronu (Fot. 04) przed bezpośrednim ostrzałem nieprzyjaciela. Dojście do wyjścia ewakuacyjnego od strony zapola broniła gazoszczelna strzelnica dla ręcznego karabinu maszynowego (Fot. 02). Fot. 06. Widok izby bojowej na ckm od strony włazu wyjścia ewakuacyjnego. Podstawowe uzbrojenie schronu umieszczono w dwóch izbach bojowych. Dwa 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe Maxim wz. 1910 na podstawach fortecznych chronione były staliwnymi pancerzami skrzynkowymi (zestaw NPS-3). Osie główne strzelnic obu stanowisk bojowych są równoległe. Sektor ognia każdego z nich wynosił około 60 stopni. Łuski z wystrzelonych nabojów, po przez gazoszczelną zrzutnię, spadały do zbiornika znajdującego się pod fundamentem schronu. Okresowe czyszczenie zbiorników i usuwanie zgromadzonych w nim łusek umożliwiał właz w fundamencie. Znajdował się w każdej izbie. Zamykany był gazoszczelną klapą. Zewnętrzna izba bojowa otrzymała dodatkową gazoszczelną strzelnicę na ręczny karabin maszynowy. Miała zapewnić skuteczną obronę wejścia do schronu oraz zapola. Dla schronów budowanych na Linii Mołotowa przewidziano nowo zaprojektowany pancerz PZ-39 (więcej >> (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-pomocniczej/strzelnica-obrony-bezposredniej-wradzieckiej- fortyfikacji-stalej/)) dla 7,62 mm (czołgowego) ręcznego karabinu DT. Strzelnica umożliwiała prowadzenie ognia w sektorze 60 stopni. Zasięg ognia uzależniony był od ukształtowania terenu wokół obiektu. W wielu przypadkach ograniczony był do kilkunastu metrów. W osi korytarza wejściowego umieszczono standardową strzelnicę obrony wejścia. Dostosowana była do broni ręcznej. Obronę wejścia prowadzono z ciasnego pomieszczenia socjalnego. Manewrowanie bronią było utrudnione. Pomieszczenie widoczne jest na Fot. 08. Pozbawione jest całkowicie wyposażenia. Nie osadzono na niskim cokole emaliowanej żeliwnej latryny. Nie zamontowano spłuczki i zbiornika na wodę. Fot. 07. Zachowana część przewodu odpowietrzającego zbiornik na łuski. Po prawej stronie otwór technologiczny do osadzenia zrzutni łusek. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm został zaprojektowany jako obiekt gazoszczelny. Każda z izb bojowych otrzymała gazoszczelny pancerz skrzynkowy z jarzmem kulistym dla ciężkiego karabinu maszynowego Maxim wz. 1910. Warunek gazoszczelności spełniał również pancerz PZ-39 strzelnicy obrony zapola i wejścia. Poszczególne pomieszczenia izolowane są gazoszczelnymi drzwiami. Fot. 08. Korytarz wejściowy do schronu. W fundamencie otwór (bez osadzonego pancerza) do opróżniania szamba . Po prawej stronie strzelnica obrony wejścia. (zdjęcie wykonano w schronie o lustrzanej konfiguracji pomieszczeń do przedstawionej na rys. 01).
Fot. 09. Pomieszczenie socjalne ze strzelnicą obrony wejścia. W posadzce otwory technologiczne na rury odprowadzające ścieki WC do szamba. Po lewej stronie wejście do izby zaplecza
Fot. 10. Dwa otwory do osadzenia wsporników dla wentylatora odprowadzającego „zużyte” powietrze na zewnątrz schronu. Wlot rury odprowadzającej powietrze.
Niezbędną ilość powietrza dostarcza centralny układ nawiewu. W schronie utrzymywane jest stałe nadciśnienie, zapobiegające przenikaniu gazów z zewnątrz. Zanieczyszczone powietrze z obiektu usuwane przez dwa niezależnie pracujące układy. Pierwszy obejmuje część bojową schronu. Usuwa gazy prochowe i skażone powietrze z obu izb bojowych na zewnątrz (więcej >> (http://hauba.pl/liniamolotowa- rejony-umocnione-na-nowej-zachodniej-granicy-panstwowej-zsrr/uklad-usuwaniagazow- prochowych-w-sowieckim-jednokondygnacyjnym-schronie-broni- aszynowej-do-ogniabocznego/)). Drugi zapewnia szybką wymianę powietrza w izbie dowodzenia, załogi, zaplecza socjalnego i technicznego. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm, jako obiekt drugiej linii obrony lub usytuowany w terenie, który zgodnie z planem taktycznym obrony nie znajdował się na założonym głównym kierunku natarcia nieprzyjaciela, nie otrzymała pełnego zaplecza technicznego. Nie został wyposażony w agregat prądotwórczy napędzany silnikiem wysokoprężnym. Zaprojektowana izba zaplecza technicznego (Rys. 01, 6.), o podstawie prostokąta o wymiarach 1,40 x 1,70 m, mogła pomieścić filtry przeciwchemiczne, ustawione w pionowej kolumnie, wentylator nawiewu powietrza i wentylator usuwający zanieczyszczone powietrze ze schronu. W przypadku możliwości uzyskania zasilania energetycznego z pobliskiego obiektu z agregatem prądotwórczym, schron mógł posiadać mechaniczny napęd układu napowietrzania. Konstrukcja sowieckich wentylatorów serii KP umożliwiała również napęd ręczny. 2.2. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm z wyjściem ewakuacyjnym w izbie bojowej – Linia Mołotowa Fot. 11. Linia Mołotowa. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm. Tylna elewacja schronu. Od lewej: wejście do schronu, zamurowana strzelnica przeciw podmuchowa, strzelnica obrony zapola i wejścia do schronu, poniżej strzelnicy,pionowy szyn wyjścia ewakuacyjnego (Wólka Zamkowa, Brzeski Rejon Umocniony).
Fot. 12. Linia Mołotowa. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm. Tylna elewacja schronu. Od lewej: wejście do schronu, zamurowana strzelnica przeciw podmuchowa, strzelnica obrony zapola i wejścia do schronu, poniżej strzelnicy,pionowy szyn wyjścia ewakuacyjnego (Drohiczyn, Brzeski Rejon Umocniony). PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm (ros. одноэтажный пулеметный полукапонир на две пулемётные установки i и ручной пулемёт) wznoszony był na Linii Mołotowa w kilku wersjach, oznaczanych numerami katalogowymi konstrukcji typowych. Poszczególne wersje schronów mogły się różnić odpornością na ostrzał, kubaturą, planem izb i podstawowym wyposażeniem. Podstawowe uzbrojenie schronu stanowiły dwa 7,62 mm ciężkie karabiny maszynowe Maxim wz. 1910 na podstawach fortecznych. Chronione były staliwnymi pancerzami skrzynkowymi (zestaw NPS-3). Osie główne strzelnic obu stanowisk bojowych są równoległe. Schrony budowane na Linii Mołotowa miały otrzymać nowo zaprojektowany pancerz PZ-39 (więcej >> (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-pomocniczej/strzelnica-obrony-bezposredniej-wradzieckiej- fortyfikacji-stalej/)) strzelnicy obrony zapola i wejścia dla 7,62 mm (czołgowego) ręcznego karabinu DT. Opisywana wersja jednokondygnacyjnego schronu broni maszynowej do ognia bocznego była często stosowana na Linii Mołotowa. Posiada rozkład pomieszczeń zgodny z rys. 02, który nie odbiega od schematu z rys. 01. Nieznacznie zwiększono kubaturę izby zaplecza technicznego po przez zwiększenie jej szerokości z 1,40 m do 1,60 m. Ta z pozoru drobna zmiana spowodo-wała pojawienie się skośnej ściany w korytarzu wejściowym przy strzelnicy obrony bezpośredniej (Fot. 17.). W schronach ze zredukowanym zapleczem technicznym, bez stacjonarnego agregatu prądotwórczego, stosowano uproszczoną czerpnię powietrza. Fot. 18 prezentuje stan zachowania tego typu czerpni. Schron otrzymał wyjście ewakuacyjne. Wewnętrzny pionowy szyb znajdował się w prawej izbie bojowej przy strzelnicy obrony zapola (Fot. 14.). Zamykany był stalową pokrywą. Zewnętrzny pionowy szyb z klamrami umieszczono przy zewnętrznej ścianie, poniżej strzelnicy (Fot. 13.). Oba szyby połączone były krótkim poziomym korytarzem, przebiegającym poniżej fundamentu schronu. Korytarz zabezpieczony był blokadą, wykonaną z pionowo wsuwanych dwuteowników w dwa poprzeczne kanały. Rys. 02. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm. 1. izba bojowa na ckm, 2. izba bojowa na ckm z wyjściem ewakuacyjnym, 3. izba dowodzenia, 4. korytarz i maga- zyn, 5. izba załogi, 6. izba zaplecza technicznego z filtrami przeciwchemicznymi i wentylatorami, 7. pomieszczenie socjalne ze strzelnicą obrony wejścia, 8. śluza przeciwgazowa, 9. korytarz wejściowy ze szczeliną przeciw podmuchową, 10. zewnętrzny, pionowy szyb wyjścia ewakuacyjnego, 12. wen – tylator układu usuwania gazów prochowych, 13. przewody odpowietrzające zbiorniki na łuski, 14. orylon.
Fot. 13. Szyb wyjścia ewakuacyjnego pod strzelnicą obrony zapola.
Fot. 14. Cylindryczny szyb wyjścia ewakuacyjnego poniżej wnęki strzelnicy obrony zapola. Po prawej stronie niewidoczna strzelnica dla ckm Maxim wz. 1910.
Fot. 15. Widok cienkiej ściany działowej pomiędzy izbą bojową a pomieszczeniem dowodzenia od strony szybu wyjścia ewakuacyjnego.
Fot. 16. Widok pancerza skrzynkowego zestawu NPS-3 w lewej izbie bojowej. Po prawej stronie wsporniki na górny zbiornik układu chłodzenia ckm. Poniżej pancerza otwór technologiczny do osadzenia zrzutni łusek.
Fot. 17. Widok korytarza wejściowego do schronu. W osi wejścia rura uproszczonej czerpni powietrza. Poniżej rozglifienie strzelnicy obrony wejścia.
Fot. 18. Widok uproszczonej czerpni powietrza. Po prawej stronie strzelnica obrony wejścia.
Fot. 19. Zewnętrzny szyb wyjścia ewakuacyjnego.
Fot. 20. Zewnętrzny szyb wyjścia ewakuacyjnego.
2.3. PPK – jednokondygnacyjny do ognia bocznego na 2 ckmy, z obroną zapola i ze zredukowanym zapleczem – Linia Mołotowa Fot. 21. Linia Mołotowa. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm ze zredukowanym zapleczem i częścią socjalną. (Zaruzie, Zambrowski Rejon Umocniony).
Rys. 03. PPK – jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ckmy i rkm ze zredukowanym zapleczem technicznym i socjalnym. Schron poddano pracom konserwatorskim w latach pięćdziesiątych zeszłego wieku. W tym okresie osadzono w otworach wejściowych niemiecki ościeżnice, widoczne na zaprezentowanych zdjęciach. Opis do rys. 03. 1. lewa izba bojowa ckm ze strzelnicą rkm obrony wejścia i zapola, 2. prawa izba bojowa ckm, 3. izba dowodzenia, 4. śluza przeciwgazowa z zapleczem technicznym i strzelnicą obrony wejścia, 5. Korytarz wejściowy z drzwiami kratowymi i szczeliną przeciw podmuchową, 6. wewnętrzny szyb wyjścia ewakuacyjnego, 7. zewnętrzny szyb wyjścia ewakuacyjnego, 8. strzelnica obrony wejścia i zapola, 9. czerpnia powietrza.
Fot. 22. Widok prawej izby bojowej na ckm od strony strzelnicy. Widoczna na zdjęciu niemiecka ościeżnica drzwi gazoszczelnych została osadzona w latach pięćdziesiątych zeszłego stulecia. Jednokondygnacyjny schron do ognia bocznego na dwa ciężkie karabiny maszynowe i rkm (ros. одноэтажный пулеметный полукапонир на две пулемётные установки i и ручной пулемёт) zaplanowano wyjątkowo oszczędnie. Ściana czołowa i boczna posiadała nasyp kamienno – ziemny, chroniący przed ostrzałem od strony przedpola. Jego pozostałości widoczne są na fot. 21. Wysunięty orylon zabezpieczał obie strzelnice ckm przed ogniem skośnym i chronił je przed zasypaniem przez przemieszczający się nasyp pod wpływem eksplozji pocisków artyleryjskich. Od strony przedpola schron rozpoznawalny był jako niewielki pagórek. Rozpięte maty lub siatki maskujące na podnoszonych wspornikach podczas prowadzenia ognia, świetnie maskowały obiekt przed rozpoznaniem z powietrza. Rozkład izb bojowych i ich kubatura nie odbiega od standardów przyjętych w sowieckiej fortyfikacji stałej dla obiektów Linii Mołotowa na dwa ciężkie karabiny maszynowe do ognia bocznego ze strzelnicą obrony wejścia i zapola. Fot. 23. Widok otworu technologicznego na zestaw PK4b prawej izby bojowej od wejścia.
Schron miał być wyposażony w
nowo zaprojektowane pancerze skrzynkowe z podstawą forteczną dla ckm.
Zgodnie z nazewnictwem sowieckim nowe stanowisko bojowe określano jako
zestaw PK4b. Pancerze mogły być osadzane w ścianie schronu podczas jego
budowy. Ze względu na częste opóźnienia w dostawach wyposażenia
opracowano technologię, pozwalającą na późniejszy montaż. W ścianie
obiektu pozostawiono dwa otwory technologiczne dla późniejszego
osadzenia pancerzy. Przestrzeń, pomiędzy ścianami otworu
technologicznego a ustawionym w nim pancerzem, zalewano betonem po przez
dwa pionowe szyby, wykonane w stropie. Skrzynka pancerza ustalana była w
otworze technologicznym za pomocą dwóch pionowych dwuteowników,
osadzonych w ścianie schronu. Ich rozstaw jest identyczny jak dla
zestawu NPS-3. Fot. 24. Widok wejścia do lewej izby bojowej ckm.
Schron posiada dwa
pomieszczenia, chronione drzwiami gazoszczelnymi. Pierwsze z nich (Rys.
03. 3.) o podstawie 2,84 x 1,80 m, umieszczone za prawą izbą bojową,
mieściło stanowisko dowodzenia. W stropie obiektu pozostawiono otwór
technologiczny na pancerz peryskopu do obserwacji okrężnej. W ścianie
tylnej osadzono rurę usuwającą zanieczyszczone powietrze na zewnątrz
schronu. Powietrze było zasysane przez wentylator umieszczony na
podstawie przy nośnej ścianie działowej. Fot. 25. Lewa izba bojowa. Od lewej: wnęka strzelnicy obrony wejścia i zapola, otwór technologiczny na pancerz skrzynkowy zestawu PK4b. Wejście do schronu otrzymało standardowe rozwiązanie konstrukcyjne dla obiektów fortyfikacji stałej do ognia bocznego. Korytarz załamany pod kątem prostym zakończony był szczeliną przeciw podmuchową. Zapole schronu oraz podejście do wejścia znajdowało się w sektorze ostrzału strzelnicy na rkm, umieszczonej w zewnętrznej izbie bojowej ckm.
Fot. 26. Wejście do izby bojowej, widok od strony izby dowodzenia. Po lewej stronie wejście do śluzy przeciwgazowej. Wejście do koryta-rza chroniły drzwi kratowe lekko cofnięte w głąb wejścia względem lica elewacji. Wewnętrzna strzelnica na rkm broniła wejścia do schronu. W korytarzu umieszczono uproszczoną czerpnię powietrza. Widoczna jest na fot. 27.
Fot. 27. Korytarz wejściowy z uproszczoną czerpnią powietrza i strzelnicą obrony bezpośredniej.
Fot. 28. Śluza przeciwgazowa. Widok w kierunku niszy strzelnicy obrony bezpośredniej.
Fot. 29. Widok wejścia do śluzy przeciwgazowej od strony korytarza wejściowego. W głębi wejście do izby dowodzenia. Niemiecka ościeżnica gazoszczelnych drzwi została osadzona w latach pięćdziesiątych zeszłego wieku.
ŚWIAT PRZENIKLIWEGO ŚWIAT PRZENIKLIWEGO CHŁODU STALI I BETONU.
Wszelkie prawa zastrzeżone. |
RUSSIA UPGRADES PANTSIR DEFENSE SYSTEM THROUGH EXPERIENCE GAINED IN SYRIA: REPORT |
Da defenseworld.net del 17 maggio 2019 |
Pantsir S-1 Russia has unveiled the upgraded export version of the Pantsir missile defense system, “Pantsir-S1M,” capable of launching missiles to neutralize a greater range of drone targets. The Pantsir has been refurbished after the experience gained through its usage in Syria.
“Range of hittable targets has been greatly expanded on the basis of the
results we obtained in Syria. The upgraded Pantsir can now destroy all
types of drones effectively,” Sergei Mikhailov, High Precision Systems
holding company’s deputy CEO for foreign economic activity, told TASS
(http://tass.com/defense/1058576) on Thursday. "With the introduction of
the new missile the system’s range has been increased to 30 kilometers.
We will now have two types of missiles - near and longer range ones," he
said. |
Plans to turn historic Drakelow Tunnels into wine warehouse |
Da kidderminstershuttle.co.uk del 16 maggio 2019 |
A FORMER top secret underground military complex near Kidderminster
could be turned into a wine storage facility under new plans submitted
to the district council. London City Bond (LCB) wants to develop the
historic Drakelow Tunnels beneath Kingsford Country Park into a
warehouse and distribution centre for 10,000 tonnes of wine - creating
40 full-time jobs. The tunnel network was built in the early 1940s as a
shadow factory for the Rover car company, later forming part of a
national network of highly classified nuclear bunkers. In recent years,
the tunnels have welcomed members of the public for regular open days
and paranormal tours, which would be stopped altogether if plans went
ahead. One concerned resident, who asked to remain anonymous, said: "We
have fought for over 20 years to have these tunnels available for people
to have access to learn from. "The Friends of Drakelow did tours from
the 1990s and the newer volunteers who have been fantastic in the last
few years. "I have been on one of their recent tours and the work they
do out of their own time would be lost forever - a criminal thing. They
added: "Our area is very popular with horse riders and cyclists and
bringing five articulated lorries - 52 tonnes of wine - down a day and
an unlimited amount of smaller vehicles to the site could become fatal
if a driver of such a huge vehicle is not familiar with the area." LCB
has since reduced the number of delivery vehicles to three per working
day, and says the facility would generate 'much needed' jobs in the
rural area. A company spokesman said: “LCB’s proposal for the site
involves bringing the Drakelow Tunnels back into a commercial use, the
purpose for which they were constructed in the first place in the 1940s. |
RUSSIAN S-400 SYSTEM REQUIRES FRIENDLY AIRCRAFT DATA TO IDENTIFY FRIEND OR FOE |
Da defenseworld.net del 16 maggio 2019 |
Russian air-defence system; photo by Almaz-Antey The United States is opposed to Turkey and India acquiring the Russian S-400 long-range air defense systems as it requires sensitive data from the sensors of the aircraft to be fed into it in order to identify them as friend or a foe. The details of the friendly aircraft required include information on the radar, Link-16, a special transponder called Identification of Friend or Foe (IFF) and more. It cannot operate in a stand-alone manner and will need to identify NATO-integrated Turkish aircraft and USorigin Indian Air Force planes such as C-130 and P8-I as ‘friend’.
"The S-400 can therefore shoot down any aircraft, UAV or incoming
missile hundreds of kilometres away by detecting it on radar or based on
the sensors being used by the flying object," said Captain (Ret’d)
Vikram Mahajan, Director for Aersospace and Defense, India, at the US
Indian Strategic Partnership Forum. In a paper titled titled "Understanding
why the US doesn’t want India to buy the S400," he said Turkey, a NATO
member state and India, which is America's "major defence partner," have
signed Communications Compatibility and Security Agreement (COMCASA)
with the US. This enables them to procure specialised equipment for
encrypted communications for US origin military platforms like the C-17,
C-130 and P-8Is; and likely for future platforms like the 24 MH-70 Romeo
anti-submarine helicopters, the Sea Guardian drones, etc. "The threat of
the compromise of data is large. The concern extends to the possibility
of installation of malware on the S-400 for continued access of
information," Mahajan wrote. In addition, the US is in the process of
activating the Selective Availability Anti-Spoofing Module(SAASM) in the
Global Positioning Systems(GPS) in aircraft supplied to India. SAASM
ensures reception of a specially encrypted GPS signal code. India and
the US also set up Link-16, which provides secure, tactical data link
between the navies of the two countries. The Link-16 is also expected to
be provided to ground troops to share their tactical data in future.
Moreover, the S- 00 contract does not include any offset agreement.
Hence, India should depend on Russia for high-level maintenance and
upgrade of the S-400 system until the time it is in use. |
Irak, S-400 Hava Savunma Sistemi satın alıyor |
Da savunmasanayist.com del 15 maggio 2019 |
S-400 Rus haber ajansı TASS’ın Irak büyükelçisine dayandırdığı habere göre Irak Hükümeti, Rusya’dan S-400 Triumf Hava Savunma Füze Sistemi (ADMS) satın alacak. Irak’ın Moskova Büyükelçisi Haidar Mansour Hadi tarafından, 23-25 Nisan tarihlerinde Bağdat’ta düzenlenen sekizinci Rus-Irak hükümetlerarası teknik işbirliği toplantısının ardından yapılan açıklamalarda, “Hava savunma sistemlerine gelince, hükümet bir karar verdi, S-400’ü satın almak istiyor” ifadelerine yer verildi. Halihazırda Rusya Federasyonu ve Çin Halk Cumhuriyeti tarafından aktif olarak kullanılmakta olan S-400 Triumf, öncelikle hava soluyan hedeflere karşı geliştirilmiş olan bir hava savunma füze sistemidir. 600km azami tespit ve 400km azami imha menzili bulunan sistemin bir sonraki kullanıcısının, Türkiye Cumhuriyeti olacağı planlanmakta. Türkiye’ye S-400 teslimatlarının, Haziran/Temmuz döneminde başlaması ve ilk sistemin Kasım 2019 tarihinde operasyonel olması bekleniyor. Kaynak: SavunmaSanayiST.com |
RUSSIA SHOULD PIONEER HYPERSONIC WEAPON DEFENSE TECH: PUTIN |
Da defenseworld.net del 14 maggio 2019 |
3K-22 missile with Tsirkon 3M22 hypersonic warhead (image: TASS)
Russia must develop defense systems against hypersonic weapons before
the “world’s leading countries” successfully develop the weapons,
President of Russia, Vladimir Putin said Monday. |
RAF UPPER HEYFORD COLD WAR AIRBASE TOUR – 2 |
Da upperheyfordheritage.co.uk del 13 maggio 2019 |
PLEASE NOTE THAT THIS TOUR IS ON A SATURDAY.
Public access to the site is now restricted but is available through
pre-booked guided tours. Please report to the RAF Heyford Heritage Centre (Building 103) off Camp Road (turn in to former main gate, follow yellow signage for School Bus Drop Off, first exit off roundabout, Building 103 is last building on left). Each tour begins at 11:00 am with a short history video and lasts for approximately three hours, but may take longer as extra time will be provided for photography etc on request. Please let us know before the tour if you have time constraints.
Places are limited to the capacity of the mini-bus (15 people) and can
be booked via this website only.
The tour itinerary may change at short notice.
The right is retained to cancel tours due to unforeseen circumstances,
such as adverse weather or illness, in which case a full refund will be
offered. Please e-mail your Car Registration for Parking with the names of all those visiting to UHHeritage@outlook.com This information will be retained for the purpose of organizing the tours only. A follow-up e-mail with further details will be sent before the tour. |
Cold War Bunker In St George's Bay Could Be 'Obliterated' After Planning Authority's 'Negligent' Approach |
Da lovinmalta.com del 11 maggio 2019 |
A facility in St George's Bay dating back to the Cold War is at risk of being "totally obliterated" if a planned project goes ahead, a group of NGOs, local councils, and residents have today said in a statement. The group said that the approved 37-storey tower and 17-storey hotel as part of db Group's St George's Bay project will put the facility, which includes features that go back to the 1930s, at risk of being demolished. They have now have called for an Emergency Conservation Order to be enforced on the site until a "proper assessment" of the heritage site can be undertaken. "Following the Planning Authority's approval of the db Group project in St. George's Bay last year, three local councils, several NGOs and residents came together to appeal the decision," the group said today. "Now plans and evidence have come to light showing the existence of an underground Cold War bunker created to house a sub-station in the 1950s, and an engine room dating from the 1930s. These features are of considerable significance from an industrial heritage as well as military point of view, however they have not received any mention in the heritage assessment reports commissioned by the developer," they continued.
"Both features would be totally obliterated if the project is allowed to go ahead, along with the earliest example of British period barrack blocks in Malta" The NGOs ask how is it possible that the Cold War bunker and other heritage features have been completely overlooked during the planning application process which was supposed to be thorough and extensive. "We cannot understand how such features have failed to show up on any of the studies presented to the public and supposedly scrutinised by the Planning Authority. This shows that the public has no one to turn to for effective assessment of applications, and it smacks of a shoddy and negligent approach where all is fast-tracked and heritage is ignored so that it can more easily be destroyed. We are requesting the Superintendent of Cultural Heritage to issue an Emergency Conservation Order on the heritage features on site and to carry out a proper assessment to save what can still be saved." The eight organisations endorsing the above statement are: Din l-Art Ħelwa, Ramblers' Association of Malta, BirdLife Malta, Friends of the Earth Malta, Moviment Graffitti, Flimkien għal Ambjent Aħjar, Bicycle Advocacy Group and Żminijietna – Voice of the Left |
The Maginot Mentality |
Da historynet.com del 11 maggio 2019 |
Imperial War Museum Over the course of nearly a century the military moniker “Maginot Line” has become something of a punch line—a euphemism, according to Merriam-Webster, for any “defensive barrier or strategy that inspires a false sense of security.” A belief prevails among historians that the line’s failure to stop or even impede Germany’s stunning 1940 blitzkrieg (https://www.historynet.com/blueprint-for-blitzkrieg.htm) assault enabled the rapid Nazi take-over of France. The truth is more nuanced, involving sophisticated planning and technology, but ending, ultimately, with abandonment at the highest levels of the French war machine. The concept of a fortified defensive barrier between France and its archenemy, Germany, first surfaced in the early 1920s. Less than a decade before, in the early days of World War I, France had suffered an invasion and humiliating partial occupation by Germany. As a result, a number of the conflict’s most devastating battles raged on French soil. The loss of life was nothing short of cataclysmic, wiping out nearly an entire generation of young men. The postwar government was determined not to let such an invasion happen again. While some French political and military leaders met the proposal with skepticism, supporters of a defensive line carried the day. Engineers undertook a number of feasibility studies, and in 1927 the French government approved the basic concept. The Commission for the Organization of Fortified Regions (CORF) would design the barrier and assume responsibility for its construction and maintenance. The line was not the brainchild of its namesake, André Maginot; that bit of folklore derived from a 1935 newspaper article. Maginot was, however, the second of two persuasive ministers of war— he first being Paul Painlevé—who lobbied tirelessly for the funding to construct the barrier. After considerable debate, organizers signed off on a plan for an interdependent chain of fortified installations along hundreds of miles of the French-German border, blocking the most likely routes of a future invasion. The project was expected to take nearly a decade and cost untold billions of francs. The first step was to determine where to build the initial defenses. The Alps buttressed the nation’s shared borders with Italy and Switzerland, while the Rhine River and low-lying Vosges Mountains to the east also presented natural barriers. The French Ministry of War, therefore, focused on the Rhineland as the most immediate area of concern. Bordering Alsace and Lorraine and encompassing the heavily industrial Ruhr Valley, that region had been demilitarized as a condition of the 1919 Treaty of (https://www.historynet.com/failedpeace-treaty-versailles-1919.htm)Versailles and for a time had served as an effective buffer zone between France and Germany. However, the 1929 Hague Conference on German Reparations stipulated that Allied occupation forces must vacate the Rhineland no later than June of the following year, once again leaving France vulnerable. It was only a matter of time before Germany moved to reoccupy and remilitarize the region. Historically speaking, the path of Germanic invasions had occurred elsewhere. “The trouble with the Maginot Line was that it was in the wrong place,” war correspondent William Shirer wrote. “The classical invasion route to France which the Germans had taken since the earliest tribal days—for nearly two millennia—lay through Belgium. This was the shortest way and the easiest, for it lay through level land with few rivers of any consequence to cross.” But the French strategists knew that. As planned, the barrier would end just short of the French-Belgian border. According to various historians, the French hoped the line would divert a German invasion through Belgium, thus enabling them and their allies to fight on non-Gallic soil. To paraphrase 19th century Prussian military theorist Carl von Clausewitz, if you entrench yourself behind strong fortifications, you compel the enemy to seek a solution elsewhere. As far as the French were concerned, “elsewhere” would be the fields and streets of their traditional ally, Belgium. German sappers closely examine the gap beneath a displaced domed cloche. (Ullstein Bild, Getty Images) In 1929 local contractors under CORF supervision began construction on the Maginot Line. Contrary to popular imagination, the barrier was not an unbroken wall but a staggered length of reinforced strongpoints with interlocking fields of fire—a system of defense in depth. It comprised a series of subterranean fortifications, with various support structures extending back several miles. The whole was designed to blend with the terrain. Directly along the border stood reinforced concrete barracks—maisons fortes—whose function was to delay an initial attack and sound the alarm to the primary defenses. Far to the rear stood bunkers equipped with automatic weapons and anti-tank guns. Fronting them were barbed wire coils and rows of tank barriers made of upended steel rails. Behind and between the bunkers was a row of reinforced two-story concrete casemates. Often built into a hillside to conceal their profile, the casemates featured firing embrasures and retractable turrets armed with both small- and large-caliber weapons. The casemates’ main function was to supplement what one chronicler called the “real ‘teeth’ of the Maginot Line,” the ouvrages (“works”). These varied in size and complexity from a single massive concrete block sunk deep into the ground and capped with a retractable armored turret to a combination of turreted surface blocks and subterranean support facilities. Also fronting the ouvrages and casemates were barbed wire and steel obstacles, as well as small cloches—domelike thick steel structures used as both observation and close-in defense posts. The ouvrages came in two sizes: petit (“small”) and gros (“large”). The turrets of the gros ouvrages were armed with machine guns, anti-tank guns and/or artillery pieces; those of the petits ouvrages were armed only with infantry weapons. While the gros ouvrages each held garrisons ranging from 200 to 1,000 men, depending on size, the complements within the petits ouvrages were considerably smaller. Fanning out deep beneath each ouvrage ran a series of tunnels and galleries containing the power plant, storerooms, barracks, washrooms, kitchen, ammunition depot and infirmary. The longest gallery often included an electric-powered train—dubbed the Metro, after the Paris subway—that carried ammunition to the gun emplacements. Surface rail lines enabled the replenishment of each ouvrage’s supplies and ammunition. In addition to the use of terrain for concealment, work crews applied camouflage to the fortifications. With the exception of the nonretractable cloches, the entire line displayed a low profile, in some places virtually invisible. At a time when many French villages lacked plumbing and/or electricity, the ouvrages featured indoor plumbing and were powered by a sophisticated electrical system. An elaborate telephone network connected every structure in the Maginot Line and was linked to the French public phone system by buried cables. Modern conveniences aside, life was far from pleasant for soldiers assigned to the ouvrages. Buried deep underground, the structures were generally damp and cold, and while air filtration systems kept out poison gas, the drainage for the latrines had a tendency to back up, often creating a markedly malodorous atmosphere. The war ministry assigned 35 divisions of mobile “interval” troops, as well as units of towed artillery, to fill the gaps between structures. Troops manning the fortifications were confident in their ability to stop any attack—indeed, their motto and uniform badges read On Ne Passe Pas—idiomatically translated as They Shall Not Pass. The line, which eventually added an extension dubbed the “Little Maginot Line” along the mountainous French-Italian border, was mobilized in 1936 and considered fully operational two years later. On completion it comprised more than 50 million cubic feet of concrete, 150,000 tons of steel and 280 miles of internal roads and railways. It was, according to one chronicler, “the greatest defensive barrier constructed since the Great Wall of China.” German armor bypassed much of the line by moving through the “impenetrable” Ardennes Forest. (Ullstein Bild, Getty Images) Despite the effort put into building, equipping and manning the Maginot Line, underlying flaws lay at the very core of the ambitious project, ones having nothing to do with its impressive state-of-the-art engineering. A general misconception at the time—one that survives today—was that the line was built to stop a German invasion in its tracks. It was not. The goal was to create a stout first line of defense against an enemy attack, to delay the Germans long enough (perhaps a week or two) for France to mobilize its army for a counterattack. Unfortunately, the French government’s confidence in its army’s ability to effectively respond to a German offensive was misplaced. While the Maginot Line was fully capable of stalling the enemy, the army was largely incapable of mounting a sustained counterattack. The horrendous loss of manpower in World War I was reflected all too clearly in the emaciated state of the interwar French army. Enlistment was at an all-time low, and the length of compulsory military service had been reduced to just one year. Gradually, instead of being regarded as an adjunct to a French field army, the Maginot Line was increasingly seen as a substitute for the army, capable of holding off a German invasion indefinitely. Suffering from what has come to be referred to as the “Maginot mentality,” the French High Command refused to plan for an offensive war. Most important, however, the French army was commanded by old men, who looked backward for their vision of the future. By focusing exclusively on a static, land-based deterrent to invasion, they were wholly ignoring transformational developments in the areas of airborne and combined arms warfare. Admittedly, at the time the Maginot Line was first conceived, aerial combat and dedicated armored warfare remained in relative infancy. However, by the 1930s the concept of controlling the skies had clearly taken hold. Around the time the line was completed, Germany was demonstrating for the world the effectiveness of destruction from above in Spain. Meanwhile, powerful and highly mobile armored units—again embraced first by Germany—were rapidly establishing themselves as the vanguard of the infantry, as tanks blazed trails for infantry to follow. Any obstacles not surmountable on the ground could simply be flown over. Unable or unwilling to adapt to the new technology, the French Ministry of War instead turned to propaganda, hyping the Maginot Line far beyond the reality in an attempt to convince its own citizens and the world, in particular the Germans, of its invulnerability. The propagandists disseminated exaggerated artwork and overblown, misleading descriptions in France, Britain, the United States and elsewhere, depicting a fantastical network of impregnable fortifications through which the enemy simply could not pass. While the campaign lulled the French people into comfortable complacency, it did little to discourage the Germans. Belatedly the war ministry realized that its failure to extend the line along the Belgian border had been a grave mistake. French planners scrambled frantically to close the gap between the existing line and the English Channel, but funding was low, time was short and any new construction failed to measure up to the original in every way. The French-Belgian border was heavily industrialized, with little room for new construction. Further, the terrain was flat, with no natural barriers. Finally, the land approaching the coastline had a high water table, rendering the building of underground structures and tunnels impossible. The generals deployed troops along the border to compensate for such deficiencies. Still, a crucial gap remained in the line, through the Ardennes Forest (https://www.historynet.com/why-did-france- all.htm). The French generals considered the woodland impervious to penetration by an invading army and had taken little notice of it. That proved a fatal oversight. In March 1936 Germany, in violation of Versailles, remilitarized the Rhineland. France’s allies did nothing in response, and the French refused to act alone, choosing instead to hide behind their purportedly invulnerable Maginot Line. Meanwhile, the Belgians withdrew from their alliance with France and declared themselves neutral. In September 1939 Germany invaded Poland, finally spurring France and England to declare war. The soldiers of the Maginot Line went on full alert. On May 10, 1940, Adolf Hitler launched a three-pronged campaign against the Low Countries. In the north German units powered through Belgium and the Netherlands on into France. Farther south infantry and artillery pinned down the interval troops of the Maginot Line, while the German central group stormed through the Ardennes, swiftly navigating terrain the French High Command had deemed impenetrable. Ironically, the very strength of the Maginot Line, real or perceived, had channeled the German attack through France’s weakest point of defense. On May 17 and 18, in their drive toward the Meuse River, advance elements of the German 71st Infantry Division attacked La Ferté, the weak westernmost petit ouvrage of the isolated and incomplete Maginot Line extension. It comprised just two blocks linked by a tunnel, its turrets armed with twin machine guns, 25 mm anti-tank guns and a single 47 mm antitank gun. La Ferté’s garrison numbered 104 enlisted men and three officers. The Germans opened up on the fort with mortars and 88 mm antitank guns, which proved ineffectual. Ultimately, however, combat engineers blew an outlying cloche and one of the retractable turrets sky-high, then dropped smoke grenades into the resulting holes. Thick smoke soon choked the tunnel and both blocks, suffocating all 107 men of La Ferté’s garrison. Though the petit ouvrage was a pale imitation of the central Maginot Line fortresses, the German propaganda machine made much of its capture. Following the destruction of La Ferté, as the German army drove Allied forces inexorably toward the English Channel, the enemy took a handful of minor forts, primarily by compromising their ventilation systems. The Wehrmacht juggernaut then turned its attention south toward Paris. Meanwhile, the men concealed within the Maginot Line’s interconnected subterranean fortresses, largely unaware of developments elsewhere, could only sit and wait. By then the French High Command had severely compromised the line’s surface defenses by redeploying entire divisions of interval troops to bolster the field army. By early June both the French army and government were in disarray, while the Maginot Line stood defiant, if alone and increasingly irrelevant. On the 10th—the same day the French government fled Paris—Italian dictator Benito Mussolini decided to join the fray, attempting repeatedly to breach the line in the south along the Alpine front. He failed utterly. On June 12 the panicked French High Command sent word to garrison commanders along the Maginot Line to prepare to demolish their works and withdraw by midnight on the 14th. The order to abandon the line was, in the words of one historian, “the final death blow to French…morale.” Early on June 14, before the French garrisons could fully comply with the order, the Germans rolled into Paris. At the same time a battle was raging along one stretch of the Maginot Line. Unaware of the French order to abandon the fortifications, the Germans had chosen that day to launch Operation Tiger, sending three entire corps against a narrow, weakly defended stretch of the line at the Saar Gap. For hours, supported by Junkers Ju 87 dive bombers, they pummeled the defenders with sustained fire from more than 1,000 guns of every conceivable type, including massive 420 mm railway guns. It was, writes one chronicler, “the biggest artillery bombardment of the entire Western campaign.” In a remarkable show of resistance, the remaining French interval artillery and line troops responded with accurate, deadly fire, killing 1,000 Germans and wounding some 4,000 more. Ultimately, however, the enemy managed to break through, effectively splitting the line in two. The German penetrated another section the next day, but only after its defenders had withdrawn to stronger positions in the Vosges. Notwithstanding the few breakthroughs, the Maginot Line remained largely intact and combat-ready. Though the commander in chief of the French armies ordered a general surrender, and an armistice went into effect on June 25, many troops along the line refused to admit defeat. Isolated and surrounded, they grimly fought on into early July and were the last French troops to lay down their arms. Even as the rest of the army suffered fatal setbacks, they had impeded the invasion, preventing the Germans from taking a single major fortress by force and stopping the Italians cold. In January 1945, a week into Operation Nordwind (https://www.historynet.com/operation-nordwind-us-armys- 42nd-infantry-division-stood-its-ground-during-world-warii. htm), the Germans’ last major offensive on the Western Front, a section of the Maginot Line defending Strasbourg again demonstrated its effectiveness, as outnumbered and outgunned elements of the U.S. Seventh Army within the fortifications repelled the German assault. “A part of the line was used for the purpose it had been designed for and showed what a superb fortification it was,” World War II historian Stephen Ambrose wrote. In the final analysis, the Maginot Line was neither a glowing success nor a fiasco. Although the heavily reinforced structures proved surprisingly impervious to both aerial bombardment and siege artillery fire, they had not been designed to sustain such attacks indefinitely. Yet, the forts built to impede the German invasion had fulfilled their mandate, delaying the enemy’s progress and inflicting a significant toll in the bargain. Ultimately, owing to the French government’s shortsightedness, timidity, poor planning and archaic thinking, the Maginot Line was doomed from the outset, its potential squandered. “Had the fortifications been used properly by the High Command,” military historian Anthony Kemp notes, “the course of history could well have been altered.” Indeed, given proper support and utilized as a base for vigorous counterattacks as originally conceived, the Maginot Line—heralded by one historian as “the last defiant bastion of France during the Nazi conquest”—might well have proved decisive. Ron Soodalter has written for Smithsonian, Civil War Times, and Wild West. For further reading he recommends To the Maginot Line, by Judith M. Hughes; and The Maginot Line: Myth and Reality, by Anthony Kemp. |
Заброшенный противоракетный центр. |
Da yandex.ru del 8 maggio 2019 |
Неподалёку от города Наро-Фоминск и совсем рядом с военным городком Наро-Фоминск-10 находится, не побоюсь этого слова нечто грандиозное - заброшенный 121-й отдельный противоракетный центр (в/ч 28000). Конечно за годы запустения он сильно пострадал от рук мародёров, металлистов и прочих нехороших людей, но даже то что осталось способно удивить и вызвать восторг. Представьте себе огромные шаров возвышающиеся над лесом, это даже звучит захватывающе!!! 121 отдельный противоракетный центр изначально был одной из позиций системы А-35 ПРО Москвы, а впоследствии был переоборудован под более новую систему А-135. Система противоракетной обороны А-135 или «Амур» была предназначена для «отражения ограниченного ядерного удара по столице и центральному промышленному району», согласно договору об ограничении систем ПРО принятому между СССР и США.
Её разработка началась в 1971 году и в 1995 году (по другим данным — в 1989 году) она была принята на вооружение. Периметр части до сих пор окружён колючей проволокой, но никому уже давно нет дела до любопытных шляющихся по её территории. Тем не менее на территории есть действующий узел связи в котором постоянно сидят несколько военных. Мне кажется именно поэтому там ещё не всё разворовали.
Рядом с шахтами то и дело попадаются различные углубления без люков, так что перемещаясь по территории нужно вести себя осторожно.
Всего на территории их шесть: двое очень большие и ещё четыре поменьше.
Был вариант зайти и осмотреть шары изнутри, но к сожалению фонарь я забыл дома. В общем я не стал рисковать и малодушно отступил.
Убежище для личного состава, полностью разорённое. Насколько я могу разобрать на табличке над входом написано - "ответственный - командир подразделения Самцов А. Е.". Какая мужественная фамилия, однако.
Это странное сооружение обитое деревом викимапия называет градирней.
Въезды в здание для обслуживания противоракет.
Видимо это останки створчатого механизма прикрывавшего ракетную шахту.
Здание дизельной электростанции. Рядом с ним выкопано очередное убежище.
Ещё один радиолокатор около здания вычислительного центра не попавшего в кадр.
Напоследок делаю общую панораму и иду в направлении заброшенных позиций зенитно-ракетного комплекса С-25 «Беркут». Их территория начинается прямо за колючкой противоракетного центра. По бетонным плитам уложенным в форме характерной «ёлочки» до сих пор можно быстро и непринуждённо пройти. Увы увиденное разочаровывает. Это место используется как свалка еще с советских времен. Тогда сюда свозили устаревшие и негодные компоненты с "шаров", сейчас бросают всё что попало все кому не лень. К сожалению не все люди находят в себе силы нести гордое звание «человека», предпочитая поведение срущих под себя примитивных существ.
В лесу попадаются остатки неких строений.
Внезапно я натыкаюсь на это...
В чём-то провинившийся водолазные костюм, прибитый к дереву в качестве наказания.
Перед тем как уехать домой, заезжаю в бывший военный городок Наро-Фоминск 10. Сам по себе городок совершенно обычный, один из многих. Сильно похож на Клин-9 в котором я побывал во время службы в армии. Рядом с Клином-9 тоже имеется противоракетный центр, тоже есть заброшенные позиции ракетных комплесов охранявших небо Москвы. По планировке оба городка очень похожи и даже единственный супермаркет в каждом из них- «Пятёрочка». До неданего времени отличие Клина-9 было лишь в том что в нём ещё была живая войсковая часть, которая в Наро-Фоминске 10 была расформирована ещё в 2010 году. Я пишу «была» потому что недавно узнал что в прошлом году её перевели в другое место.
Вход в заброшенное бомбоубежище.
И новый храм рядышком с водонапорной башней. В Клину-9 церковь кстати выглядит получше. |
Shocking construction works on Lustiča to destroy 120 year old Austro-Hungarian fortifications in Montenegro |
Da fabbiandittrich.com del 5 maggio 2019 |
This tunnel used to be barely visible. End of April 2019 trees were cut and bushes were burned.
Since 2015 I’ve been coming to Luštica, this beautiful wild and mostly
untouched peninsula on the south of the Adriatic Sea in Montenegro.
Located at the entrance of the Bay of Kotor, Luštica, throughout history,
played an important role of protecting Kotor and other cities inside the
bay from incoming naval traffic and therefore still hosts multiple
abandoned and impressive military installations built by the
Austro-Hungrarian empire in over a century ago, constructions that
anywhere else in Europe would be declared as cultural heritage. After climbing up the steep path, I previously had to free with a machete, to the guard house Luštica, which a century ago protected the coastal battery Luštica from up above, I saw and heard what are the first steps of the destruction of an important part of cultural heritage and nature: Bulldozers and excavators building a new road down to Dobrec beach, ripping out all trees and agave gigantes which stand in their way. Dobrec beach, until very recently, a place where you could only go by boat to have breakfast, lunch or dinner at a family run restaurant will never be the same again. “Why would they cut down all this nature? A road just to get to this one restaurant?”. It did not make sense. I ran down the hill passing the coastal battery Luštica and discovered that the new road starts dangerously near to this beautiful fort which remains lay there untouched for decades below vine tendrils. It was a Sunday, but the construction works were full on and I was able to walk on the new road for 800 meters. 800 meters of destroyed nature. After chopping off the ancient trees and vegetation around the guard house, is destroying Wachhaus Kaballa the next step? A car arrived, two men inside. I gave them a sign indicating I wanted to ask them a question. The car stopped next to me. They rolled down the window. “Dobar dan, do you know what this road is for?”, I asked. “Yes, it’s the new road down to Dobrec beach”, the answered. “Are you the new owner then?”. “No, I own the the excavators.”, the driver replied. “And they are building this road just to get to this one restaurant?” “Yes. Have a nice day!” That did not make sense and soon I was about to find out that the new road is just the beginning… I texted a friend who worked as a waiter at Dobrec beach for several seasons asking him if he knew anything about the recent developments. 5 minutes later the answer came in: “Yes. They changed the owner of dobrec. Now there are some politicans involved and some British people…Sorry for that…”. “They are building a road just for that one restaurant?”, I asked. “British people bought land around also, they will make some villas, hotels, bars…in the future. They will destroy even more a lot more…Sorry bro, I understand you! We are all pissed off!” I cycled back to Krasici and passed by Fort Kaballa and noticed trucks loaded with stones standing around, the smell of tar in the air. When back home I went online and read what Sandra Kapetanovic, cultural heritage coordinator for the Kotor-based NGO Expeditio, said a while ago in an interview: “Untouched nature and rich cultural heritage are what makes Montenegro unique and attractive, not fancy hotels that could be anywhere on earth.” Minutes later I was chatting with Expeditio on facebook. “We just found the plans for the construction work you described. We knew tourist facilities on Luštica were planned, but did not imagine that it will be such a huge complex, this is terrible! Also we were under the impression that an expert recognized that area as an important part of buffer zone of an UNESCO site. We are so frustrated how all those plans are being adopted, and this one is from 2009. We think that the works are for that complex. Attached goes the plans we found.” 02-GENERALNI-KONCEPT-NAMENA-POV-1-2500-JUL09 (Download) I could not believe it. The yugoslav submarine tunnel, the hidden tunnel systems, the coastal battery of Luštica, my beloved guard house Luštica with it’s spectacular view over the bay, everything is planned to disappear and to be turned into ugly hotel elements? Minutes later I was chatting with Volker Pachauer, co-author of the “The Austro-Hungarian Fortresses of Montenegro” and forwarded him the plans. Volker had written his Phd thesis about the Austro-Hungarian fortresses, he probably would be even more shocked than myself… “This is terrible. I took a closer look at the plans. As I understand, the coastal battery Luštica will be destroyed. In its place, three hotel elements are being built!”. And with this final message my day on Luštica ended, when the sun sank behind the hills on the Croatian side of the bay. Is this it then? 120 year old forts and nature which were untouched for a decade destroyed by giant machines in a a couple of days? Just so that some tourists could use the new hotel facilities for two months during season, leaving them empty during the rest of the year? Is the area between Rose and Dobrec beach, including multiple fortifications, now doomed to suffer the same destiny as Mamula island? What can be done to stop this? “Probably not much”, most of the people I talked to said. Nevertheless, it was the below picture picture, showing the destruction of Fort Mamula, which made the Directorate for Inspection Affairs order to suspend works on the island of Lastavica in March 2019. Maybe together we can do something similar! Feel free to share. And if you have any info/news/ideas how to stop this destruction, count on me. Contact: Fabian Dittrich (fabian.dittrich@gmail.com) |
Układ wentylacji w schronie Regelbau B1-5 na dwa ckm-y |
Da hauba.pl del 4 maggio 2019 |
Rys. 02. Konfiguracja pomieszczeń w schronie B1-5 na dwa ckm-y (niem. MG-Doppelschartenstand). 1. i 2. Izba bojowa dla ckm sMG 08 na podstawie fortecznej, 3. Korytarz, 4. Izba załogi, 5. Śluza przeciwgazowa, 6. Strzelnica obrony bezpośredniej z zamknięciem 57P8, 7. Strzelnica obrony wejścia i zapola, chroniona płytą starego typu (w standardzie zamknięciem 48P8), 8. Wyjście ewakuacyjne, 9. Czerpnia powietrza, 10. Filtro-wentylator Hes, 11. Nadciśnieniowy zawór jednokierunkowy 4. ML.01, 12. Pancerz zabezpieczający wylot rury odprowadzającej powietrze ze schronu, 13. Przewód kominowy z zamknięciem. Układ wentylacji odtworzono podczas inwentaryzacji schronu bojowego B1-5 na dwa ckm-y (niem. MG-Doppelschartenstand) wzniesionego w pobliżu miejscowości Jedamki na terenie Rejonu Umocnionego Gizycko (niem. Lötzener Seenstellung). Inwentaryzację przeprowadzono w listopadzie 2018 roku. Zaprojektowany układ wentylacji przeznaczony był do bezpośredniego napowietrzania pomieszczeń bojowych (rys. 02. 1 i 2) oraz izby załogi (rys. 02. 4). W wymienionych pomieszczeniach znajdowały się urządzenia filtrowentylacyjne typu Hes (rys. 02. 10). Zadaniem tego urządzenia zassanie powietrza z zewnątrz schronu poprzez układ rur i czernię powietrza (rys. 02. 09) i tłoczenie go do pomieszczenia. W zależności od potrzeb mogło być to niefiltrowane lub filtrowane powietrze w ograniczonym zakresie czasu przez układ filtrów przeciwchemicznych. Rura doprowadzająca powietrze była zabezpieczona obrotowym zaworem odcinającym 2ML.01 [01]. Zanieczyszczone gazami prochowymi powietrze opuszczało izbę bojową poprzez otwartą podczas walki strzelnicę ckm. Powietrze z izby bojowej mogło być wykorzystane do napowietrzania innych izb. Pomieszczeniami pośrednio napowietrzanymi był korytarz (rys. 02. 3) oddzielający część bojową i śluza przeciwgazowa (rys. 02. 5). Pomieszczenia połączone były rurami o średnicy 10 cm, osadzonymi w ścianach działowych. Na wlotach przewodów zamontowano jednokierunkowe nadciśnieniowe zawory (rys. 02. 11) o symbolu 4ML.01 [02]. Pozwalały one na przepływ powietrza tylko w jednym kierunku przy określonej minimalnej wartości nadciśnienia, mierzonego wysokością słupka wody. Powietrze opuszczało schron przewodem o zakończony pancerzem (rys. 02. 12), o identycznej konstrukcji jak czerpnia powietrza. W celu zachowania bezpieczeństwa pancerz ten w schronie bojowym B1-5 umieszczono w bocznej ścianie jednego z uskoków przeciwrykoszetowych strzelnicy obrony wejścia i zapola. Fot. 01. Widok strzelnicy obrony wejścia i zapola z wylotem przewodu usuwającego powietrze ze schronu w bocznej ścianie profilu przeciwrykoszetowego.
[01] – Został opisany w opracowaniu Obrotowy zawór odcinający 2ML01
(http://hauba.pl/obrotowy-zawor-2ml-01-drehschieber-2ml-01/) OPRACOWANIA: Drzwi pancerne – Linia Maginot (http://hauba.pl/ciezkie-drzwi-wejsciowe-linia-maginot/)Drzwi stalowe 14P7 z lukiem ewakuacyjnym (Stahltür mit Mannloch) http://hauba.pl/drzwi-stalowe-14p7-z-lukiem-ewakuacyjnym/) Nadzór drzwi wejściowych (http://hauba.pl/drzwi-stalowe-14p7-z-lukiemewakuacyjnym/ nadzor-drzwi-wejsciowych/) G-Kazemat – holenderski schron typu G na ckm (http://hauba.pl/g-kazemat-holenderskischron- typu-g-na-ciezki-karabin-maszynowy/)
Grupa schronów – „Szosa Szczeciniecka” – 1933 r. (http://hauba.pl/grupa-schronow-szosaszczeciniecka-1933-r/)
Mała płyta pancerna ze strzelnicą ckm – 1936 r. (http://hauba.pl/polskie-pancerzescienne-ze-strzelnica-ckm/mala-plyta-pancerna-ze-strzelnica-ckm-1936-r/)
Regelbau R 105 – Niemiecki schron bojowy z 1940 roku – Część II (http://hauba.pl/regelbau-r-105-niemiecki-schron-bojowy-czesc-i/regelbau-r-105-niemiecki-schron-bojowy-z-1940-roku-czesc-ii/) |
Schron bierny dla drużyny
piechoty na Pozycji Olsztyneckiej (1938) (http://hauba.pl/schrony-na-blasze-falistej-h/schron-bierny-dla-druzyny-piechoty-napozycji-olsztyneckiej-1938/) Unterstand – schron bierny (1932) (http://hauba.pl/schrony-na-blaszefalistej-h/unterstand-schron-bierny/) Silnik wysokoprężny Blackstone DB3 w polskiej fortyfikacji stałej (http://hauba.pl/silnikwysokoprezny-blackstone-db3-w-polskiej-fortyfikacji-stalej/) Polskie wyposażenie w schronach Linii Mołotowa (http://hauba.pl/silnik-wysokopreznyblackstone-db3-w-polskiej-fortyfikacji-stalej/polskie-wyposazenie-w-radzieckichschronach-na-linii-molotowa/) Stahl – und Panzer- Platten – Stalowe i pancerne płyty (http://hauba.pl/stahl-und-panzerplatten-stalowe-i-pancerne-plyty/) Stahl- Schartenplatte 422P01 – Stalowa płyta ze strzelnicą 422P01 (http://hauba.pl/stahlund-panzer-platten-stalowe-i-pancerne-plyty/strzelnica-obrony-bezposredniej-wniemieckiej-fortyfikacji-stalej/) Stahl- Schartenplatte 7P7 – Płyta stalowa ze strzelnicą 7P7 (http://hauba.pl/stahl-undpanzer-platten-stalowe-i-pancerne-plyty/schartenplatte-7p7-plyta-stalowa-ze-strzelnica-7p7/) Stahl-Schartenplatte 2 cm stark – 2 cm płyta stalowa ze strzelnicą (1932) (http://hauba.pl/stahl-und-panzer-platten-stalowe-i-pancerne-plyty/plyta-stalowa-ogrubosci-2-cm-ze-strzelnica/) Stahl-Schartenplatte 4 cm stark – 4 cm płyta stalowa ze strzelnicą na sMG 08 (http://hauba.pl/stahl-und-panzer-platten-stalowe-i-pancerne-plyty/stahl-schartenpalte-4-cm-stark-4-cm-plyta-stalowa-ze-strzelnica-na-smg-08/) Stanowisko obserwacyjne w Starym Osiecznie (Pozycja Pomorska) (http://hauba.pl/stanowisko-obserwacyjne-w-starym-osiecznie-pozycja-pomorska/) Strzelnica obrony bliskiej w polskiej fortyfikacji stałej (http://hauba.pl/zamknieciestrzelnicy-pomocniczej/) Strzelnica obrony bliskiej w czechosłowackiej fortyfikacji stałej (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-pomocniczej/strzelnica-obrony-bezposredniej-wczechoslowackiej-fortyfikacji-stalej-1936-r/) Strzelnica obrony bliskiej w radzieckiej fortyfikacji stałej (http://hauba.pl/zamknieciestrzelnicy-pomocniczej/strzelnica-obrony-bezposredniej-w-radzieckiej-fortyfikacji-stalej/) Strzelnica obrony bliskiej we francuskiej fortyfikacji stałej (http://hauba.pl/zamknieciestrzelnicy-pomocniczej/strzelnica-obrony-bezposredniej-we-francuskiej-fortyfikacjistalej/) Sześciostrzelnicowa kopuła bojowa – MG-Panzerturm mit 6 Scharten (http://hauba.pl/panzerturm/) Festungsfernsprecher R – telefon forteczny R (http://hauba.pl/panzerturm/festungsfernsprecher-r/) Sześciostrzelnicowa kopuła bojowa – reflektor forteczny (http://hauba.pl/panzerturm/reflektor-forteczny/) Sześciostrzelnicowa kopuła bojowa – stanowisko dowodzenia (http://hauba.pl/panzerturm/szesciostrzelnicowa-kopula-bojowa-stanowiskodowodzenia/) Sześciostrzelnicowa kopuła bojowa – stanowisko MG 34 (http://hauba.pl/panzerturm/stanowisko-mg34/) Sześciostrzelnicowa kopuła bojowa – wentylacja (http://hauba.pl/panzerturm/szesciostrzelnicowa-kopula-bojowa-wentylacja/) Układ chłodzenia ciężkiego karabinu maszynowego w fortyfikacji stałej (http://hauba.pl/uklad-chlodzenia-ciezkiego-karabinu-maszynowego-w-polskiej-fortyfikacjistalej/) Usuwanie gazów prochowych z kopuły – 1937 r. (http://hauba.pl/usuwanie-gazowprochowych-ze-stanowiska-bojowego-ckm-w-kopule/) Zamknięcie strzelnicy dla broni ręcznej – Gewehrschartenverschluss (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-broni-recznej/) Pancerz „ramkowy” – zamknięcie strzelnicy broni ręcznej – Gewehrschartenverschluss (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-broni-recznej/pancerz-ramkowy-zamknieciestrzelnicy/) Pancerz skrzynkowy strzelnicy obrony wejścia – Gewehrschartenverschluss (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-broni-recznej/10651-2/) Zamknięcie strzelnicy broni ręcznej 48P8 – Gewehrschartenverschluss (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-broni-recznej/gewehrschartenverschluss-48p8-pancerz-strzelnicy-dla-broni-recznej/) Zamknięcie strzelnicy broni ręcznej 57P8 – Gewehrschartenverschluss (http://hauba.pl/zamkniecie-strzelnicy-broni-recznej/zamkniecie-strzelnicy-bronirecznej-57p8/) Zamknięcie strzelnicy broni ręcznej z Pozycji Lidzbarskiej (http://hauba.pl/zamknieciestrzelnicy-broni-recznej/zamkniecie-strzelnicy-broni-recznej-2/) |
US CLINCHES $6.2BN PATRIOT MISSILE SYSTEMS DEALS WITH BAHRAIN, UAE |
Da defenseworld.net del 4 maggio 2019 |
Patriot missile systems The United States has secured two Patriot missile systems sales deals, one with the United Arab Emirates (UAE) for $2.728 Billion and another with Bahrain for $2.478 Billion in one of the biggest arms sales deals in the Middle East.
The US State Department has
approving a possible Foreign Military Sale to Bahrain of various Patriot
missile systems and related support and equipment for an estimated cost
of $2.478 billion. It has also approved a similar sale to the UAE of
four hundred fiftytwo (452) Patriot Advanced Capability 3 (PAC-3)
Missiles Segment Enhanced (MSE) and related equipment for an estimated
$2.728 billion.
The proposed sale will
enhance Bahrain’s and UAE's capability to meet current and future
aircraft and missile threats. The UAE will |
RUSSIA REPLACES S-400 MISSILE SYSTEMS DAMAGED ENROUTE TO CHINA |
Da defenseworld.net del 30 aprile 2019 |
S-400 Russia has sent several dozens of new S-400 Triumf missile systems to China to replace those damaged in 2017 in a storm while being ferried to the destination. "At the start of April, several dozens of new S-400 missiles were sent by maritime transport from the Baltic to China to replace those damaged in a storm in the English Channel," a military-diplomatic source told TASS on Tuesday.
While two ships carrying a regimental set of the S-400 systems was
received by China in April, one ship was hit by a strong storm in the
English Channel in January 2018. The storm damaged the equipment and the
transport ship that was carrying the missiles had to return to the port
of departure for examination of the cargo. The contract between China
and Russia for the supply of the S-400 systems was announced in November
2014. Neither the exact number of units nor the types of missiles slated
to be delivered to China have been revealed by Russia. The deal is
estimated to beworth $3 billion. |
Restoration underway on St Francis ‘tal- Lunetta’ fortifications |
Da tvm.com.mt del 29 aprile 2019 |
St Francis Lunetta fortifications, which form part of the Grand Habour’s fortifications in Floriana are being restored with an investment of €100,000. Culture and Local Government Minister, Owen Bonnici, said during an on-site visit that the Government has invested over one million and a half euro in various phases of the Floriana fortifications restoration. Workers of the Restoration Directorate are carrying out extension restoration of the 17th century St Francis Lunetta fortification which is part of the Grand Harbour’s fortifications built by the Knights. The project’s architect Mark Azzopardi said that through this restoration, the fortifications will regain their original state following interventions made around 40 years ago when the necessary restoration technique was not used. “Normal stone slabs were used, that is the stones we use for buildings; and this means that the height was not correct which led to great errors. We removed this and are now using stones with the correct measurements. Some parts in the corner collapsed due to bad weather; we are removing other parts which were repaired with concrete and replace them with stones”. Restoration Directorate head, Architect Norbert Gatt, referred to other works carried out on fortifications at the Marsa area, where there are dangerous areas. “Other considerable projects are underway on the side of Marsamxett port in the tas-Salvatur area. During the past year and a half we also completed extensive works at the Crucifix Hill. Minister Owen Bonnici said that the restoration project at Floriana amounts to some €1.6 million. “We are using the surplus emanating from the budget in order to invest funds in projects that people appreciate”. Restoration works on St Francis fortifications are expected to be completed in August. |
Ochrona stanowiska ckm w schronie bojowym B1-5 |
Da hauba.pl del 28 aprile 2019 |
Fot. 01. Strzelnica broni maszynowej do ognia bocznego, wzmocniona płaszczem żelbetonowym w schronie bojowym B1-5 dla dwóch ckm-ów w miejscowości Czechów (Pozycja Pomorska, niem. Pommernstellung). Stanowisko bojowe ciężkiego karabinu maszynowego sMG08, w schronach o konstrukcji typowej (niem. Regelbau) i odporności B1, chronione było przed ostrzałem płytą stalową 7P7 o wymiarach 340 x 270 x 10 cm (szerokość x wysokość x grubość. Płyta była mocowana do bryły schronu za pomocą kotw. Izba o podstawie czworokąta 220 x 200 (szerokość x długość) cm posiadała wysokość 210 cm. Lico stalowej płyty 7P7 pokrywało się z płaszczyzną elewacji schronu. Strzelnica była łatwa do maskowania. W przypadku zastosowania tradycyjnej strzelnicy ściennej, jej zarys na zewnętrznej płaszczyźnie ściany o standardowej grubości 100 cm dla odporności B1 miałby wymiary 150 x 75 cm. Wielkość strzelnicy ulega dodatkowemu powiększeniu w przypadku wykorzystywania szczeliny obserwacyjnej, umieszczonej po lewej stronie stanowiska bojowego ckm.
Fot. 02. Izba bojowa dla ckm na podstawie fortecznej za stalową płytą 10P7 w schronie bojowym B1-5 dla dwóch ckm-ów. Ze względu na wielość płyty wykonywano żelbetonowe wzmocnienie o kształcie litery „T” (Fot. hege22). Zdjęcie wykonano w schronie Regelbau B1-5 z 1937 roku w miejscowości Czechów. (Pozycja Pomorska, niem. Pommernstellung). Opracowano również projekt schronu o tej samej wielkości i konfiguracji pomieszczeń, ale stanowiska bojowe w izbach osłonięte były pancerzem 76P8 (tzw. kazamata pancerna). Składał się on ze stalowej płyty czołowej ze strzelnicą i płyty stropowej. Obie płyty posiadały grubość 10 cm. Ich zastosowanie redukowało powierzchnię narażoną ukladna bezpośredni ostrzał. Standardowa strzelnica o wymiarach 22 x 30 cm (szerokość x wysokość) w płycie stalowej pozwalała na prowadzenie ognia z ckm sMG 08 na podstawie fortecznej w sektorze 65 w płaszczyźnie poziomej i od +5° do -15° w płaszczyźnie pionowej. Wykonane żelbetonowe przedpiersia zapobiegały przenikaniu pocisków o większym kalibrze po fundament schronu. Dopuszczalnym rozwiązaniem, występującym już w obiektach niemieckiej fortyfikacji stałej po 1930 roku, było zastosowanie płyty stalowej o mniejszej grubości (o niższej odporności na przebicie rdzeniowym pociskiem przeciwpancernym) i wzmocnienie jej żelazobetonowym płaszczem. Rozwiązanie to było stosowane w przypadkach strzelnic mniej zagrożonych bezpośrednim ostrzałem przez nieprzyjaciela. Zdjęcie fot. 01 prezentuje strzelnicę w świetnie zachowanym schronie bojowym B1-5 o sygnaturze Zw. 4a w miejscowości Czechów. Płytę stalową 10P7 o grubości 6 cm wykorzystano do ochrony stanowiska ckm, mniej narażonego na bezpośredni ostrzał. Płaszcz żelbetonowy posiada grubość około 45 cm. Ze względu na wielkość płyty 10P7 izba bojowa o wysokości 190 cm posiada czworokątną podstawę o wymiarach 200 x 200 cm. Należało również wykonać dolną część żelazobetonowej część ściany. Posiada ona kształt litery „T”. Środkowa część ściany była wykorzystywana jako cokół dla blaszanego stolika na podstawą forteczną dla ckm sMG08.
Rys. 01. Konfiguracja pomieszczeń w schronie bojowym B1-5 na dwa ciężkie karabiny maszynowe sMG08. Płyta 7P7 chroniąca ckm do ognia czołowego otrzymała żelbetonowe przedpiersie o grubości 100 cm na całej wysokości ściany. Schron wzniesiony w pobliżu miejscowości Jedamki (Front Wschodni Rejonu Umocnionego Giżycko, niem. Lötzener Seenstellung) w 1937 roku. W okresie drugiej wojny światowej nastąpił szybki rozwój broni przeciwpancernej. Do dzisiejszych czasów zachowała się stalowa płyta 7P7, chroniąca stanowisko bojowe ciężkiego karabinu maszynowego do ognia czołowego w schronie dwusektorowym B1-5. Obiekt wzniesiono w pobliżu miejscowości Jedamki (Front Wschodni Rejonu Umocnionego Giżycko niem. Lötzener Seenstellung) w 1937 roku. Podczas modernizacji obiektu płyta otrzymała wzmocnienie w postaci żelbetonowego przedpiersia o grubości 100 cm ze strzelnicą o profilu przeciwrykoszetowym (Rys. 01). Szerokość zarysu strzelnicy z częścią do obserwacji wynosi 240 cm w zewnętrznej płaszczyźnie ściany. Strzelnica o tak dużych wymiarach była trudna do maskowania. |
The Victoria Lines |
Da culturemalta.org del 28 aprile 2019 |
Schematic map from www.victorialinesmalta.com The Victoria Lines are a network of fortifications built by the British Armed Forces during the second half of the 19th century consisting of a number of different elements: forts, batteries, entrenchments, searchlight emplacements and howitzer positions, all connected by a continuous infantry line. They were strategically built on the edge of Malta’s Great Fault and span across the whole width of the island; some 12 kilometres from Fomm ir-Riħ in the west to Madliena in the east. The defining element within the Victoria Lines is the infantry wall. This follows the configuration of the crest of the ridge along the Great Fault but was generally built just beneath it, to make it less conspicuous from below. The long stretches of infantry wall generally consist of a simple masonry parapet, with an average height of 1.5 metres. As such, the defensive wall may appear low when viewed from behind but being on high ground, it still overlooks anyone approaching from below. The infantry wall was constructed primarily using stone quarried on site. Parts of the hillside, beneath the lines, were dug up to make them steeper and, in some instances, the resulting rubble was dumped in such a way as to form an additional obstacle. The nature of the infantry line varies along its length but in most places it consists of a sandwich-type construction with outer and inner retaining walls, with rubble-fill in between and topped by a capstone. The outer shell was finished to a smooth surface to make it more difficult for an enemy soldier to scale the wall whereas the inner shell was often left rough. The construction of other parts of the infantry wall in those areas which were the least accessible from below, tended to be more rudimentary. In various places, although not throughout its length, the wall was surmounted by a series of musketry loopholes. These took the form of horizontal slabs placed in such a way that a space was left between the two slabs supporting them through which the soldiers could fire their rifles. Unfortunately, almost all of these have since disappeared. For example, photos taken when the Victoria Lines were still in use show that the infantry wall in what is now Ġnien l-Għarusa tal-Mosta had musketry loopholes. However, only a very short stretch of the original musketry loopholes is still extant, in the vicinity of Fort Mosta. In 1997 a longer stretch of the loopholes were reconstructed next to the remaining ones. The intention was good but its execution left much to be desired. In the absence of an adequate structure to provide proper direction and supervision, machine-cut stones were used which contrast with the original handcut stones. However, from a distance, they do provide an idea of what the original infantry wall with its loopholes in place looked like. The short stretch of musketry loopholes still extant with the reconstructed loopholes next to them, in the vicinity of Fort Mosta. Photo Ray Cachia Zammit The infantry line is at its most spectacular where it crosses a number of valleys. These were bridged over by means of so-called stop-walls intended to facilitate access by the soldiers defending these positions from one side of the valley to the other, and provide them with adequate cover from behind while firing at the enemy. The Victoria Lines were never put to the ultimate test of an enemy invasion, and their military significance began to fade even before World War I. Nevertheless, they still provide a fascinating insight into the development of fortifications in the 19th century and, as such, form an intrinsic part of Malta’s historical heritage. What defines the Victoria Lines is the combination of natural features and man-made structures to create a linear defensive barrier that cuts across the whole width of the island. It has now been many years that the Victoria Lines have lain abandoned and time has taken its toll. Surprisingly perhaps, quite a few stretches are still in good condition but there are also places where parts of the wall have collapsed and there is even a tract which has disappeared altogether, eaten away by a quarry. Nevertheless, a walk along those parts of the Victoria Lines that are accessible is still a most rewarding experience. The Victoria Lines provide some of the best vantage points from where to discover the Maltese countryside and have themselves become a striking feature within the landscape on which they have at times a most dramatic effect. A walk along the Victoria Lines is a unique experience which reveals the stunning beauty of Malta’s natural landscapes, offering breathtaking views for miles around. Ray Cachia Zammit This article first appeared in the Sunday Times of Malta, Sunday, April 28, 2019 |
Fuerte Nyssa. |
Da argologia.com del 22 aprile 2019 |
Confieso que desde nuestro viaje a Poznan (Que dejamos para otro día) me he quedado fascinado con las fortificaciones que todavía se conservan en el país... y de casualidad ha llegado a mi PC estas imágenes de un fuerte Prusiano (Aunque en realidad el arquitecto era holandés) del siglo XVIII en Nissa. Un diseño innovador que aún se mantiene en pie. Muchas veces se dice que con una limpieza de arbolado y vegetación ganaría mucho un yacimiento. y a veces, cuando tiene un arquitectura tan masiva como una fortificación moderna el cambio es sencillamente espectacular, juzgad por vosotros mismos... aunque para ser justos este está en un estado de conservación espectacular. No deben de conocer los eucaliptos por esas latitudes. Lo siento. No puedo dejar de pensar en Castelo dos Gafos [http://argologia.blogspot.com/2016/04/castelodos- gafos.html] , en Ferrol... pero los sueños sueños son.
Para visitar este magnifico fuerte hay que ir a Nysa, Suroeste de Polonia. podéis consultar horarios aquí [https://www.inspirock.com/poland/nysa/fort-prusy-a3447279077] |
US TO DEPLOY THAAD DEFENSE SYSTEM IN ROMANIA |
Da defenseworld.net del 16 aprile 2019 |
Thaad The United States has planned to deploy to Romania one of its seven Terminal High-Altitude Area-Defense (THAAD) missileinterceptor batteries, the army has announced. The planned summer 2019 deployment coincides with a shut-down of the US Aegis Ashore missile-defense site, also in Romania, for a scheduled upgrade. “At the request of NATO, the Secretary of Defense will deploy a US Army Terminal High Altitude Area Defense system to Romania this summer in support of NATO ballistic- issile defense (BMD),” UA European Command announced (https://www.eucom.mil/medialibrary/ pressrelease/39562/useucom-deploys-thaad-system-to-romania) on April 11. THAAD possesses some capabilities similar to that of Aegis Ashore. It could help to fill the gap left by the Aegis system’s temporary suspension. As of early 2019, the Army had acquired around 200 THAAD rockets for its seven batteries and roughly 40 launchers. The US Missile Defense Agency on its website describe THAAD as a “land-based element capable of shooting down a ballistic missile both inside and just outside the atmosphere.” Aegis Ashore is a land-based version of the US Navy’s SM-3 missile interceptor. THAAD is a land-based element of the Ballistic Missile Defense System. It is a globally transportable, rapidly deployable capability to intercept and destroy ballistic missiles inside or outside the atmosphere during their final, or terminal, phase of flight. This ability to intercept enemy missiles at high altitudes mitigates effects before they can reach the ground. |
RUSSIAN S-500, S-350 AIR DEFENCE SYSTEMS 'ALMOST READY' |
Da defenseworld.net del 13 aprile 2019 |
S-400 Russian S-500 and S-350 air defence systems, successors to the S-400 and S-350 respectively, are ‘almost ready,’ for deployment. The two new systems have several advancements over the S-400 and S-300, Sputnik reported without specifying the features stating that they are classified. "The Armed Forces will soon begin receiving the S-350 systems," Aerospace Forces Deputy Commander Lieutenant General Yuri Grekhov told Krasnaya Zvezda. He added that the development of the S-500, the successor to the S-300 and S-400 air defence systems has reached its final stage.
"The S-350 is tasked with "defence of administrative-political centres,
most important objects and regions of the country, armed forces groups,
from massive air strikes, including tactical and operative-tactical
ballistic missiles," Grekhov said. Accordingto Grekhov, the system has
already passed the state's testing. "The S-500, S-350 and the new radars
feature high mobility and are able to deploy to and function in
unprepared positions, he said. The S-500 system is reportedly able
to destroy targets up to 600 kilometres away. It is also believed to be
able to track and |
W Twierdzy Modlin… |
Da wordpress.com del 7 aprile 2019 |
Są
miejsca, do których warto co jakiś czas powrócić. Z pewnością takim
miejscem jest Twierdza „Modlin”. Zabudowa forteczna, położona w
północnej części Nowego Dworu Mazowieckiego leży niespełna czterdzieści
kilometrów od Warszawy i w moim subiektywnym przekonaniu jest jednym z
najciekawszych obiektów w naszym regionie, gdzie spędzić można pierwszą
tak słoneczną iciepłą sobotę tego roku.
Na placu przed muzeum zgromadzono natomiast militarne pamiątki z
ostatniej wojny i nie tylko. Jest to posowiecki sprzęt stosowany do
niedawna w Polskich Siłach Zbrojnych, który zamiast na złom, trafił do
muzeum. I bardzo dobrze! Nie są to co prawda eksponaty, którymi walczono
w obronie Twierdzy w 1939 r., ale zapewne wiele z nich znajdowało się tu
w okresie powojennym. Dziś stanowią dodatkową atrakcję dla miłośników
wojskowych staroci, zwłaszcza dla tychnajmłodszych.
Docieramy do słynnych koszar To najdłuższy wojskowy obiekt w Europie,
liczący sobie ponad 2 kilometry długości. Koszary zbudowane były przez
Rosjan w ramach modernizacji Twierdzy, tuż po zdławieniu Powstania
Listopadowego. Mogły pomieścić nawet 20 000 żołnierzy. Dobrze pamiętam,
jak kilka lat temu obiekt ten był pokryty odpadającym tynkiem, z
łuszczącą się białą farbą. W ramach prac renowacyjnych kilka lat temu
obrzydliwy tynk zerwano, ukazując oryginalną czerwoną cegłę. Na tej
bramie widać pozostałości dawnego tynku. W niektórych miejscach nadal
widać ślady po niedawnej obecności wojska A tu bramę ks. J.
Poniatowskiego z 1836 r., która w razie konieczności miała pozwolić na
wydostanie się z Twierdzy kilkunastotysięcznej załodze. Idąc wzdłuż
koszar docierany wreszcie do Wieży Czerwonej, zwanej też Wieżą Tatarską.
Dlaczego? Bowiem w czasach zaboru rosyjskiego tu mieszkali żołnierze
właśnie tej narodowości. I kolejna niespodzianka. Niedawno urządzono tu
kasę biletową, skąd po zakupie biletu można udać się na zwiedzanie
wnętrza koszar (choć tego dnia nie jest to możliwe), a także wejść na
wieżę, aby zobaczyć panoramę okolicy. Idziemy! To 45 metrów wysokości
nad lustrem wody! Widok jest wspaniały. Widać stąd całe założenie i
wewnętrzną część koszar. Zwraca uwagę uporządkowany teren, który przed
laty porośnięty był samosiejkami i wysoką trawą, jak również wojskowe
ciężarówki z sowieckim rodowodem ale przede wszystkim stąd roztacza się
piękna panorama okolicy, wraz z ujściem Narwi do Wisły wraz z ruinami
dawnego spichlerza. Punkt widokowy na Tatarskiej Wieży jest przysłowiową
wisienką na torcie! |
LOCKHEED MARTIN WINS $1.13B FOR GUIDED MULTIPLE LAUNCH ROCKET SYSTEM PRODUCTION, SYSTEM EQUIPMENT |
Da defenseworld.net del 29 marzo 2019 |
Lockheed Martin has won a $1.13 billion contract from the United States Army for Lot 14 production of Guided Multiple Launch Rocket System (GMLRS) rockets and associated equipment. The contract calls for the production of more than 9,500 GMLRS Unitary and Alternative-Warhead (AW) rockets, more than 300 Low-Cost Reduced-Range Practice Rockets (RRPRs) and integrated logistics support for the US Army and international customers, the company said in a statement Thursday. GMLRS is a rocket designed for fast deployment that delivers precision strike beyond the reach of most conventional weapons. The GMLRS AW was the first munition developed to service area targets without the effects of unexploded ordinance. GMLRS unitary rockets exceed the required combat reliability rate and are cost-effective. The RRPR allows users to train with realistic, full-motored rockets with limited flight range, making them ideal for smaller testing ranges. In combat operations, each GMLRS rocket is packaged in an MLRS launch pod and is fired from the Lockheed Martinproduced HIMARS or M270 family of launchers. GMLRS was established as an international cooperative program. Work will be completed by July 2021. |
LOCKHEED MARTIN WINS $507 MILLION PATRIOT ADVANCED CAPABILITY-3 CONTRACT MODIFICATION |
Da defenseworld.net del 15 marzo 2019 |
PAC-3 missile concept (Image: Lockheed Martin) Lockheed Martin has won $507 million modification contract for incidental services, hardware, facilities, equipment, and all technical, planning, management, manufacturing, and testing efforts to produce Phased Array Tracking Radar to Intercept on Target Advanced Capability-3 missiles. Work is expected to be completed by Dec. 31, 2024, the United States department of defense said in a statement Thursday. The ‘Hit-To-Kill’ PAC-3 Missile is a terminal air defense missile. It defeats the entire threat: tactical ballistic missiles (TBMs), cruise missiles and aircraft. The PAC-3 Missile is a high velocity interceptor that defeats incoming targets by direct, body-to-body impact. PAC-3 Missiles, when deployed in a Patriot battery, significantly increase the Patriot system’s firepower, since 16 PAC-3s load-out on a Patriot launcher, compared with four Patriot PAC-2 missiles. The PAC-3 Missile Segment upgrade consists of the PAC-3 Missile, a hit-to-kill interceptor, the PAC-3 Missile canisters (in four packs), a fire solution computer and an Enhanced Launcher Electronics System (ELES). These elements are integrated into the Patriot system, a high to medium altitude, long-range air defense missile system providing air defense of ground combat forces and high-value assets. The PAC-3 Missile uses a solid propellant rocket motor, aerodynamic controls, attitude control motors (ACMs) and inertial guidance to navigate. The missile flies to an intercept point specified prior to launch by its ground- ased fire solution computer, which is embedded in the engagement control station. Target trajectory data can be updated during missile flyout by means of a radio frequency uplink/downlink. |
RUSSIAN S-400 CAPABILITY OVERRATED: SWEDISH DEFENSE RESEARCH AGENCY |
Da defenseworld.net del 5 marzo 2019 |
S-400 missiles being loaded into containers (Image: @Kuryer on Twitter) Swedish Defense Research Agency, FOI in its recent report states that the range of the Russian S-400 Triumf air defence system and its capability to counter counter-measures is overrated. According to the report, “Bursting the Bubble? Russia´s A2AD-Capabilities in the Baltic Sea Region”, published on Monday, FOI states that the actual range of the Russian S-400 anti-aircraft system, which is promoted as having a range of 400 kilometres, is actually 150-200 kilometres, the report (https://www.foi.se/en/foi/news-and-pressroom/news/2019-03-04- russian-a2-ad-capability-overrated.html) stated. A2/AD is a military buzzword for the ability to deter, at a distance, an enemy’s deployment in a geographic area. “The S-400 air defence system is often claimed to have a 400-km range, but FOI’s technical experts estimate that the effective range against maneuvering targets at low altitude is much less, even down to 20 km for smaller targets hugging the terrain,” according to the report. “In our report we establish that Russia’s A2/AD capability is less effective than what is claimed by either the Russian military or the Western press. For one thing, it’s more difficult than many people think to detect and strike a target that’s tens of kilometres away,” says Robert Dalsjö, Deputy Research Director at FOI, who wrote the report with Michael Jonsson. The S-400 uses four missiles of different range capabilities: the very-long-range 40N6 (400 km), the long-range 48N6 (250 km), the medium-range 9M96E2 (120 km) and the short-range 9M96E (40 km). According to the report, the missile with a purported 400-km range, the 40N6, is not yet operational and has been plagued by problems in development and testing. In its current configuration, the S-400 system should mainly be considered a threat to large high-value aircraft such as AWACS or transport aircraft at medium to high altitudes, out to a range of 200-250 km. In contrast, the effective range against agile fighter jets and cruise missiles operating at low altitudes can be as little 20- 35 km. The report also analysed several possible countermeasures for Russian A2/AD-capabilities. Russian capabilities are mainly based on three systems: the S-400 anti-aircraft system, the Bastion anti-ship system, and the Iskander ballistic missile system for use against land targets. There are several measures for countering A2/AD systems. Some are passive, such as flying around the coverage area of sensors, or stationing troops at a location in good time. Others are active countermeasures, both “soft,” in the form of electronic jamming or chaff dispersed from aircraft, and “hard,” where portions of overall capability are physically knocked out, the report stated. “One can neutralise an entire system by knocking out just one link in a functional chain, for example a data link or fire-control radar. And since seeing over the horizon requires airborne radar, it may then be enough to shoot down the radar aircraft,” says Robert Dalsjö. However, making Russia’s A2/AD capability into a manageable problem requires commitments, according to the report. “Western armed forces have long been fighting against poorly equipped adversaries, such as for example the Taliban. Thus, capacity-building and investments are now required in areas such as electronic warfare, countermeasures and guided weapons,” concludes Dalsjö. |
QATAR, RUSSIA DISCUSS S-400 BUY |
Da defenseworld.net del 5 marzo 2019 |
Qatar is in talks with Russia to acquire various Russian defense equipment, including the S-400 Triumf missile air defense system. "There is a discussion for procurement of various Russian equipment but there is no understanding as of yet as to this particular equipment (S-400). A joint Qatar-Russia committee is studying the best options for the country's military," Sheikh Mohammed told a joint news conference with Russia's Foreign Minister Sergei Lavrov. The two countries had signed a military technical cooperation agreement on air defense and military supplies in 2017. However, the S-400 deal had been muted, Reuters reported Monday. Saudi is concerned by the prospect of Qatar deploying its anti-aircraft missiles to strike targets within its territory. Saudi King Salman had raised the possibility of military action against Qatar in a letter addressed to France's president last June, if Doha installed the system, according to France's Le Monde daily report. "Qatar will take its own decision with respect to arms sales with other countries, it is not anyone else's business," Mohammed said. Since the Gulf row began in June 2017, Russia has actively promoted its S-400 with agreements reached with Saudi Arabia and Turkey, the report stated further. |
Desolate scars of battle: Haunting photos reveal the abandoned pillboxes, forts and gun batteries that litter the European landscape after both world wars |
Da dailymail.co.uk del 3 marzo 2019 |
• Marc Wilson, 49, has travelled 23,000 miles across 143 locations to
capture stunning coastline images These haunting structures dotted across the beaches of Europe are a stark reminder of the two world wars. From pillboxes to forts and harbours to gun batteries, the buildings have been photographed across England in the likes of Dorset, Kent and Yorkshire – and further afield in Denmark, Norway and France. Many of the structures were used for during both world wars - such as the defences at Spurn Point near Hull, a hotel at Mesnil-Val-Plage in Normandy and the Verne Battery on the Isle of Portland. Bath-based photographer Marc Wilson, 49, has travelled 23,000 miles across 143 locations to capture the stunning coastline images, which form part of his book that is now in its second edition. Mr Wilson, who used crowdfunding campaigns to help complete his work, has also visited Normandy in France, as well as Houvig and Vigso in Denmark, Haugesund in Norway and the Channel Islands. He said: 'I believe works on this subject matter become more important as time goes on. At first of course it is those whom were involved that begin to fade. Then the memories and then the physical objects themselves. 'I believe the current relationship between these objects and the landscapes that sit in is one of balance but as time moves on, this relationship will change of course, with the objects fading further into the landscape. 'Many hours were spent standing on isolated beaches, cliff tops, or in the sea, waves lapping, or in the case of the North Sea of the coast of Denmark, crashing, against me as I peaked out from under the dark cloth.' The Last Stand by Marc Wilson is available to MailOnline readers for £28, a saving of 20% on the recommended retail price, by clicking here and using the code 'DM2018'. Abbot's Cliff, Kent: Located between Dover and Folkestone, this was one of the new anti-invasion defences built for the Second World War. Cross-Channel guns, two of them nicknamed Winnie and Pooh, were positioned on the cliffs at St Margaret's near Dover as a response to the danger from German long-range guns in the Pas-de-Calais
Brean Down, Somerset: This 19th-century Palmerston Fort 60ft above sea level was part of a chain of defences protecting the approaches to Bristol and Cardiff. The structure was rearmed with a coastal artillery battery and used as a test site for rockets and experimental weapons, such as torpedo decoys and the bouncing bomb designed by Sir Barnes Wallis
Arromanche-les-Bains, Normandy: The commune was at the centre of the Gold Beach landing zone during D-Day in June 1944, and became the location for where the British built one of the Mulberry Harbour sites, called Port Winston. It was in use for ten months, landing 2.5million men, 500,000 vehicles and four million tonnes of supplies
Løkken, Nordjylland, Denmark: April 1940 brought the world's first airborne invasion when hundreds of German paratroopers landed in Denmark and seized the Aalborg airfield in North Jutland. The Germans used it as a refuelling base and to transport troops for their campaign in Norway. About 30 miles away in Løkken, they built large gun batteries in fortified casemates
Spurn Point, East Yorkshire: The curving sand-and-shingle spit was leased in the First World War and then bought by the War Department, which built fortifications and gun batteries protecting ports along the River Humber from attack. During the Second War, the defences were updated and extended with anti-tank blocks, pillboxes and gun emplacements
Isle of Sheppey, Kent: The Warden Point acoustic mirror - a device used to reflect and focus sound waves - had been part of the Thames Estuary Defence early-warning system. But by the Second World War, technology and the speed of aircraft had left it obsolete, because enemy planes would be within sight by the time they were located. The system was replaced by radar
Capbreton, Aquitaine, France: The port of Capbreton, which was part of the Atlantic Wall, had four 105mm (4in) guns in the first row of dunes near the beach and mounted in a separate casemate. Just down the coast, near the Franco-Spanish border, is the Basque fishing port of Saint-Jean-de-Luz where Polish troops boarded two ships to sail to Britain after the Fall of France
Newburgh, Aberdeenshire: These two pictures show parts of a 1km (1.5 mile)-long anti-tank wall built across the sand dunes, 100 yards inland. It consisted of a mound of sand, a deep ditch and a large wall made from steel scaffolding poles, and was built to protect a gun battery up in the dunes from any flanking attack by tanks that got the main defences on the beach
Portland, Dorset: The Verne Battery was built in 1892 in a disused stone quarry as part of Britain's coastal defences. It was later decommissioned in 1906, but employed after the First World War for storing field guns brought over from France, and in the Second World War to house ammunition in preparation for the D-Day landings. It also became an anti-aircraft artillery
Cramond Island, Firth of Forth: An anti-submarine barrier, known as 'the dragon's teeth', was built along the causeway between the village of Cramond and Cramond Island. The pyramid-shaped concrete pylons – up to 3m (10ft) high and spaced at 1.5m (5ft) intervals – have vertical grooves in their sides into which were slotted reinforced concrete panels |
A La Lagune, un blockhaus refait surface… avec son canon ! |
Da ladepechedubassin.fr del 22 febbraio 2019 |
L’ouvrage fait le bonheur des curieux et des photographes sous le ciel bleu de La Lagune à La Teste-de-Buch… En 2002, deux blockhaus sont apparus suite à l’érosion dunaire et l’abaissement du niveau de la plage. Ils restent parfois totalement ensablés pendant plusieurs années avant de repointer un bout de béton… Et c’est le cas actuellement. « Ils appartiennent à la position numéro 48 du Mur de l’Atlantique Secteur Arcachon (Ar.48) », précise Marc Mentel du Gramasa, cette association ayant pour mission d’améliorer la connaissance sur les fortifications du Mur de l’Atlantique du Secteur Arcachon. (http://www.gramasa.fr/) L’un d’entre eux laisse même entrevoir une partie de son “intérieur”, de ses murs et même de son armement. « Il s’agit d’une construction spéciale, sonderkonstruktion, avec deux embrasures pour défendre les deux côtés de la plage », détaille le Gramasa. « Son plan ne figure pas dans le catalogue de construction allemand de la série des 600 conçue pour l’Atlantikwall, contrairement à l’autre plus au nord qui correspond à un 667. Les deux abritaient un canon antichar de 5 cm. » Et Marc Mentel de rappeler que « l’essentiel des blockhaus du secteur Arcachon, sur une bande côtière de 140 km de long était dédié à la défense du Bassin, de son port et de ses routes d’accès à la capitale girondine ». Rappelons que ces vestiges de la Seconde guerre mondiale ont été édifiés sur la dune littorale par l’armée allemande de 1942 à l’été 1944, « afin de repousser un éventuel débarquement des alliés. » « Ils abritaient l’armement, les munitions, le matériel et le personnel », comme le précise le Syndicat mixte de la Dune. « Mais dès la fin de l’été 1944, les allemands se replient et laissent derrière eux ces ouvrages à la merci de la nature. Soumis à des mécanismes atypiques et violents d’érosion côtière, ils sont aujourd’hui gisants sur les plages ou totalement immergés, à une profondeur pouvant atteindre 25 mètres comme c’est le cas au Sud de la dune du Pilat, dans le secteur des “Sablonneys”. » Historien du Pyla, Raphael Vialard – sur son site “Lepyla.com” (http://lepyla.com/project/defense-militaire-du-pyla/) – évoque lui aussi cette position “Ar48” qui vient de refaire surface : « Les trois ouvrages sont édifiés avec leur affût de canon de 50 KwK (encore en place) ; ils équipaient à l’origine le char Panzer III avant d’être utilisés en parallèle sur le mur de l’Atlantique. Ils ont été implantés entre 1942 et 1943, d’abord sur une plate-forme en béton puis en février 1944 dans les bunkers. […] Une tourelle FT 17 a été découverte à environ 1 km au nord de la position Ar 48 mais aucun élément bétonné n’a été trouvé permettant d’envisager son support. Après la guerre, elle a échappé au ferraillage systématique car cette zone a été complètement envahie par un cordon dunaire littoral qui a préservé une grande partie des défenses de plage ainsi que la position Ar 48 qui a conservé ses deux canons de 5 cm. » A lire : le site du Gramasa qui regorge de détails et de précisions sur les recherches terrestres et maritimes de ces passionnés (http://www.gramasa.fr/) Le site de l’historien Raphael Vialard sur l’histoire du Pyla. Une somme historique. (http://lepyla.com/project/defense-militaire-du-pyla/) |
CHINESE PLA ROCKET FORCE LAUNCH NEW DF BALLISTIC MISSILES IN PROMOTIONAL VIDEO |
Da defenseworld.net del 20 febbraio 2019 |
Chinese PLA Rocket Force Launch New DF Ballistic Missiles The Chinese People's Liberation Army (PLA) Rocket Force released a promotional video on Tuesday showcasing the country’s DF intermediate-range ballistic missile being fired from various platforms. According to Global Times, the minute-long video was posted on the Chinese PLA Rocket Force's newly registered Weibo and WeChat accounts, showcasing rare scenes of the mobilization, preparation and launch of multiple types of DF ballistic missiles in different terrains and conditions including desert, forest and snow. "Those who invade China will be eliminated no matter how far away they are," the video said, noting that the "DF Express," a semi-official nickname of the DF series ballistic missiles, will fulfill their duty. The Rocket Force is the nation's core strategic deterrent power, a pillar that sustains China's position as a major country and a footstone to safeguard national security, reads a statement that accompanies the video on WeChat. |
Kalter Krieg hautnah: Wedeler Bunker wird Museum |
Da ndr.de del 20 febbraio 2019 |
Rene Grassau will die Bunkeranlage in Wedel für alle öffnen. Meterdicke Wände aus Stahlbeton, schwere Panzertüren: Wenn man im Bunker unter dem Johann-Rist-Gymnasium in Wedel steht, bekommt man eine Ahnung von der Zeit des Kalten Krieges. "Es läuft einem kalt den Rücken runter und man denkt: Wozu haben die das hier gebaut?" So beschreibt Rene Grassau seine Eindrücke, wenn er in dem 5.000 Quadratmeter großen Bau steht. Diese Eindrücke will er künftig auch anderen Menschen vermitteln. Rene Grassau hat sich mit anderen Menschen aus Wedel zusammengetan und einen Bunkerverein gegründet. Das Ziel dieses Vereins: Sie möchten in dem Bunker auf etwa 1.000 Quadratmetern ein Museum einrichten und hier Führungen anbieten. Bunkerverein sucht Ausstellungsstücke Die Bunkeranlage entstand zwischen 1970 und 1974. Bei einem chemischen, biologischen oder nuklearen Angriff sollte sich die Bevölkerung hierhin flüchten können. "Ich denke, es ist wichtig, dass die Leute hier unten erleben, was für eine Angst die Menschen damals vor Angriffen hatten. Das ist wichtig, um zu verstehen, wie wichtig es eigentlich ist, Frieden zu haben", sagt Rene Grassau. Grassau und seine Mitstreiter wollen nun Ausstellungsstücke zusammentragen: Feldbetten, Feldtelefone und andere Objekte aus der Zeit des Kalten Krieges. Ein historischer Operationssaal ist seit der Zeit des Kalten Krieges noch im Bunker geblieben. "Den könnte man aber auch noch etwas aufhübschen, zum Beispiel mit historischem Verbandsmaterial", schlägt Grassau vor. Jede Menge Brandschutzauflagen Der IT-Unternehmer hat die Bunkeranlage 2014 von der Stadt Wedel gepachtet, um sie für seine Firma als Lager zu nutzen und einige Räume zu vermieten, zum Beispiel als Proberäume für Bands oder als Lagerräume für Privatpersonen. Als Grassau die Anlage übernahm, musste er erst mal viel Geld investieren, etwas mehr als 600.000 Euro. "Erst mal mussten wir alles trockenlegen", erinnert er sich. "Das Aufwendigste war aber der Brandschutz." Unter anderem musste Grassau damals vier Treppenhäuser in den Bunker einbauen und damit vier Notausgänge schaffen, die alten Panzertüren mussten ausgetauscht und jede Menge Lüftungsanlagen eingebaut werden. Baulich müssen Grassau und der Verein also nicht mehr viel machen, um das Museum zu eröffnen. Statt dessen steht jede Menge Papierkram an. Wenn alles wie geplant läuft, könnte das Museum nach den Sommerferien eröffnen.
Bunker in Wedel: Von der Klinik zum Proberaum |
RUSSIA TO SUPPLY CHINA WITH NEW S-400S TO REPLACE MISSILE SYSTEMS DAMAGED IN 2018 STORM |
Da defenseworld.net del 19 febbraio 2019 |
S-400 air missile defense system Russia will supply China with new S-400 surface-to-air missile systems as a replacement for the ones that were damaged in a storm last year during the delivery process. “The contract was signed long ago and the order would have been completed by now. However, the ship that was carrying the missiles was hit by a storm and was damaged. So, we destroyed them and decided to make new ones instead,” Sergei Chemezov, chief of Rostec corporation was quoted by TASS (http://tass.com/defense/1045269) as saying Monday at the IDEX-2019 event. While two ships carrying a regimental set of the S-400 systems was received by China in April, one ship was hit by a strong storm in the English Channel in January 2018. The storm damaged the equipment and the transport ship that was carrying the missiles had to return to the port of departure for examination of the cargo. The contract between China and Russia for the supply of the S-400 systems was announced in November 2014. Neither the exact number of units nor the types of missiles slated to be delivered to China have been revealed by Russia. The deal is estimated to be worth $3 billion. The S- 00 Triumf (NATO reporting name SA-21 Growler) is a Russian long and medium range air defense missile system. It is meant for hitting attack and reconnaissance aircraft (including stealth aircraft) and any other air targets amid intensive fire and radio electronic jamming. It is designed to engage, radar-picket, director area, reconnaissance, strategic and tactical aircraft, tactical and theatre ballistic missiles, medium-range ballistic missiles and other current and future air attack assets at a maximum range of 400 km, and a altitude of up to 30 km. |
All Russian-made S-400 missiles sent to China have been destroyed |
Da defence-blog.com del 18 febbraio 2019 |
Rostec Corporation CEO Sergei Chemezov has confirmed that Russia was
forced to destroy all delivered to China S-400 missile after a vessel
transporting these got caught in a storm. Speaking at a press conference
at the IDEX 2019 military exhibition, Chemezov said that Russia had long
ago signed a contract with China for the supply of S-400 systems with
anti-aircraft missiles, according to RBC.ru report. |
Secret Nuclear Bunker Could Delay Parliament Restoration |
Da forces.net del 13 febbraio 2019 |
The crisis command centre sits under the Ministry of Defence building in Whitehall (Picture: Crown Copyright). A secret nuclear bunker under Whitehall could delay a restoration project on the parliamentary estate, MPs have warned. The existing crisis command centre under the Ministry of Defence is at the centre of concerns over the planned use of the building's car park for work on Richmond House. MPs plan to use 79 Whitehall as a temporary debating chamber when they decant from the Palace of Westminster as part of a multi-billion-pound restoration project. But a committee hearing into the work was told plans are being redrawn to exclude the MOD car park if access is not granted for the Northern Estates Project on "security grounds". Senior Labour MP Meg Hillier, a member of the committee, said the plans could be "derailed" if the MOD car park is not secured. Commons Leader Andrea Leadsom, appearing before the joint committee on the Draft Parliamentary Buildings Bill, said she "deeply" regrets costs are already being incurred redrawing plans to exclude the MOD car park and she has tried "extremely hard" to resolve the issue.
She said: Mrs Leadsom acknowledged redrawing the plans will incur "significant
costs", but said: "At the same time, obviously, I think we would all
appreciate that if there are very genuine issues of national security at
stake then of course those must be accommodated. |
Las huellas de la guerra civil en Castellón |
Da elperiodicomediterraneo.com del 11 febbraio 2019 |
En la imagen podemos ver una de las construcciones de la línea XYZ Trincheras, refugios, parapetos, aeródromos, hospitales... y hasta un campo de concentración. Cultura cataloga en la provincia 433 espacios del conflicto bélico
A las ocho de la tarde del 23 de marzo de 1937, la ciudad de Castellón
sufrió el primer bombardeo de su historia. España estaba en guerra desde
el mes de julio del año anterior y unos minutos antes la sirena de los
bomberos empezó a alarmar a la población. La capital, que entonces
apenas tenía 35.000 habitantes, fue bombardeada desde el mar por el
crucero Baleares, de la base militar de Mallorca. Murieron al menos 13
personas. Aquellas bombas no fueron las únicas. En los siguientes meses
se produjeron otros 42 bombardeos y era la sirena de la torre campanario
del Fadrí la que anunciaba el horror. El esquema era muy simple: si
sonaba una vez, el bombardeo inminente llegaba por vía aérea. Si lo
hacía cinco, el ataque venía por barco. Y cuando todo eso sucedía se
activaba el sistema de defensa pasiva. Hombres, mujeres, ancianos y
niños corrían a los refugios que se construyeron en tiempo récord,
cosiendo el subsuelo urbano. Llegaron a contabilizarse hasta 300
privados y 43 públicos. El de la plaza Tetuán, rehabilitado y
transformado en museo, es uno de ellos. Y también uno de los 433 bienes
de la guerra civil que la Conselleria de Educación y Cultura ha
localizado en la provincia. Unos espacios que desde hace unos días
aparecen en la web Patrimonio Valenciano de la guerra
il, donde se geolocalizan. ¿El objetivo? Facilitar información de su uso
y situación. Esos 433 bienes patrimoniales del conflicto que Cultura ha
catalogado en la provincia (en el conjunto del territorio valenciano la
cifra asciende a 1.066) están repartidos por 55 municipios. O lo que es
lo mismo: el 40% de las localidades de Castellón cuenta con, al menos un
aeródromo, un refugio, un hospital, una trinchera... relacionada con la
arquitectura militar y de retaguardia construida o utilizada entre 1936
y 1939. Pero, cuidado, en esta lista no están todos los que son. «La
idea es ir completando ese inventario con las aportaciones de
ayuntamientos o asociaciones», apunta Albert Girona, doctor en Historia
Contemporánea y secretario autonómico de Cultura y Deporte. La línea XYZ El territorio XYZ, también conocida como línea Metallana, en honor al coronel que estaba al mando de los ejércitos que la construyeron, tardó en forjarse once meses y fue necesario el trabajo de 14.000 personas. En ella se enfrentaron prácticamente medio millón de soldados, unos 200.000 del bando republicano y 260.000 de la parte sublevada. Fue de capital importancia en la citada batalla, en especial para las tropas de Franco, que quisieron atravesar sin éxito esta franja de tramos discontinuos y estratégicamente situados. Ahora, la Agència Valenciana de Turisme (AVT) quiere poner en valor esta ruta y los elementos que la integran para convertirla en recurso turístico, un proyecto en el que también participan la UJI y la Federación Valenciana de Municipios y Provincias (FVMP). Una de las localidades más ricas en patrimonio de la guerra civil y donde mejor es su estado de conservación es Nules, a pesar de que el casco urbano fue prácticamente asolado por los bombardeos. El inventario del Consell recopila cuatro búnkeres construidos por el ejercito sublevado, que han sido acondicionados por el Ayuntamiento; y el chalet del registrador Vernia, donde estuvo el puesto de mando de la República. «La idea del Consell es declarar estos fortines Bien de Interés Cultural (BIC)», avanza el secretario autonómico de Cultura y Deportes. Otra localidad que conserva un gran número de espacios de la contienda bélica es El Toro. El más importante es el aeródromo, levantado en 1937 con motivo de la batalla de Teruel con el objetivo de tener a los soldados cerca del frente. Esta infraestructura de El Toro (también la de Barracas) fue de las más usadas y todavía se conserva la caseta, que fue centro de Mando, así como el refugio antiaéreo, con dos bocas al exterior que por dentro se comunican entre sí. En este pueblo también se construyó un cementerio donde se enterraba a los muertos del bando nacional que profesaban la religión musulmana (la inmensa mayoría eran marroquíes) y que murieron en el frente de Espadán. Pero El Toro y Barracas no fueron los únicos municipios que durante la guerra contaron con aeródromos. Se habilitaron en Alcalà de Xivert, Càlig, Ares o Vilafamés, que en la actualidad ha convertido aquel campo de aviación ( conocido como el 442) en un museo al aire libre. Quizás pocos saben que a 42 kilómetros de El Toro, en el término municipal de Soneja hubo un campo de concentración. Se habilitó en una antigua fábrica de papel y funcionó tres meses, desde abril a julio de 1939. El campo encerraba a los combatientes del bando republicano hechos prisioneros en el frente de Levante. Dicen los historiadores que nunca se registraron fusilamientos. Uno de los presos fue el dramaturgo Antonio Buero Vallejo, que permaneció en Soneja poco más de cuatro semanas. Hospitales militares Y de Soneja a Vinaròs. En esta localidad del Baix Maestrat España se dividió en dos mitades. El bando nacional llegó el 2 de abril de 1938 y estableció dos hospitales militares provisionales: uno estaba instalado en el Convento de la Divina Provindencia y el otro en el colegio San Sebastián, en pleno paseo marítimo. Cada uno de los 433 espacios patrimoniales de la guerra civil que Cultura ha inventariado en Castellón son bienes protegidos. Como lo es el monumento en homenaje a la 4ª de Navarra (bando nacional) levantado en la Font d’en Segures, en Benasal. «Con todo este inventario se pretende que los ayuntamientos conozcan los bienes catalogados que existen en sus respectivos municipios, se vayan incorporando cada vez más espacios que todavía no están en el inventario y, también, que los ciudadanos conozcan todo este patrimonio», describe el secretario autonómico de Cultura y Deportes. Porque en todos esos espacios donde un día rugía la guerra hoy reina el silencio cotidiano de la paz. |
Près de Bayeux. Un chantier de 2 300 000 € pour réaménager la batterie de Longues |
Da ouest-france.fr del 8 febbraio 2019 |
Le site de la batterie de Longues accueille plus de 400 000 visiteurs chaque année. | OUEST-FRANCE Ce site emblématique du Débarquement accueille plus de 400 000 visiteurs par an. Le projet, largement subventionné par l’Europe, va permettre d’améliorer l’accueil pour que Longues-sur-Mer devienne un véritable objectif touristique. Le projet de réaménagement de la batterie allemande de Longues-sur-Mer remonte à 2011. Il aura fallu près de dix ans, pour qu’il se concrétise. Jeudi 7 février 2019, les élus de Bayeux intercom ont donné le coup d’envoi de ce chantier estimé à 2 317 000 €. « La stratégie consiste à faire passer ce site exceptionnel d’un simple lieu de passage entre Arromanches et Omaha Beach en un véritable objectif de visite, signale Loïc Jamin, vice-président de Bayeux intercom, chargé du tourisme. La batterie doit devenir un des principaux points d’appui de l’offre touristique de notre territoire. » Les travaux porteront sur la démolition de l’actuel bureau de l’office de tourisme et la création d’un véritable bâtiment d’accueil destiné à recevoir les 400 000 visiteurs annuels. Une aire de stationnement sera créée et le tracé de la route départementale sera modifié. Pour mener à bien ce chantier, l’Europe financera près de la moitié de l’investissement. |
Veteran centre at Hubberston Fort step forward |
Da pembrokeshire-herald.com del 8 febbraio 2019 |
A NEW transition centre based at Hubberston Fort in Milford Haven is set
The centre, which will be the first of its kind in the world, will be
developed by veterans veterans to support them in their transition from
military to civilian life. Camp Valour, a Community Interest Company
established in 2018, has announced following negotiations with the Port
of Milford Haven, the current owners of Hubberston they intend to
carefully restore the nineteenth century fortification. |
Virtual Tours - Minuteman Missile National Historic Site (U.S. National Park Service) |
Da nps.gov del 8 febbraio 2019 |
Screenshot from the Delta-01 Launch Control Center Virtual Tour NPS Photo Take a peek into once restricted places that served as part of America's Cold War nuclear defense. Walk in the footsteps of a missile combat crew into the underground control center, view the topside dayroom and security control office. Enter the interior of the Delta-09 missile silo and preview the exhibits in the visitor center. Guided, audio-described tours will be forthcoming, ensuring that everyone has access to the great resources and stories of Minuteman Missile National Historic Site. |
RUSSIA TO DEVELOP LONG RANGE GROUND-BASED CRUISE MISSILE |
Da defenseworld.net del 5 febbraio 2019 |
A ground-launched, longer range version of the Kalibr cruise missile
will be developed by Russia to reach surface targets as Moscow is free
from its obligations under the Intermediate Nuclear Forces (INF) treaty. |
Lawmakers want Detroit fort site designated as national park |
Da crainsdetroit.com del 5 febbraio 2019 |
Historic Fort Wayne was built between 1842 and 1851 and features an 1848 limestone barracks building, commanding officers house, Spanish-American War guard house and a Tuskegee Airmen Museum. Two lawmakers are pushing to have the site of a military fort in southwest Detroit designated as a national park. Democratic state Sen. Stephanie Chang and Detroit City Councilwoman Raquel Castaneda-Lopez want the city to deed Historic Fort Wayne, located at 6325 W Jefferson Ave, to the federal government. Nearly 3,000 signatures have been gathered on a petition to support the initiative. The star-shaped fort was built between 1842 and 1851 and features an 1848 limestone barracks building, commanding officers house, Spanish-American War guard house and a Tuskegee Airmen Museum. The grounds also contain a Native American burial site dating back more than 1,000 years. The fort is on the National Register of Historic Places. Chang said in release that as a national park, Historic Fort Wayne would receive "dedicated funding and resources." |
US STARTED PRODUCING INTERMEDIATE-RANGE MISSILES 2 YEARS BEFORE IT PULLED OUT OF INF TREATY: RUSSIA |
Da defenseworld.net del 4 febbraio 2019 |
US Started Producing Intermediate-range Missiles 2 Years Before it Pulled out of INF Treaty: Russia. Image: Russian MOD Russia released satellite images to prove the United States violated Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty two years back, after the US President Donald Trump recently announced that they are pulling out of the arms control agreement. An exclusive satellite footage published in Ruplty, released by the Russian defense ministry, shows a Raytheon Corporation plant located in Tucson, Arizona, preparing for the production of missiles prohibited under the arms control agreement. “In order to create medium and shorter-range missiles banned by the INF [Intermediate-Range Nuclear Forces] Treaty,” the Russian Defence Ministry said. As evidence, Moscow released an image dated December 3, 2018, showing a massive factory complex, including three production areas, plus one still under construction, along with a test area, power station, and semi-underground storage facilities. Russia suspended its obligations under the INF Treaty on Saturday, mirroring the US move to scrap the treaty, which bans land-based ballistic and cruise missiles in the 500-5,500 km range. The INF Treaty was signed in 1987, at the end of the Cold War, and aimed primarily at reducing the threat of a nuclear war in Europe. |
LEONARDO TO SUPPLY UPGRADED ELECTRONIC WARFARE TRAINING EQUIPMENT TO JEWCS FOR $205M |
Da defenseworld.net del 4 febbraio 2019 |
Leonardo has won a €180 million ($205 million) contract to supply new electronic warfare training equipment for NATO Joint Electronic Warfare Core Staff (JEWCS). The company will incorporate technology from its partners Cobham and Elettronica. The contract was placed by the UK Ministry of Defense as a host nation for NATO JEWCS, the company said in a statement Monday. The equipment will be delivered in tranches over the next four years. NATO JEWCS is the Alliance agency responsible for the world of electronic warfare. When NATO forces go on operations, they expect the enemy to try and disrupt their radars, GPS and communications. Therefore, it is important that NATO Forces experience these effects and practice how to counter them. Part of NATO JEWCS’s remit is to improve armed forces' training by simulating the effects of an enemy’s electronic warfare equipment during exercises and creating a ‘hostile environment’ to train. Leonardo will be providing representative training equipment across three domains: air, land and maritime. In the air, flexible pod- based EW systems will be supplied for deployment on aircraft, alongside a NATO Anti-Ship Missile Defence Evaluation Facility (NASMDEF). NASMDEF comprises a set of pods that can be installed on aircraft to simulate anti-ship missiles. They allow forces to train in the use of ‘soft-kill countermeasures’ which are used to protect ships from incoming threats. Cobham will be the company’s principle sub-contractor for these elements. Elettronica will provide shock-resistant shelters and vehicles will be provided, equipped with modular and flexible EW simulators, stimulators and jamming equipment for land and maritime applications. |
INDIA TESTS LONG RANGE SURFACE-TO-AIR MISSILE SYSTEM |
Da defenseworld.net del 25 gennaio 2019 |
Barak-8 India has completed testing the Barak Long Range Surface To Air missile system from destroyer INS Chennai on Thursday. "Ship launched Long Range Surface-to-Air Missile (LRSAM) has been successfully test fired from INS Chennai against an incoming aerial target flying at low altitude, today," the defence ministry said Thursday. The missile was being jointly designed and developed by Defence Research and Development Organisation (DRDO), and Israel Aerospace Industries (IAI) for the Indian Navy. Barak-8 is manufactured by Bharat Electronics Limited and Rafael. The project was sanctioned in December 2005 with the contract valued at INR 2,606 crore ($367 million) initially but was delayed. Over a dozen Indian battle ships are equipped with Barak-I system with an interception range of 9km. These were purchased from Israel after the 1999 Kargil war. The new missile system with Barak-8 interceptor missiles have “active seekers” for terminal guidance. Barak 8 is designed to defend against any type of airborne threat including aircraft, helicopters, anti-ship missiles, UAVs, ballistic missiles, cruise missiles and combat jets. Both maritime and land-based versions of the system exist. The range of the missile system is 70-100 kilometers. The Barak 8 has a length of about 4.5 meters, a diameter of 0.225 meters at missile body, and 0.54 meters at the booster stage, a wingspan of 0.94 meters and weighs 275 kg including a 60 kg warhead which detonates at proximity. The missile has maximum speed of Mach 2 with a maximum operational range of 70 km, which was later increased to 100 km. |
En Pologne, des bunkers secrets de la guerre froide |
Da sciencesetavenir.fr del 25 gennaio 2019 |
Vestige de la guerre froide,
un des bunkers de granit de Podborsko, dissimulé sous le
couvert végétal, à l'ouest de la Pologne. Crédits:
Grzegorz Klarszys
L'archéologie des sites de conflits contemporains a le vent en poupe. Que ce soit à propos des deux guerres mondiales du XXe siècle, avec notamment les camps de concentration nazi (à l'instar de celui de Natzweiler-Struthof, en Alsace ou ceux de Sobibor et Treblinka, en Pologne), les archéologues n'hésitent plus à s'emparer de l'histoire récente pour mener à bien leur recherche. Y compris concernant l'époque de la guerre froide (1945-1989), comme vient de le faire Grzegorz Kiarszys, de l'Institut d'Histoire et des Relations internationales polonais. Le jeune chercheur s'est en effet intéressé aux bunkers qui abritaient autrefois des ogives nucléaires soviétiques, désormais abandonnés dans les forêts de l'ouest de la Pologne, après leur démantèlement. D'anciennes bases secrètes qui ont fait l'objet d'une étude détaillée publiée dans la revue Antiquity . "Certains sites de stockage d’ogives nucléaires sont encore très bien conservés" Pour étudier ces sites, Grzegorz Kiarszys a utilisé des techniques de télédétection comme le balayage laser aéroporté (ALS), analysé des photographies aériennes et des images déclassifiées par la CIA* en 2006 issues des programmes Corona, Gambit et Hexagon. Il a également accédé aux archives de l’Institut du Souvenir National de Pologne. Ce qui lui a permis de reconstituer l’organisation de trois bases militaires situées à l’ouest de la Pologne qui, cédées aux Soviétiques en 1969, avaient disparu des archives officielles….Les photos aériennes prises par les services cartographiques polonais, de la fin 196 0 aux années 1990, avaient d'ailleurs été censurées. Joint par Sciences et Avenir, le jeune chercheur actuellement rattaché au Département d’archéologie de l’université de Szczecin explique avoir patiemment exploré chacun de ces anciens sites de stockage d’ogives nucléaires : "Certains sont très endommagés, comme Brzeznica Kolonia, à 15 km de Borne Sulinowo et Templewo, à 17 km de Miedzyrzecz, démantelés dans les années 1990 ; alors que d’autres, sont encore très bien conservés", explique Grzegorz Kiarszys. "Les plus impressionnants sont les trois bunkers de Podborsko, à 35 km de Bialogard, où la plupart des équipements d’origine sont encore en place !". Portes blindées, anciens silos vides, - où l’électricité semble toujours fonctionner -..., les photos prises par Grzegorz Kiarszys sont éloquentes. "L’étude archéologique de ces sites qui devaient disparaître va pouvoir compléter le récit historique… C'est exceptionnel de pouvoir étudier ces lieux restés secrets, dissimulés à la société, puis ensuite oubliés", explique le chercheur. De nouvelles pages sur la présence de bases soviétiques en Pologne vont ainsi pouvoir s'écrire.Pour comprendre l'importance de ces recherches novatrices, il faut rappeler en effet les raisons pour lesquelles les responsables de l'ex- URSS avaient pris la décision de construire ces bases en Pologne. Des installations secrètes "Les analystes militaires du Pacte de Varsovie* (1955) avaient estimé qu’en cas de conflit avec l'Otan en Europe, le transfert d’ogives nucléaires depuis l’Union Soviétique aurait pris trop de temps. Sans compter le risque de leur destruction par des attaques aériennes pendant le transport. Aussi, il avait été décidé d'aménager dans le plus grand secret ces trois sites de stockage pour ces armes* dans l’ouest de la Pologne. Le nom de code de cette opération étant Wista", ajoute Grzegorz Kiarszys. "Nous pensions jusqu'alors que de telles bases étaient occupées par de jeunes soldats, mais notre étude montre que c’était surtout des sous-officiers et des officiers qui étaient présents sur place avec leurs familles". Chaque installation secrète possédait ainsi jardin et aires de jeux. Des vêtements et des jouets retrouvés témoignent d'une organisation sociale plus complexes et de l’importance portée au bienêtre par les autorités soviétiques afin que les ingénieurs hautement qualifiés qui y vivaient – ceux qui manipulaient les armes de destruction massive - disposent de conditions de vie agréables. "Les dirigeants soviétiques veillaient à placer ces armes aux mains d’un personnel psychologiquement stable, ce qui a permis de loger des officiers et leurs familles dans un même complexe militaire, en créant l’illusion d’une vie normale", estime Grzegorz Kiarszys. "Sans cet équilibre, ces lieux auraient pu engendrer des problèmes d’insubordination". Toutes ces bases étaient construites sur un même modèle, avec un nombre identique de bâtiments, des tranchés de fortification, des abris pour les véhicules, des postes de contrôles (check-point), etc. De même pour les zones d’accès restreint, avec leurs bunkers de stockages d’ogives nucléaires, -ceux de type « Monolit » dans les années 70, et plus tard « Granit ». "En collaboration avec des physiciens nucléaires, nous avons effectué des mesures de radiations dans toutes les installations de stockage. Aucune pollution radioactive n’a été détectée. Ce qui indique que toutes les ogives stockées l’ont été dans des normes de sécurité très strictes…. ou que certaines de ces installations auraient pu rester vide…", se risque Grzegorz Kiarszys qui n’a pu accéder à aucune archives russes pour vérifier ces hypothèses. Aujourd’hui, ces sites ont tendance à devenir des lieux d’attraction touristique, pour les passionnés qui souhaitent découvrir les vestiges matériels de l’un des secrets les mieux gardé de l’Europe de l’Est pendant la guerre froide. "Des témoignages qui méritent de conserver toute notre attention !" LEXIQUE Pacte de Varsovie. Le pacte de Varsovie est une ancienne alliance militaire groupant les pays d'Europe de l'Est avec l'URSS dans un vaste ensemble économique, politique et militaire. Il a été conclu le 14 mai 1955 entre la plupart des pays communistes du bloc soviétique par un traité d'amitié, de coopération et d'assistance mutuelle. Guerre froide. Période d’affrontement idéologique, géopolitique et économique qui s’est s'installée progressivement entre les Etats-Unis et l’URSS à partir de la fin de la Seconde Guerre mondiale (1945 à 1947) jusqu'à la chute des régimes communistes en Europe en 1989, lesquels ont étérapidement suivis de la dislocation de l'URSS en décembre 1991.
* Pendant la guerre froide,
l'armée populaire polonaise aurait disposé de 178 à 250 ogives
nucléaires soviétiques. |
US REPS MISSING AS RUSSIA SHOWS 9M729 MISSILES TO FOREIGN MILITARY ATTACHES' |
Da defenseworld.net del 24 gennaio 2019 |
Novator 9M729 missiles Representatives from the United States gave a miss to a briefing about the Russian 9M729 missiles given to foreign military attaches’ in Kubinka near Moscow yesterday The US claims that the 9M729 missiles which operate with the Iskander-M launch system, violate the Intermediate-Range Nuclear Forces (INF) treaty between the two countries and has threatened to walk out of the deal amidst fears of a nuclear missiles arms race. The US representatives did not attend Wednesday’s joint briefing of the Russian Foreign and Defense Ministries, which was dedicated to the 9M729 missile, TASS (http://tass.com/defense/1041360)reported quoting an unnamed source close to the event Wednesday. "A special configuration of the self-propelled launcher was developed for the 9M729 missile. It accommodates four 9M729 missiles, while the previous launcher carries two 9M728 missiles," the commander of Russia’s Missile and Artillery Force, Lieutenant-General Mikhail Matveyevsky told a news briefing earlier. He explained that the 9M729 missile was 530 mm longer than its predecessor, which required upgrading the Iskander-M launcher. "There were no Americans at the briefing," the source said in response to a question. The cruise missile 9M729 is a newer configuration of the cruise missile 9M728, which is part of the system Iskander-M. It was developed by the design bureau Novator in Yekaterinburg. The 9M729 missile has a higher yield warhead and a new control system for greater accuracy. Most parts and components of the 9M728 and 9M729 missiles are identical. The United States claims that the range of the 9M729 missile exceeds the 500-kilometer restriction established under the INF Treaty. It demands that Russia should eliminate these missiles. Washington warns that otherwise it will quit the treaty. |
La Rochelle: Ils tombent sur des diamants dans un bunker de la Seconde Guerre mondiale |
Da 20minutes.fr del 23 gennaio 2019 |
Bunker sur le littoral atlantique, à Soulac (Gironde, Nouvelle-Aquitaine). Blockhaus. Mur de l'Atlantique. — M.Bosredon/20Minutes Ils assurent qu’ils ne cherchaient pas à voler les diamants, mais qu’ils voulaient juste explorer le vieux bunker. Quatre jeunes hommes d’une vingtaine d’années ont été interpellés dans la nuit de samedi à dimanche alors qu’ils sortaient d’un blockhaus (https://www.youtube.com/watch?v=4cOr0RVqV40), situé dans le jardin d’un particulier à Aytré, près de La Rochelle (Charente-Maritime), rapporte Sud-Ouest (https://www.sudouest.fr/2019/01/21/charente-maritime-arretes-alors-qu-ils-volaient-des- iamants-dansun- blockhaus-5750837-1391.php). Fouillés, l’un d’entre eux avait dans ses poches… 17 diamants, pour une valeur d’environ 52.000 euros. Et pour cause : le bunker de la Seconde Guerre mondiale se trouvait dans le jardin… d’un joaillier à la retraite, qui avait dissimulé ici un sac de diamants. « Il pensait la cachette inviolable », a expliqué un policier. Un rappel à la loi pour « violation de domicile » Les quatre jeunes ont été placés en garde à vue. Deux d’entre eux seront poursuivis, et convoqués devant le tribunal correctionnel, pour « violation de domicile » et « vol en réunion » et les deux autres devraient écoper d’un rappel à la loi pour « violation de domicile » rapporte Le Parisien (http://www.leparisien.fr/faitsdivers/ en-charente- aritime-des-diamants-decouverts-dans-un-bunker-nazi-22-01-2019-7994346.php). |
CHINA CONDUCTS MOCK ICBM TEST FROM UNDERGROUND SILO |
Da defenseworld.net del 22 gennaio 2019 |
DF-41 Intercontinental Ballistic Missile China’s People's Liberation Army (PLA) Rocket Force conducted a simulated intercontinental ballistic missile (ICBM) strike mission from an underground bunker against an imaginary enemy. China Central Television (CCTV) did not disclose details on the location and time of the exercise. Long-term survival training in closed environments has become routine for the troops to ensure counterattack capability in case a war breaks out, the report said. China's strategic missiles are usually placed in deep, protective bunkers, Song Zhongping, a military expert and TV commentator was quoted as saying by Global Times on Tuesday. China's strategic missile storage facilities must be able to survive the first wave of hostile nuclear strike, Song said, noting that the underground bunkers are invaluable in protecting Chinese missiles from being destroyed and prepare for counterattacks. Song said the three generations of ICBMs could be the DF-5, DF-31 and DF-41, all of which are capable of striking targets more than 10,000 kilometers away with a deviation of less than a few dozen meters, carrying single or multiple thermonuclear warheads. The DF-41, China's mysterious and most advanced ICBM, might make its public debut on October 1, the 70th anniversary of the People's Republic of China's founding, as a military parade is expected to be held in Beijing on that day, Song said. An ICBM loaded with nuclear warheads will likely never be used as it would precipitate an all-out nuclear war, say analysts. The weapon's primary purpose is deterrence, and to facilitate political and diplomatic discussions. |
IAI ELTA TO SUPPLY C-MMR MULTI-TASK RADAR SYSTEMS TO FINLAND |
Da defenseworld.net del 22 gennaio 2019 |
ELM-2084 MMR Radar (image: IAI)
Israel Aerospace Industries (IAI) unit Elta Systems has won a contract
to supply C-MMR multi-task radar systems to the Finnish army. They can identify rocket fire, artillery shells, and mortar shells, and provide warning of such launchings. The radar systems to be supplied to the Finnish army are capable of simultaneously identifying artillery fire and conducting aerial surveillance, and can therefore significantly restrict air movement of hostile forces in various areas Elta told Globes. "These systems will be delivered to Finland by 2021. They provide a solution for a wide range of operational needs, while creating a full aerial picture and a response to a wide variety of threats," Elta CEO Yoav Turgeman, said. Turgeman added that Elta was preparing for additional tenders for procurement of radar in both Finland and other European countries. This is IAI's second deal with the Finnish army in the past year. Last summer, IAI reported that it would supply the Finnish navy with Gabriel sea-to-sea missiles for €162 million. The deal included an option for follow-on procurement amounting to over €190 million. Defense sources said that the under the deal, IAI would supply Finland with the Gabriel 5, the most advanced version of this missile. |
NORTHROP GRUMMAN TO PERFORM AGING SURVEILLANCE ON DEACTIVATED MINUTEMAN AND PEACEKEEPER MISSILE MOTORS |
Da defenseworld.net del 18 gennaio 2019 |
Ground testing of peacekeeper rocket (image: Northropgrumman)
Northrop Grumman has won a $86 million US Air Force contract for Rocket
Systems Launch Program (RSLP) Peacekeeper and Minuteman Solid Rocket
Motor Aging Surveillance.
In addition, the RSLP contract provides for special studies and
additional component development or testing on an as-required basis. |
Secret bunker discovered in Ilford: Cupboard leads to local government control room |
Da ilfordrecorder.co.uk del 17 gennaio 2019 |
The bunker tunnel from the car park. Photo: Redbridge Heritage Centre Buried deeper down under Redbridge Town Hall is a government operations room, air filtration system, an ominous sounding “voice procedure” room and a toilet. Entry to the bunker is via a cupboard under the stairs (yes really) and depending on which tunnel you take, you either come out in a secret vault or escape hatch the other side of Ilford High Road. The Recorder spoke to a selection of councillors and they said they did not know of the bunker’s existence, yet civil defence drawings dating back to 1960s detail the layout. In fact serving councillors only became aware of the bunker when a survey was being carried out to test the town hall car park ground for the new outdoor covered food market, which will be erected on the site. Other mentions of the bunker were kindly found by Redbridge Library staff who dug through mounds of council meeting notes. A 1939 council document said: “Subject to the approval of the home office for grant purposes we have authorised the provision in the town hall car park of underground shelter accommodation for the town hall staff at a rough estimated cost of £700.” X-rays of the ground show that the bunker covers most of the area under the car park. The new outdoor food market can only be drilled to a certain depth due to the underground chambers. Reporter Ellena Cruse visited the town hall to find out more, read her first person account below: Lots of great stories start with a cupboard under the stairs - insert tenuous link to Harry Potter - but it would be prudent to remember that not all the characters survive to the end. As I wait in the town hall lobby to be shown around the labyrinth of old tunnels that supposedly connect to a secret bunker, I should spare a thought for my safety but all I can register is building excitement. Could the whispers be true (you hear a lot of rumours in this job after all)? Is there really a bunker, buried below to protect the people of Ilford in case of war, or is it a modern-day fairytale passed around the coffee mornings and family parties of Redbridge? I am directed to a door in one of the town hall’s many corridors and as doors go it is pretty unremarkable. Upon opening the storage unit, filled with boxes and folders, I start to think I have been led to a metaphorical and physical dead end. Civil defence plans of the bunker. Photo: Redbridge Heritage Centre But when council clutter is cleared and a floor panel is removed, I am greeted with a weathered wooden ladder leading into a dark passageway. “There you go,” the council employee said. “I hope you haven’t got your good clothes on.” Grabbing my phone, and a sense of adventure, I climb down - desperately hoping the rungs don’t give way. My brain steps into optimistic denial and forgets about all the added Christmas weight. The pounds didn’t come down with the decorations this year. Simultaneously taking a deep breath and swiping my torchlight on, I land on the ground floor. Gloomily lit up, in front of me is a rabbit warren of tunnels and debris from a time long ago. Word soon gets around about my reconnoitre and a different member of staff climbs down the ladder to join me on the journey. To be honest, I am glad of the company, as although the hip-high tunnel looks structurally sound (going on my expansive Lego-making experience of building models with my son) there is no electricity and the stale air projects a vibe of the uninhabitable. Like any decent underground story, we soon come to a junction. One path allegedly leads to a bunker and the other will lead to an escape hatch which comes out somewhere by the former Harrison and Gibson shop. But en route there will be many red-herring twists and turns and without knowing the lay of the land we make a decision to head back and try and access the bunker more directly from a hatch in the town hall car park. Neither of us fancy being lost, deep underground after hours - especially with the quality of the air rapidly depleting. “You see where the car park slopes? That’s where the bunker is,” the council worker tells me. “It really is quite big. “No one seems to know much about it, but I did some research and you need a specialist tool to open the panel that gives you access.” We search nooks and crannies in the car park to find the hatch Drivers give us questioning looks, wondering if we are a mismatched gang trying to steal catalytic converters to sell on the black market. They say X marks the spot, and in this case, they were right. Unimaginatively stamped with lots of little crosses we finally pinpoint the entrance. Before my visit, I called round councillors and prominent figures in the community to find out more about the bunker but no-one had heard about it. Like a port in the research storm, after I dusted myself off from crawling under the ground I headed over to Redbridge Library. Helpful staff dug through mountains of records to find references to any sort of building buried in the vaults of Ilford. As well sourcing 1967 drawings of the bunker which comprised of a lavatory, operations room, an ominous sounding “voice procedure room” generator and filtration room they also found minutes from a 1939 council meeting. When the new covered food market was first announced I was excited about the new addition to the car park and hoped it would inject a new lease of life into Ilford. Little did I know it would also unearth an exciting past and I really hope the council opens it up fully for residents to look around. |
Christians store ønske: Et bunkermuseum i Assens | Lokalavisen Assens |
Da lokalavisenassens.dk del 16 gennaio 2019 |
Christian Eilstrup foran nedgangen til kommandocentralen i Assens. Han kunne godt tænke sig at indrette et bunkermuseum i lokalerne. Foto: Søren Plovgaard 28-årige Christian Eilstrup fra Assens går rundt med planer om at indrette et museum i den tidligere kommandocentral på Pilehaven i Assens. Assens: 28-årige Christian Eilstrup fra Assens går rundt med et brændende ønske. - Jeg kunne godt tænke mig at få lov til at indrette et bunkermuseum i byen, siger Christian Eilstrup, der er under uddannelse som eventtekniker i Frederikshavn. Han har interesseret sig for Den Kolde Krig, siden han for nogle år siden læste forfatteren og journalisten Øyvind Kyrøs roman "Manden der reddede verden", som handler om nogle af Den Kolde Krigs mest kølige år. Men koldkrigsbunkere har fascineret Christian Eilstrup siden han var en ung mand. Christian Eilstrup blev også ret hurtigt klar over, at der midt i Assens by ligger en historisk reminiscens fra koldkrigstiden. Kommandocentralen i Assens flyttede i 1968 fra Borgerskolen i Assens til en placering bag en tyk pansermur nogle trin ned af en kælderskakt ved institutionen Asabo på Pilehaven i Assens. Og det er her, Christian Eilstrup godt kunne tænke sig at indrette et bunkermuseum i stil med det, der for nogle år siden åbnede på Kragsbjergvej i Odense. Kommandocentralen i Assens mistede sin betydning og status efter Berlinmurens fald, og den underjordiske bunker blev senere overtaget af Civilforsvaret, brandvæsenet i Assens og Beredskabsstyrelsen. Siden 2009 har kommandocentralen reelt været overdraget til Asabo. Et par gange indenfor der senere år har Assens Kommune åbnet kommandocentralen, der engang var kendt som Assens' dybeste hemmelighed, for rundvisninger for publikum. Hvis nogen har lyst til at være med til at arbejde for et bunkermuseum i Assens, er de velkomne til at ringe til mig. Christian Eilstrup I kontakt med kommunen Christian Eilstrup har været i kontakt med Assens Kommune og forelagt sin idé for kommunen. Her er han foreløbig blevet bedt om at levere en idéplan. - Jeg synes, kommunen har vist positiv interesse for mit forslag, siger Christian Eilstrup. Han har indtil videre stået alene med sit projekt, men Christian Eilstrup håber at høre fra andre, der kunne tænke sig at være med i en arbejdsgruppe omkring et kommende bunkermuseum i Assens. Christian Eilstrup har forsøgt at hverve flere interesserede via opslag på Facebook, men han kunne godt tænke sig, at der kom lidt mere skub i interessen for projektet. - Hvis nogen har lyst til at være med til at arbejde for et bunkermuseum i Assens, er de velkomne til at ringe til mig på telefon 2186 6862, siger Christian Ejlstrup. Selv om det hele altså stadig er på idéstadiet, har Christian Eilstrup allerede gjort sig nogle tanker om et eventuelt kommende bunkermuseum. - Jeg forestiller mig, at museet kunne holde åbent i alle weekender. Der kunne også være mulighed for at arrangere krigsspil, og så vil det være oplagt at åbne bunkeren op til brug for skolernes undervisning. I bunkeren ville det være fint at placere en del genstande med relation til Den Kolde Krig, og jeg kunne også godt tænke mig, at der blev lavet nogle lydspor, hvor publikum kunne høre fortællinger fra dengang, verden var under fare for at blive udslettet af en atomkrig, siger Christian Eilstrup. I tilfælde af en atomkrig kunne de dengang godt 5000 borgere i Assens søge tilflugt i kældre på særligt udvalgte adresser i byen. Det drejede sig blandt andet om Amtssparekassen på Torvet, Politigården på Toftevej, byens to folkeskoler og handelsskolen, Velfærdsbygningen ved Assens Sukkerfabrik, boligblokkene ved Kildensmindevej og virksomhederne Broen A/S, Genfiber og Interacoustics. |
Tysk maskingeværbunker dukker op på Hjørringgade i Hirtshals |
Da flaskeposten.nu del 16 gennaio 2019 |
Arkivfoto af en bunker som den hos Joan Grønfeldt Kristensen. Indehaveren af huset på Hjørringade 48 i Hirtshals, Joan Grønfeldt Kristensen, var rigtig glad for, at hun havde fået lavet et fast tilbud, da hun tirsdag skulle have lagt fjernvarme ind i det gamle hus. Tirsdag formiddag var arbejderne mødt op for at påbegynde arbejdet med at grave de nye fjernvarmerør ind til huset, da en tysk maskingeværbunker fra 2. Verdenskrig satte en stopper for gravemaskinen hos Joan Grønfeldt Kristensen på Hjørringgade. Formanden for Bunkergruppen Hirtshals Flemming Hammer og næstformanden Peter Jensen blev straks kontaktet, og det viste sig hurtigt. at det drejede sig om en i forvejen kendt bunker, der blev fundet og registreret i 2015 af Bunkergruppen Hirtshals. Bunkeren er en tysk maskingeværbunker af typen “Bauform 58c” og har sammen med 3 andre tilsvarende bunkere fungeret som nærsikring af den store forstærker-station i Hjørringgade, som tyskerne udbyggede med flere bunkere og barakker i 1941. Bunkeren er faktisk den mindste i det tyske byggeprogram “Regelbau/Bauform”, men trods den lille størrelse er bunkeren bygget af 11 m³ beton og knapt 600 kg stål-armering. Der skulle fjernes omkring 70,00 m³ jord og sand, når der skulle støbes sådan en maskingeværbunker. Ifølge Joan Grønfeldt Kristensen valgte man efter at have modtaget tegningerne over bunkeren fra Flemming Hammer at grave de nye fjernvarmerør uden om den tyske betonbunker. |
Mussolini’s Massive Bunker Built During WWII |
Da warhistoryonline.com del 12 gennaio 2019 |
Left: Colorized photograph of Mussolini wearing the commander-inchief uniform. Right: Entrance to the bunker. Photo: Gregory Paolucci /CC BY-SA 4.0 Twenty-seven miles north of Rome lies one of the most spectacular structures of WWII, but most people will probably miss it if they do not know where to look. It is a bunker located under Mount Soratte, a 3.4-mile long limestone ridge north of Rome. The Mountain has six peaks, the tallest of which is 2,267 feet above sea level. The area also contains pits which can be up to 377 feet deep. They now sit in the middle of a nature reserve in what was once no-man’s-land during the war. In 1937, Benito Mussolini, the Italian dictator, ordered the construction of an underground bunker for the Italian government and military generals. The Mount Soratte complex became the largest bunker in Europe, at nearly three miles long and 300 yards underground. Advertisement 150 acres were blocked off with barbed wire, and rumors spread that it was to be a factory for agricultural and military equipment. When Italy made peace with the Allies on September 8, 1943, the Germans took over the bunker and made it the headquarters of the Wehrmacht Command for Southern Europe, led by Field General Albert Kesselring. The Germans housed over 1,000 soldiers in the bunker and provided them with restaurants, and a theater. They also covered the walls with paintings of German villages. In 1944 the area was bombed by the Allies. Knowing they could not destroy the bunker, the squadron of B-17 bombers aimed for the tunnel entrances hoping the resulting firestorm would kill any occupants. However, Kesselring and his troops had already abandoned the bunker, but not before they had mined the galleries. To this day, you can still see the rubble piled up outside. In the 1950s, the Italians used the bunker to store ammunition before abandoning it in 1962. It then lay vacant for years, until NATO refurbished it for use as Europe’s largest anti-atomic bomb shelter. If there were a nuclear attack, the President of Italy and his assistants would have been protected there. In 1989 it again fell into disuse which was kept secret until 2008. To this day, rumors persist that there is 72 tons of Nazi gold buried somewhere in the bunker. According to various stories, German soldiers looted gold bars from the Bank of Italy after they invaded. There is some evidence the Nazis did hide gold in the bunker, according to Gregory Paolucci, Head of the Bunker Soratte Association. They provide tours of the Mountain and bunker and are making the entire complex into a museum, with help from European funding. Multiple witnesses reported seeing trucks loaded with the gold drive into the Mountain and never came out again. The rumors were given some air of legitimacy when the Italian government spent millions of dollars searching for the gold in the 1960s, but the search failed to find anything. There are also rumors that the gold is cursed. According to Paolucci, a German soldier who lived in the bunker during the war, returned afterward to search for the treasure. Days after he returned to Germany, he was discovered, beheaded and incinerated. The curse did not stop Baron Giuseppe Fortezza trying. He obtained a permit from the Italian Defense Ministry and was helped in his search by officers of the Genio Militare (the Italian Engineering Corps). He spent thirty years unsuccessfully searching the bunker for the hidden treasure. Over the years, Mount Soratte has attracted more than its share of rumors. Allegedly, it is also where Pope Boniface VIII hid his journals, and where the Roman Emperor Constantine was supposedly cured of leprosy. di George Winston |
The secret Second World War bunker below a quiet suburban street |
Da eveningnews24.co.uk del 12 gennaio 2019 |
The house with the 80-year-old secret, a World War Two air-raid shelter hidden away in the front garden in Waldemar Avenue. Picture: DENISE BRADLEY You wouldn’t know it from walking past, but below the front garden of a Norwich house, is a secret concrete bunker and a clue to the street’s history. Sonja Gaffer, 52, has lived in her home, in Waldemar Avenue, Hellesdon, since 1985, but her family’s connections to the house and its own history go back alot further. Ms Gaffer’s grandfather - Jack Platten - moved to the house, which was built in 1928, from Eccles in 1946, when he was employed by the construction company, Bush Builders. At the time the property was owned by the Bush Builders and still housed 16 of the business’ workshops and an air-raid shelter for the company’s employees.
Sonja Gaffer in the entrance to the World War Two air-raid shelter in her front garden. Picture: DENISE BRADLEY
Ms Gaffer, who works as a dog-groomer, said that while her family didn’t know if the shelter had been used during the war, her grandfather had recalled seeing the skies about Norwich light up during the war. “My grandfather talked about the raids, they lived in Eccles at the time, but they saw the raids over the city.”
“I don’t think any of my neighbours know it’s there,
Sonja Gaffer in the World War Two air-raid shelter in her front garden. Picture: DENISE BRADLEY I think originally it came out of the ground so you could see it, “I’ve probably been down there about four times in 30 years,” she said. Sharing pictures of the shelter on social media, Ms Gaffer said that when people did find out the bunker was there they were keen to discover its history: “I think a lot of people just like it for the nostalgia,” she said. *Does your home have a story to tell? If so, email sabrina.johnson@archant.co.uk |
Wyjście ewakuacyjne w schronie biernym na Pozycji Olsztyneckiej |
Da hauba.pl del 11 gennaio 2019 |
Fot. 01. Elewacja schronu biernego L 100 dla drużyny piechoty (niem. Gruppenunterstand) na Pozycji Olsztyneckiej (niem. Hohsteiner Stellung). W ramach rozbudowy pozycji obronnych w Prusach Wschodnich, wybudowano do końca 1938 roku na Pozycji Olsztyneckiej (niem. Hohenstein-Stellung) 118 z 120 planowanych schronów biernych dla drużyny piechoty. Część wybudowanych schronów biernych otrzymało oryginalne rozwiązanie konstrukcyjne wyjścia ewakuacyjnego (niem.Notausgang) [01].
Fot. 03. Otwór wyjścia ewakuacyjnego w schronie biernym L 90 dla drużyny piechoty na Pozycji Olsztyneckiej. Otwór wyjścia ewakuacyjnego zamurowano ścianką ceglaną o grubości równej połowie cegły w zewnętrznej płaszczyźnie ściany tylnej schronu. Nieobsypaną część elewacji schronu pokryto tynkiem o charakterystycznej fakturze zwanej „barankiem”, malowanym barwą ochronną. Położenie otworu wyjścia ewakuacyjnego było nierozróżnialne. Wyjście ewakuacyjne od strony pomieszczenia magazynowego (Fot. 04) schronu biernego nie zabezpieczono gazoszczelnymi drzwiami stalowymi [02]. Przewidziano jedynie zastosowanie blokady z jednego rzędu dwuteowych profili stalowych. Wsuwano je od góry w dwa pionowe kanały, wykonane obustronnie w bocznych ścianach wyjścia ewakuacyjnego (Fot. 03). Otwór poprowadzono przez tylną ścianę schronu z dużym wzniosem.
Fot. 04. Ściana z wyjściem ewakuacyjnym w schronie biernym L 90 dla drużyny piechoty na Pozycji Olsztyneckiej. Wykonano stopnie ułatwiające przejście. Pochylenie otworu wyjścia ewakuacyjnego zredukowało powierzchnię narażoną na bezpośredni ostrzał oraz wyeliminowało konieczność budowy zewnętrznego szybu przy tylnej ścianie schronu. [01] – inne rozwiązania wyjścia ewakuacyjnego w niemieckiej fortyfikacji opisano w opracowaniu Wyjście ewakuacyjne – Notausgang (http://hauba.pl/wyjscie-ewakuacyjnenotausgang/) [02] – rozwiązanie charakterystyczne dla obiektów niemieckiej fortyfikacji stałej z początku lat trzydziestych. |
El Castillo de los Templarios y los museos de Ponferrada sumaron 180.000 visitas durante 2018 |
Da leonoticias.com del 11 gennaio 2019 |
El Castillo de los Templarios de Ponferrada superó a lo largo del pasado año 2018 la cifra de los 130.000 visitantes, a los que se suman otras 50.000 personas que recorrieron alguno de los tres museos gestionados por el Ayuntamiento de la capital berciana -de la Radio, del Ferrocarril y del Bierzo-. Los datos están en armonía con los de 2017, año en el que se registró prácticamente el mismo número de visitantes, un total de 181.000. Al respecto, la fortaleza templaria, que superó por primera vez en su historia los 100.000 visitantes anuales en 2016 (106.816), continúa su progresión consolidándose como uno de los castillos más visitados de Castilla y León y del norte peninsular. La mitad de los visitantes accedieron al Castillo en los meses centrales del año, de junio a septiembre, coincidiendo con la campaña estival. La otra mitad visitó el Castillo en los meses restantes, con importantes afluencias de público durante la Semana Santa y los puentes. En cuanto a las procedencias, cerca de 10.000 de los visitantes se acreditaron como peregrinos en la taquilla del Castillo, mientras que otros 16.500 aseguraron proceder de alguno de los municipios del Bierzo. En términos generales, las principales procedencias de visitantes corresponden a Madrid, Galicia y Castilla y León. En ese sentido, la concejala de Educación, Cultura, Patrimonio Histórico y Turismo, María Antonia Gancedo, destacó la «proyección internacional» que aporta la Sala Noruega. La atención personalizada que reciben los visitantes, tanto turística como histórica, y la colaboración de voluntarios de la Escuela Oficial de Idiomas de Ponferrada para la atención idiomática a visitantes extranjeros es lo más valorado por turistas, ciudadanos y peregrinos. Los recorridos por las diferentes rondas de la fortaleza, la exposición permanente Templum Libri, las exposiciones temáticas en la Biblioteca Templaria y los eventos como la Noche Templaria, la recreación de la revuelta de Los Irmandiños, las visitas teatralizadas nocturnas de la compañía teatral Conde Gatón y el ciclo de música de cámara Corteza de Encina fueron los recursos y actividades más destacadas por quienes visitaron el Castillo. Museos y Oficina de Turismo En cuanto a los museos, sus siete exposiciones temporales de pintura, fotografía y filatelia sumaron 50.000 visitantes a lo largo del año. El Museo del Bierzo albergó cinco de esas muestras, mientras que el Museo del Ferrocarril fue el marco para las diversas actividades vinculadas a la celebración del centenario de la creación de la Minero Siderúrgica de Ponferrada (MSP) y del inicio de la fiebre minera en el Bierzo. Por su parte, el Museo de la Radio acogió más de una treintena de actos, presentaciones de libros y actividades culturales. Durante 2018 los cuatro centros municipales ampliaron sus horarios de apertura y servicios durante los períodos de mayor afluencia e incorporaron a 12 personas de manera eventual, procedentes de los planes de empleo ExCyL. Para el primer semestre de 2019 el Museo del Bierzo acogerá nuevas exposiciones, entre las que destacan las del diseñador Jordi Catalá o la exposición de la Colección Ucieda Gavilanes, de Campo, sobre el pintor Primitivo Álvarez Armesto con motivo del 80 aniversario del fallecimiento del artista berciano. |
Exploring a World War II Gun Battery That’s Hiding in Plain Sight |
Da atlasobscura.com del 10 gennaio 2019 |
BY Jessica Leigh Hester It's just a short ferry ride from Portland, Maine, and it’s really easy to miss. Many visitors flock to coastal Maine for lobster rolls, kayaking, and potato doughnuts. But military history buffs will find lots to love, too—if they’ve brought waterproof boots and a flashlight. During World War II, Peaks Island, a popular summer destination in Portland, Maine, was home to a big, bustling military installation. Because the U.S. military worried that the East Coast could be vulnerable to attacks from enemy submarines or ships, the government seized nearly 200 acres on the island via eminent domain and built 58 buildings, where some 800 soldiers lived and worked. The largest of these was Battery Steele—among the biggest gun batteries ever built in America. The concrete building is several hundred feet long, but easy to miss even if you’re right in front of it: From the get-go, it was deliberately concealed with soil and plants. Inside, battleship guns pointed out at the water. They were more than 60 feet long with barrels measuring 16 inches in diameter, and could fire 2,000-pound projectiles roughly 26 miles. Local lore holds that test shots shattered windows across the island. Though the guns were never fired in anger, islanders lived in the shadow of that threat. In a way, they still do, even though the guns were scrapped after the war. In the video above, Atlas Obscura visits the Fifth Maine Regiment Museum to learn about the island’s wartime history— from dark, damp, graffiti-covered Battery Steele itself to long-abandoned observation towers deep in the forest. |
Air power and the Arctic: The importance of projecting strength in the north |
Da defensenews.com del 9 gennaio 2019 |
This white, golf ball-like structure houses one of several radars that scan the skies for foreign military rockets and missiles at Thule Air Base, Greenland. (JoAnne Castagna/U.S. Army) BY Secretary By: Heather Wilson and Gen. David Goldfein (/author/david-goldfein) The U.S. Air Force has been flying over the Arctic for more than a half century. Often forgotten, the United States’ first-ever mass airlift and aerial bombing campaigns were conducted there during World War II’s Thousand-Mile War along a remote chain of Alaskan islands. Almost a decade before the Japanese invaded the Aleutian Islands, Gen. Billy Mitchell advocated building airfields, telling Congress: “Whoever holds Alaska will hold the world.” Even then, the Arctic was strategically important, and Mitchell’s words underscored the role of air power in the region, where minimal infrastructure and extreme climate severely limit how militaries can operate. Fast forward 75 years, and the Arctic has become even more important to the nation. Both a northern approach to the United States, as well as a critical location for projecting American power, its geo-strategic significance is difficult to overstate. Key defense assets dot the landscape. The Air Force operates most of our Arctic locations — from fighter and tanker bases to space-tracking systems and radar sites that detect aircraft and missiles coming over the poles. One way to view the region’s growing importance: By 2022, Alaska will be home to more advanced fighter jets than any place on Earth. At the end of the Cold War, many considered the Arctic to be a secure border, whose frigid expanse acted as an extra layer of homeland defense. Today, technological advancements by potential adversaries are making this once forbidding border increasingly porous. The Arctic has valuable natural resources including rare earth metals, fish proteins, and up to one-fifth of the world’s oil and natural gas reserves. The U.S. is far from alone in seeing the region’s value. Russia is securing its economic interests in the north, which makes up about 20 percent of its gross domestic product, and is rebuilding its military presence in the region. China considers the Arctic as part of its Belt and Road Initiative and is establishing a presence through economic leverage with other Arctic nations. Responding to these changes in June, then-Defense Secretary James Mattis stated: “America’s got to up its game in the Arctic.” The Air Force is now developing a comprehensive Arctic strategic vision, ensuring our ability to fulfill the objectives of the new U.S. National Defense Strategy. We must be ready to defend our security interests and deter aggression by major powers. The Air Force is exploring ways to modernize our more than 50 radars, many co-managed with Canada, that cross the top of North America and form an essential part of protecting the U.S. and Canada from missile and bomber attacks. Northern bases are key staging locations, allowing aircraft to quickly reach any location in the Northern Hemisphere. The Air Force also recently upgraded critical space-surveillance assets in Thule, Greenland, the northernmost U.S. base in the world. Meanwhile we continue to train and equip for cold weather operations, managing the Defense Department’s oldest polar survival school and retaining the capacity to land on ice with unique, ski-equipped aircraft. Completing these missions is not without challenges. The region poses difficulties with extreme cold and unpredictable weather, short construction seasons, and extended periods of darkness, in addition to aurora and space weather phenomena that inhibit radio and satellite communication. These demands make the Arctic a region where alliances and partnerships are all the more vital. In addition to our enduring partnership with Canada, the Air Force is looking at opportunities to expand relationships with other Arctic allies — especially through exercises — by sharing weather, communications and reconnaissance data, as well as trading operational best practices. The casualties in the Arctic during World War II highlighted the perils that result from a lack of readiness for operating in extreme conditions. Many are calling for increased attention, including Congress. The 2019 National Defense Authorization Act requires an updated Defense Department Arctic Strategy outlining the roles and missions of each military service in the region. World events and history suggest it’s time to move out smartly to protect our vital national interests. Heather Wilson is the secretary of the U.S. Air Force and Gen. David Goldfein is the service’s chief of staff. |
LOCALLY-MADE A-100 ROCKET FOR MULTIPLE LAUNCH SYSTEM INDUCTED INTO PAKISTAN ARMY |
Da defenseworld.net del 8 gennaio 2019 |
A-100 (image: Daily Pakistan) Pakistan Army has inducted an indigenously developed A-100 Rocket in Multiple Launch Rocket System (MLRS) of its Corps of Artillery.
The A-100 has a range of over
100 kilometres and can effectively disrupt enemy’s mobilization and
assembly, the ISPR stated |
RUSSIA DEVELOPING KALIBR-M 4500 KM RANGE CRUISE MISSILE FOR WARSHIP DEPLOYMENT |
Da defenseworld.net del 8 gennaio 2019 |
Kalibr 3M-54 missile (Image: Wikipedia) Russia is developing a new Kalibr-M crusie missile with a range of over 4,500 kms for its navy. "The newest high-precision ship-based Kalibr-M cruise missile with a maximum firing range of more than 4,500 km is being developed for the Russian Navy. The creation of the rocket is at the stage of scientific research and financed by the Ministry of Defense," a source in the military-industrial complex was quoted as saying by TASS on Tuesday. The source clarified that the development of the missile was included in the state armament program until 2027, and "the rocket must be transferred to the fleet before the end of the program." The new missile will differ from the existing Kalibr missiles in service both in terms of its longer range and dimensions. "It will be much larger, the weight of its warhead will approach 1 tonne," he noted. According to the source, large surface ships will be equipped with it, starting with frigates, as well as nuclear submarines. "Kalibr-M is designed to destroy land facilities and will be able to carry both conventional and nuclear warhead," he said. TASS does not have official confirmation of the information provided by the source. At present, Kalibr missile system is in service with the Russian Navy. According to data from open sources, the maximum firing range of a 3M-14 cruise missile from this complex, flying at subsonic speed, reaches around 2,000 km. |
Prevlaka: Works Begin on Fortress in Which Naval Museum Will Open |
Da total-croazia-news.com del 4 gennaio 2019 |
Works have begun in the extreme south of Dalmatia, just before the Montenegrin border. Prevlaka fortress, the renovation works on which have been being awaited for some considerable time now, have finally started. Prevlaka fortress, which sadly sat neglected and delapidated for years, will be renovated and eventually turned into no less than a naval museum. As Morski writes on the 3rd of January, 2019, thanks to the Society of Friends of Dubrovnik Antiquities, Prevlaka fortress will get a new lease of life and a sense of purpose. The raising of the scaffolding and the beginning of the works on the renovation of the almost entirely abandoned Austro-Hungarian fortress of Prevlaka have finally been announced. ''It's clear that 2019 will be the same as it has been throughout many past years for the Society of Friends of Dubrovnik Antiquities, fruitful and careful attention due to the wish to preserve our heritage for generations to come,'' said Niko Kapetanić, President of the aforementioned Dubrovnik-based society, who expressed his satisfaction at the start of the works on the reconstruction of Prevlaka fortress, located at the southernmost point of Croatia, almost right on the border with Montenegro, and from which the coastline of Montenegro can be seen. To briefly recall, this area of extreme southern Dalmatia was under the jurisdiction of the Republic of Croatia until quite recently, and the state left Prevlaka fortress in the hands of Croatia's southernmost municipality, the Municipality of Konavle. Together with the Society of Friends of Dubrovnik Antiquities, the municipality will eventually open a museum dedicated to the Austro- Hungarian Navy in the fortress, with special emphasis placed on the Croatian component. This isn't something that is particularly cheap to oversee and do, and according to some of the best experts on such matters in the world, ranging from naval uniforms to historic weaopons, to parts of old ships, the final result will be a complete cross section of the former Austro-Hungarian Navy. The plan is also for Prevlaka fortress to house an aquarium displaying an array of Adriatic fish, a souvenir shop, a lookout point, and an accompanying catering facility. These plans have been revealed by Kapetanić, who didn't really want to speculate on what the price would or could be, but added that it would surely be tens of millions of kuna. Back in September 2017, Minister of State Property Goran Marić pointed out that while Konavle might well geographically be at the very edge of Croatia, it doesn't mean that it also needs to be at the very edge in terms of relations with the state. ''It's in our interest to bring this project to life and that this [piece of state] property doesn't fall. We like the project that is intended for this property,'' Marić said. |
Zamek w Malborku |
Da infogdansk.pl del 4 gennaio 2019 |
Zdjęcie: Zamek w Malborku od strony zachodniej Pokrzyżacka forteca jest jedną z największych polskich atrakcji turystycznych i od dziesięcioleci cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem zwiedzających z całego świata. Zamek w Malborku to również upamiętnienie organizacyjnej zwartosci państwa krzyżackiego, nawiązanie do powikłanych dziejów regionu pomorskiego i wreszcie swego rodzaju pomnik rozwoju myśli konserwatorskiej i związanej z nią ochrony historycznego i kulturowego dziedzictwa. Zakon Krzyżacki powstał w 1190 roku podczas oblężenia Akki, celem tego zmilitaryzowanego zgromadzenia miała być ochrona niemieckich pielgrzymów nawiedzających Ziemię Świętą. Panowanie krzyżowców było tam coraz bardziej zagrożone i obowiązków niemieckim braciom rzeczywiście nie brakowało. Wielki mistrz Herman von Salza przenikliwie rozważał różne możliwości politycznoterytorialnych rozstrzygnięć, stąd próby przeniesienia zakonnej organizacji w bardziej bezpieczne i perspektywiczne obszary. Próba budowy niezależnego państwa na ziemiach węgierskich nie powiodła się, chętnie więc przyjęto zaproszenie księcia Konrada Mazowieckiego i związane z nim nadanie Ziemi Chełmińskiej. W trakcie kolejnych dekad rycerze zakonni prowadzili systematyczny podbój plemion pruskich, wsparty szeroko zakrojoną akcją kolonizacyjną i rozwojem gospodarczego potencjału terytorialnych zdobyczy. W północnej części Europy z wolna rodziło się nowe państwo – silnie scentralizowane, prężne organizacyjnie i nadzwyczaj skuteczne w militarnych działaniach. Krzyżacka stolica W 1308 roku Krzyżacy, korzystając z politycznej okazji i słabości księcia Łokietka, zajęli Pomorze Gdańskie, czym zyskali nowe możliwości i perspektywy rozwoju. Rok później wielki mistrz Siegfried von Feuchtwangen przeniósł swoją siedzibę do zamku w Malborku. Powiększone terytorialnie państwo wymagało skutecznej konsolidacji, po zawirowaniach z zakonem templariuszy wielki mistrz szukał też pewnie bezpiecznego dystansu i spokoju… W Malborku funkcjonowała niewielka forteca, której budowa trwała od ok. 1280 roku. Stołeczne funkcje i obecność najważniejszych zakonnych dostojników oznaczały konieczność daleko idącej rozbudowy. W ciągu kolejnych czterdziestu lat powstał Zamek Wysoki z kościołem, kilkoma pierścieniami murów obronnych i fosami. Po stronie wschodniej (ok. 1340 r.) wystawiono ogromną rzeźbę (ok. 8 m wysokości) Matki Bożej z Dzieciątkiem, pokrytą kosztowną mozaiką sprowadzoną z dalekiej Wenecji. Posąg był swego rodzaju deklaracją celów funkcjonowania Zakonu, a jego skala, sposób wykonania podkreślały bogactwo i wielkie możliwości zakonnego zgromadzenia. W trakcie kolejnych dziesięcioleci powstał Zamek Średni z Pałacem Wielkich Mistrzów, Wielkim Refektarzem, mieszkaniem wielkiego komtura i kwaterami dla ważnych rangą gości zakonu. W dalszym etapie wyrósł Zamek Niski z karwanem (czyli zbrojownią), kościołem św. Wawrzyńca i całym zespołem niezbędnych budynków gospodarczych. Potrzeby zamku i jego mieszkańców oznaczały też rozwój bliższej i dalszej okolicy – powstało miasto w Malborku, rozwijał się Sztum i Nowy Staw. Ogromny i świetnie zaopatrzony zamek w 1366 roku odwiedził polski król Kazimierz, po zapewne staranie wyreżyserowanej prezentacji zakonnej potęgi miał zaniechać pomysłu wojny o Pomorze Gdańskie. Po katastrofie grunwaldzkiej zamek w Malborku był dość niemrawo oblegany przez wojska polsko-litewskie. Oblężenie zostało 19 września 1410 roku zwinięte, a Zakon Krzyżacki przetrwał największy kryzys w swojej historii. Kolejne oblężenie zakonnej stolicy rozpoczęło się w marcu 1454 roku w ramach antykrzyżackiego powstania wspartego interwencją Królestwa Polskiego. Zdeterminowani mieszkańcy Pomorza dążyli do złamania krzyżackiego panowania, niestety oblężenie fortecy przeciągało się i perspektywy militarnego sukcesu były coraz bardziej wątpliwe. Tam gdzie zawiódł oręż pomogły pieniądze, nieopłacany garnizon czeskich zaciężnych sprzedał zamek za kwotę 190 tys. florenów, a w dniu 7 czerwca 1457 roku do zamku w Malborku triumfalnie wjechał polski monarcha… Pod królewskim panowaniem Postanowienia II pokoju toruńskiego (1466) przywróciły Pomorze Królestwu Polskiemu, z dawnej siedziby wielkich mistrzów mieli od tej pory korzystać królewscy urzędnicy. W zamku często też bywali polscy monarchowie, działały mennice, urzędował starosta z podskarbim ziem pruskich. Zamek Wysoki stał się gospodarczym i magazynowym zapleczem, w przestronnych i chłodnych pomieszczeniach składowano beczki z piwem, sól, chmiel i inne żywnościowe zapasy. W Zamku Średnim skoszarowano wojskową załogę, kwaterowali też wspomniani urzędnicy z niezbędną służbą i personelem. Na przedzamczu funkcjonował arsenał z magazynami amunicji. W 1568 roku urzędowanie w zamku rozpoczęła Komisja Morska, której postulaty budowy regularnej floty i reformy polityki wobec Gdańska nie zostały jednak wprowadzone w życie. 26 maja 1644 roku w niepoodziewanym pożarze spłonęły wszystkie dachy Zamku Wysokiego, po przeprowadzeniu niezbędnych remontów zamek nadal służył administracyjnym zadaniom. Pojawili się też jezuici, którzy sprawowali posługę kapłańską w zamkowym kościele. W 1656 roku zamek zajęli Szwedzi, do Rzeczypospolitej forteca wróciła dopiero po podpisaniu pokoju oliwskiego w maju 1660 roku. Utrzymanie twierdzy było kosztowne, w skarbcu Rzeczypospolitej funduszy chronicznie brakowało i zamek z wolna zmieniał się w wielką ceglaną ruderę. Szerzej zakrojone prace remontowe przeprowadzono dopiero za panowania króla Augusta II, który w zamku często i chętnie kwaterował. W latach 1756-1767 między kościołem NMP a Zamkiem Średnim wyrósł też budynek jezuickiego kolegium. W zamku działały również koszary regimentu wojsk królewskich. Dewastacja i odbudowa Po I rozbiorze Rzeczypospolitej zamek w Malborku został przejęty przez administrację państwa pruskiego. Zgodnie z odgórnymi nakazami fortecę dostosowano do ścisle koszarowych funkcji, niestety nastąpiły niekontrolowane zmiany i dewastacje. W Wielkim Refektarzu urządzono ujeżdżalnię koni, a w Pałacu Wielkich Mistrzów przędzalnię bawełny, mieszkania tkaczy i szyprów rzecznych. Zrywano ceramiczne posadzki, zrzucano gotyckie sklepienia, zamurowywano stare okna i wykuwano nowe… W 1803 roku królewiecki student Max von Schenkendorf opublikował artykuł, w którym nazwał po imieniu dewastację zamku i historycznego dziedzictwa, jego publikacja była szeroko komentowana, wkrótce potem gabinetowym rozporządzeniem demolowanie zamku zostało powstrzymane. W 1816 roku powstał Zarząd Odbudowy Zamku w Malborku (Schloßbauverwaltung Marienburg), w działania którego zaangażował się wybitny architekt Friedrich von Schinkel, historyk Johannes Voigt czy też Ludwig Haebler – pastor i pasjonat krzyżackich dziejów. Przeprowadzono rekonstrukcję zachodniej części Zamku Średniego, odkuto zamurowane okna i przywrócono ceramiczne posadzki. Coraz częściej wskazywano na koncepcyjne luki w prowadzonych pracach rekonstrukcyjnych, brak naukowych podstaw i skłonności do budowlanego fantazjowania. Z taką krytyką spotkała się na przykład budowa neogotyckiego szczytu nad Wielką Komturią na Zamku Średnim. Z drugiej strony zatrzymano dewastacje, a przy raczkującej dopiero myśli konserwatorskiej dyskusje i kontrowersje były nieuniknione. W 1843 roku pierwszym pruskim konserwatorem zabytków został Ferdinand von Quast, pod jego czujnym nadzorem prace przy fortecy były prowadzone z większą cierpliwością i rozwagą. Z inicjatywy tego konserwatora między innymi zabezpieczono kotwami zachodnią ścianę Wielkiego Refektarza oraz uzupełniono braki w mozaice wielkiej rzeźby Matki Bożej. W 1881 roku zapadła decyzja o odbudowie zamkowego kościoła Najświętszej Marii Panny, kierownictwo prac objął względnie młody Conrad Steinbrecht, który na stanowisku zamkowego konserwatora wybitnie udzielał się aż do 1922 roku. W tym czasie odbudowa malborskiego zamku stała się tematem rangi państwowej, kosztowny wysiłek organizacyjny i naukowy miał niejako integrować niemieckie terytoria, które złączone osobą wspólnego władcy nie były wolne od lokalnych separatyzmów i aspiracji. Cesarz Wilhelm II wizytował zamek ponad 30 razy, co dowodzi znaczenia prowadzonych prac. Architektoniczne wątki związane z zamkiem i Zakonem Krzyżackim pojawiły się też w Kadynach – letniej rezydencji niemieckiego władcy. Kadyńska przestrzeń stała się manifestem niemieckiego dziedzictwa i kultury, wspomniane ślady w tej arcyciekawej miejscowości można odczytywać również i obecnie. Do 1900 roku przeprowadzono najważniejsze prace w obrębie Zamku Wysokiego, na Zamku Średnim konserwatorzy udzielali się do 1918 roku. Prace trwały aż do lat trzydziestych ubiegłego stulecia. Przed zniszczeniem uratowano pomnik krzyżackiej i nie tylko takiej historii, wypełniony wysokiej klasy dziełami sztuki, który już w okresie międzywojennym generował wielki ruch turystyczny. W latach trzydziestych zamek chętnie odwiedzali hitlerowscy prominenci, forteca doskonale pasowała do niemieckiej retoryki o dziejowym posłannictwie i dążeń z nurtu “Drang nach Osten”. W zamkowej przestrzeni odbywały się między innymi ślubowania młodzieży wstępującej w szeregi Hitlerjugend czy też ceremonialne pożegnania oddziałów maszerujących na ideologiczną wojnę ze Związkiem Radzieckim. Operacja “Barbarossa” utknęła w rosyjskich błotach, mrozach i śniegach, a na początku 1945 roku działania wojenne dotarły do Malborka i okolic. Ze względu na kluczowe przeprawy przez Nogat teren był zaciekle broniony do początku marca 1945, w trakcie tych walk szczególnie wielkich zniszczeń doznała wschodnia część zamku. Po II wojnie światowej zabytek był administrowany przez władze wojskowe, które rozważały nawet organizację w nim filii warszawskiego Muzeum Wojska Polskiego. Obecność wojska uchroniła fortecę przed niekontrolowanym szabrownictwem, a dzięki budowie zadaszeń powstrzymano też destrukcyjne działanie sił przyrody. W tym czasie trwały rozbiórki w zniszczonym Malborku, żądań niwelacji pokrzyżackiej fortecy też nie brakowało, na szczęście rozsądek i szacunek do historii wzięły górę. Powstał Społeczny Komitet Odbudowy Zamku, a 1 stycznia 1961 powołano Muzeum Zamkowe podległe bezpośrednio pod wydziały ministerstwa kultury. Skala wyzwań rzeczywiście mogła przyprawić o zawroty głowy, ale systematyczny wysiłek kolejnych dekad przyniósł wspaniałe rezultaty. W zbiorach odbudowanego zamku w Malborku znajduje się ok. 40 tys. muzealiów, w tym jedna z największych kolekcji średniowiecznych elementów architektonicznych w Europie. Zbiór światowej rangi tworzą bursztynowe dzieła sztuki, warto też więcej czasu poświęcić cennym kolekcjom broni i numizmatów. Dzięki corocznej organizacji Międzynarodowego Biennale Ekslibrisu Współczesnego muzeum zagościło też na salonach światowej kultury. W 1997 zamek w Malborku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Poniżej przedstawiamy zarys trasy zwiedzania. Przejście z zamkowym przewodnikiem trwa około 3 godzin. W muzealnej przestrzeni nawiązania do wielu wątków historycznych i nawet podczas kolejnych wizyt można odkryć coś nowego i intrygującego. Muzeum w Malborku – trasa zwiedzania Zamek w Malborku – arcydzieło gotyckiej architektury obronne Po zakupie biletów należy przejść do głównej bramy, po drodze wielka plansza z przedstawieniem stanu zamku w 1945 roku. Fotografia kontrastuje ze stanem obecnym i podkreśla znaczenie dzieła odbudowy. Właściwa trasa zwiedzania zaczyna się na rozległym dziedzińcu Zamku Średniego, w którym rezydował wielki mistrz i biło administracyjne serce państwa zakonnego. W skrzydle zachodnim między innymi Wielki Refektarz – najwspanialsze wnętrze w świeckiej architekturze Zakonu Krzyżackiego, którego ogromne sklepienia wspierają się na tylko trzech smukłych filarach. W przestrzeni Wielkiego Refektarza urządzano biesiady dla zachodnioeuropejskiego rycerstwa, a rozmach i sprawność biesiadnej obsługi olśniewały bogatych feudałów. W tej części trasy również przedstawienie średniowiecznego systemu grzewczego. W podziemnych paleniskach rozgrzewano polne kamienie, następnie wypromieniowane ciepło było kanałami grzewczymi doprowadzane do posadzek wybranych pomieszczeń. W okresie zimowym w Wielkim Refektarzu można było uzyskać temperatury pokojowe, a sam system był oszczędny i wymagał stosunkowo niewiele opału. W skrzydle wschodnim wystawa “Bursztynowe konteksty” – prezentacja bogactwa naturalnych form bursztynu, przedmiotów użytkowych i biżuterii. Handel bursztynem odgrywał znaczącą rolę w gospodarce Zakonu Krzyżackiego, w późniejszych wiekach pomorscy bursztynnicy raz po raz zdumiewali kunsztem i rozmachem artystycznych realizacji. Obecnie nieodległy Gdańsk jest uznawany za Światową Stolicę Bursztynu, zatem wystawa w malborskim zamku doskonale wpisuje się artystyczną i kulturalną przestrzeń regionu. Na wystawie między innymi animacja z przedstawieniem bursztynowego lasu sprzed 40 milionów lat oraz zmian geologicznych, w których rezultacie powstało „bałtyckie złoto”. Na wystawie również arcydzieła bursztynniczej sztuki, między innymi grupa figuralna z wieka szkatuły Christophra Mauchera, czy też relikwiarz z warsztatu Michela Redlina. W tym skrzydle również wystawa “Zbrojownia malborska. Oręż europejski”. Ponad sześćset cennych eksponatów układa się ewolucję uzbrojenia europejskiego od czasów średniowiecza do I połowy XIX wieku. Warto zwrócić uwagę na końskie rzędy, husarskie zbroje, miecze, szable i muszkiety. Z tematyką tej militarnej prezentacji ciekawie koresponduje wystawa oręża perskiego, indoperskiego i tureckiego, to również przedstawienie wzajemnego przenikania się przestrzeni europejskiej i azjatyckiej. Na Zamku Średnim kolejne ważne przestrzenie i pomieszczenia. W Pałacu Wielkich Mistrzów wystawa “Kancelaria wielkich mistrzów i państwa zakonnego w Prusach” – prezentacja administracyjnego centrum Zakonu Krzyżackiego, który na tle podzielonej i sfeudalizowanej Europy był organizacyjnym fenomenem. W tej części również Letni Refektarz, w którym nowatorskie sklepienie radialne opiera się na jednym zaledwie filarze. Wnętrze Letniego Refektarza było też salą audiencyjną, w której wielki mistrz podejmował dyplomatyczne poselstwa i wysokich rangą gości. W tej części zamku także refektarz zimowy, sypialnia wielkich mistrzów i kaplica. Dalsza trasa prowadzi do Zamku Wysokiego, w trakcie przejścia warto zwrócić uwagę na potęgę i funkcjonalność krzyżackich rozwiązań obronnych. Połowę zachodniego skrzydła zajmuje kapitularz, w którym odbywały się zgromad zenianajważniejszych dostojników zakonnych, dyskutowano o sprawach wagi państwowej i podejmowano decyzje o międzynarodowym zasięgu oddziaływania. Z krużganku zachodniego ukośnym gankiem można dojść do tzw. gdaniska – wieży sanitarnej, potężnie ufortyfikowany obiekt pełnił też funkcje obronne. W roli papieru nieźle sprawdzały się liście kapusty, działały też antybakteryjnie, co w ówczesnych warunkach było szczególnie ważne. Do wnętrza zamkowego kościoła prowadzi tzw. Złota Brama z końca XIII wieku symbolizująca przejście ze świata doczesnego do Nieba. Budowa zamkowego kościoła dobiegła końca w 1344 roku, w tej niezwykłej przestrzeni skupia się wiele wątków zamkowej historii. Od połowy XVII wieku prowadzony przez jezuitów, z wielką dbałością o utrzymanie historycznej spójności zaaranżowany za czasów Steinbrechta, wreszcie po wieloletnich badaniach i dyskusjach kościół został niedawno z wojennych zniszczeń odbudowany, prace dobiegły końca w 2016 roku. W tej części zamku również Izba Konwentu oraz Kaplica św. Anny, w której pochowano 11 wielkich mistrzów Zakonu Krzyżackiego. W dormitoriach, czyli zakonnych sypialniach – wystawa rzeźby gotyckiej, opisująca znaczenie kultu świętych w czasach średniowiecza. Wśród eksponatów figura Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym z 1390 roku – to najcenniejszy zabytek w zbiorach Muzeum Zamkowego. Powyższy opis ledwie dotyka tematyki zamku w Malborku, historii Zakonu Krzyżackiego i późniejszych losów fortecy. Warto skorzystać z usług zamkowych przewodników, turystom indywidualnym polecamy też wypożyczenie audioprzewodnika.
INFORMACJE |
Saint-Malo : 340 m2, des murs larges de 2,50 m… Un blockhaus à vendre 360 000 euro! |
Da actu.fr del 4 gennaio 2019 |
Qui veut acheter un vestige de la Seconde guerre mondiale ? C’est une offre immobilière pour le moins atypique qui est proposée actuellement à Saint-Malo. Un imposant blockhaus de 337 m2 est à vendre ou à louer en plein coeur de ville, dans le quartier Rocabey, le long de l’avenue du Clos Cadot. 360 000 euros L’édifice
est à acheter en l’état, 360 000 euros net vendeur. Il peut également
être loué. Comptez 26 000 euros de loyer annuel. au 06 20 62 15 95 ou 02 23 42 43 44. |
LOCKHEED MARTIN TO PROVIDE US NAVY WITH AEGIS COMBAT SYSTEM SUPPORT |
Da defenseworld.net del 3 gennaio 2019 |
Aegis Combat System Lockheed Martin has won a $28 million United States (US) Navy contract for AEGIS Combat System Support. The contract includes AEGIS Baseline 9 Integration and Delivery, TI-08 CG Upgrade, AEGIS Baseline 9 Capability Development, Capability Improvements, Baseline 9 Sea Based Non-Cooperative Target Recognition Development and Radar Engineering, US Department of Defense said in a statement Wednesday.Work will be performed in Moorestown, New Jersey and is expected to be complete by July 2019. |
CHINA TESTS MASSIVE ORDNANCE BOMB |
Da defenseworld.net del 3 gennaio 2019 |
Massive Ordnance Air Blast dropped from a H-6K bomber (Image: Norinco) China has tested its most powerful non-nuclear bomb, claimed to be similar to the US-made Massive Ordnance Air Blast (MOAB) which was dropped from a H-6K bomber sometime in December. Called the ‘mother of all bombs’ taking off from the MOAB acronym, the bomb can obliterate armored fortifications and defensive positions using tanks and armored vehicles, state owned media reported. The China North Industries Group Corporation Limited (NORINCO), on its website, showcased a new type of MOAB in a promotional video being air dropped by an H-6K bomber in December. This is the first time the new bomb's destructive powers have been shown in public, the Xinhua News Agency reported on Wednesday. According to the report, the new bomb is China’s most powerful non-nuclear bomb and the H-6K is capable of carrying only one at a time due to the bomb’s size. Judging from the video and the size of the H-6K's bomb bay, this bomb is approximately five to six meters long, Wei Dongxu, a Beijing-based military analyst was quoted as saying by Global Times (http://www.globaltimes.cn/content/1134436.shtml) on Thursday. "The massive blast can easily and completely wipe out fortified ground targets such as reinforced buildings, bastions and defense shelters," Wei said. It can also be used to clear a landing zone for troops on helicopters to rappel down, in case the area is covered by obstacles such as forests, Wei noted. Wei said that the Chinese bomb is smaller and lighter than the US one, enabling it to be deployed on the H-6K bomber. The US bomb is so large that it has to be carried by a larger transport aircraft rather than a bomber, Wei said, noting that a bomber can fly faster and is better at targeting than a transport aircraft, and the Chinese bomb's designer must have had this in mind when it produced the bomb to fit the H-6K. |
El Koldkrigsbunkeren Regan Vest ligger 60 meter under jorden og var en dyb, statslig hemmelighed i årtier |
Da berlingske.dk del 2 gennaio 2019 |
Koldkrigsbunkeren Regan Vest blev bygget fra 1963 til 1968 Regan Vest er et regeringsanlæg. En bunker på 5.500 kvadratmeter boret ind i en bakke i Rold Skov. Den blev i al hemmelighed bygget under Den Kolde Krig og havde det formål, at det danske demokrati skulle kunne drives fra dens dyb, hvis en atomkrig brød ud. Nu er Regan Vest prioriteret på Finansloven og skal, hvis alt går efter planen, åbne som koldkrigsmuseum i 2021. Da vi lukker døren, runger et dybt ekko. Det lyder som Djævelen, der smækker porten til Helvede. Døren er knap 2,5 meter høj, vejer 2.500 kilo og er støbt i stål. Bag os ligger en tunnel med snoninger og riller som indersiden af et riffelløb. Tunnelen ser ud til at fortsætte i uendelighed. Vi befinder os i koldkrigsbunkeren Regan Vest. 60 meter under skovbunden i en bakke i Rold Skov i Nordjylland. Regan Vest er et regeringsanlæg og en dyb, statslig hemmelighed gennem årtier. Bunkeren blev bygget under Den Kolde Krig i 1960erne med det formål, at det danske demokrati skulle kunne drives fra dens 5.500 kvadratmeter, hvis atomkrigen brød ud. »Her er plads til regenten, læger, politi, presse og diverse ministerier. Ingen havde plads i bunkeren på grund af deres DNA, men på grund af deres funktion i demokratiet,« siger Lars Christian Nørbach, der er museumsdirektør ved Nordjyllands Historiske Museum. Hans stemme udløser genklang gennem tunnelen. I 2003 blev det besluttet at lægge Regan Vest i »dvaletilstand«. Bunkeren blev endeligt taget ud af beredskabet i 2012, og i 2014 blev den fredet. Umiddelbart efter fredningen overgik bunkeren til Nordjyllands Historiske Museum, der stiler efter at åbne den som et koldkrigsmuseum i 2021. Ved finanslovsforhandlingerne for 2017, blev Regan Vest prioriteret, men Nordjyllands Historiske Museum fik ikke de nødvendige fondsmidler for at kunne åbne. Nu er koldkrigsbunkeren igen blevet prioriteret på finansloven 2019, og Nordjyllands Historiske Museum er igen på jagt efter støtte: De skal bruge 64 mio. kr. for at kunne åbne Regan Vest som museum. På Finansloven 2019 har museet fået tildelt 20 mio. kr. over de kommende to år. Men hvorfor bruge så mange penge på at åbne en gammel bunker? Ifølge Lars Christian Nørbach er svaret, at bunkeren står fuldstændig intakt med alt fra møbler og tallerkner til åndedrætskalk, der skulle rense beboernes udåndingsluft ved at absorbere CO og fugt. Regan Vest giver offentligheden mulighed for at komme helt tæt på Den Kolde Krig-perioden. Hvis man ikke har oplevet den selv, er der ikke nødvendigvis mange forudsætninger for, at man forstår omfanget afden. »Første gang, jeg kom her, havde jeg glemt alt om Den Kolde Krig. Men hele situationen gik hurtigt op for mig igen, efter jeg satte mine fødder i bunkeren. Når man står i Regan Vest, forstår man, hvad Den Kolde Krig egentlig handlede om,« siger Lars Christian Nørbach. »Bunkeren er en tidslomme. Den står fuldstændig, som da den blev efterladt.« Nogle af tunnelerne i Regan Vest er bygget oven på et lag af lecasten. Lecastenene var stødabsorberende, hvis en bombe eksploderede på overfladen af den bakke, som bunkeren er indbygget i. Fold sammen Læs mere Foto: Bo Amstrup. Et autentiskkoldkrigsmuseum I nogle dele af Regan Vests tunneller er det den blottede inderside af bakken, der danner væggene. Kalkstenenes ru overflade afgiver en fugtig kulde på fingerspidserne. Her har håndværkerne boret, sat sprængladninger ind. Bang. Et stykke røg af. Bor igen. Bang, gentag. Krigsstemningen hænger tykt i luften. Anlægget er bygget fra 1963 til 1968. Alle arbejdsmænd, selv ingeniøren bag projektet, havde tavshedspligt om byggeriet. Ingen arbejdere fik fortalt, hvad formålet var med anlægget, der kunne modstå en atombombe i samme størrelsesorden som Hiroshimabomben. At stå i bunkerens dyb føles som en tidsrejse tilbage til dengang, ordet atomkrig sad i danskernes dybeste bevidsthed og var en reel frygt. Mens vi går i bunkerens tunneler, passerer vi adskillige arbejdsrum. Uden for hvert rum hænger et skilt, der indikerer, hvilken instans der hører til i rummet. »Udenrigsministeriet«, »Politi«, »Lægeklinik« og »Ritzau« står der blandt andet på skiltene. Regan Vest er opbygget som to ringe, der er koblet sammen af en tunnel. Begge ringe er på to etager. Den første ring kaldes arbejdsringen. Her er arbejdsrum til blandt andet ministerier, presse, politi, lægeklinik og monarken. Den næste ring kaldes velfærdsringen, hvor der blandt andet er kantine og soverum. Det kan måske virke som en nem opgave at åbne en bunker for offentligheden, men transformationen fra regeringsanlæg til museum er ikke en let opgave: Problematikken ved at åbne Regan Vest som et koldkrigsmuseum er, at gæster ikke kan slippes løs dernede. Folk vil ganske enkelt fare vild. »Den står autentisk. Det er det, den kan. Derfor vil det være ærgerligt at lave den til et museum, hvor folk skal trykke næsen flad mod en plexiglasplade. Folk skal kunne komme tæt på,« siger Lars Christian Nørbach og forklarer, at det derfor er besluttet, at man vil lave guidede rundvisninger med et begrænset antal deltagere per rundvisning. »Men den slags er mandskabstungt og derved udgiftstungt,« siger Lars Christian Nørbach. Hvis Regan Vest åbner som museum, vil rundvisningen i anlægget blive omkring 2,5 kilometer lang. Fold sammen Læs mere Foto: Bo Amstrup. Den sidste pladskommandant Som nævnt blev Regan Vest i 2012 endeligt taget ud af beredskabet, efter bunkeren havde været i dvale fra 2003. Men frem til 2012 blev bunkeren jævnligt inspiceret. Det var 72-årige major Hans Simonsen, der stod for inspektionen. Han er den sidste pladskommandant, der var tilknyttet Regan Vest. Han fik jobbet i 1997 og afleverede nøglerne til Regan Vest i 2018. Som pladskommandant var Hans Simonsen den daglige chef i bunkeren. Det var ham, som havde ansvaret for, at der var mad i køleskabet og toiletpapir. Men det var også ham, der i samarbejde med chefen for bevogtningsstyrken og regeringsanlæggets stab planlagde, hvordan soldater skulle gå i kampstilling uden for bunkeren, hvis krigen brød ud. Hans Simonsen var også manden, der havde ansvar for planlægning af at indkvartere regeringen og diverse styrelser og så videre. Kort sagt skulle han opretholde bunkeren klar på alle områder, hvilket han gjorde i samarbejde med den øvrige besætning i bunkeren, som bestod af fire mand. Hans Simonsen forklarer, at når man søger sådan et job, kræver det en sikkerhedsgodkendelse af en bestemt kvalifikation. »Bunkeren var hemmelig, og derfor talte jeg ikke åbent om mit arbejde i de år, jeg var tilknyttet stedet. Det var sådan, livet var. Det var betingelserne, og det snakkede man ikke om,« fortæller han. Alle Hans Simonsens venner og bekendte vidste, at han var ansat i forsvaret, men hvad han konkret foretog sig, var der ikke mange, der vidste. »Når man har været i forsvaret i 40 år, kan man sagtens tale om det arbejde, der foregår udenom bunkeren. Men jeg havde naturligvis nogle få personer i min familie, som vidste, hvor jeg gik på arbejde,« fortæller han. Og når Hans Simonsen kørte på arbejde i Regan Vest foregik det i civilt tøj og civil bil. På den snævre grusvej op mod bunkeren var der mulighed for at fortsætte udenom bunkeren, hvis man blev forfulgt, således man ikke opgav bunkerens lokation. »Den Kolde Krig varede i 45 år, og det prægede danskernes tilværelse. Især os, der var ansat i forsvaret. Jeg havde en stilling som kompagnichef og var i Nordtyskland sammen med mange andre fra militæret hvert andet år for at se, hvor styrkerne skulle være, hvis der udbrød en tredje verdenskrig. Vi ville for alt i verden gerne undgå en krig. Ingen vinder noget på en krig, og vi ønskede ikke de kommunistiske tilstande, som Warszavapagten forsvarede. Vi ønskede frihed.« På trods af at Regan Vest i mange år var en statslig hemmelighed, var der altid nogen, som vidste, at den eksisterede. Både Hans Simonsen og museumsdirektør Lars Nørbach fortæller, at mange journalister i årenes løb skrev om »den luksuriøse bunker« med swimmingpool. Der er dog ikke meget luksus over Regan Vests snøvlede tunneler, små lokaler og tre-personers-køjesenge. Og poolen har Lars Christian Nørbach ikke vist Berlingske endnu, og kommer nok heller ikke til det – så skal den i hvert fald laves først. »Bunkeren er en tidslomme. Den står fuldstændig, som da den blev efterladt,« siger Lars Christian Nørbach, museumsdirektør på Nordjyllands Historiske Museum. Fold sammen Læs mere Foto: Bo Amstrup. En bunker i >neddykett tilstand< Lars Nørbach forklarer, at hele det offentlige system ikke skulle herned, når bomberne faldt. Det gjaldt om at få systemet placeret i bunkeren i opløbet, inden omverdenen ville være i krigstilstand. Hvis den frygtede atomkrig uden for bunkeren brød ud, ville den være i »neddykket tilstand«. Det betyder, at bunkeren ville være fuldstændig afkoblet fra omverden. »Regan Vest kunne lukke omverdenen fuldstændig ude i omkring ti dage ved hjælp af 130 iltflasker, åndedrætskalk og iltrensningsudstyr. Det hele står her endnu,« siger Lars Christian Nørbach. Men med teknologiens fremdrift fandt man gennem årene alligevel ud af, at bunkeren ikke var et helt sikkert sted at opholde sig, og det internationale sikkerhedsbillede ændrede sig. Da Regan Vest blev lagt i dvale i 2003, var det knap 14 år siden, at Berlinmuren faldt, og Den Kolde Krig afsluttedes. Men selv om det er syv år siden, Regan Vest blev taget ud af beredskabet, har Nordjyllands Historiske Museum stadig oplevet problemer med at få personer, som har været tilknyttet bunkeren, i tale. »Vi havde kontakt til personer, som var med til at bygge bunkeren, der sagde, »Det kender jeg ikke noget til,« når vi kontaktede dem over telefonen. Selv om vi fortalte dem, at bunkeren jo ikke længere er i drift, ville de ikke fortælle os om deres oplevelser,« fortæller Lars Christian Nørbach, da vi igen står i indgangen, hvor turen i bunkeren begyndte. Det dybe ekko runger igen, da vi lukker og låser døren. |
El Ayuntamiento de Calatayud licita las obras de consolidación en el acceso al Castillo de la Torre Mocha |
Da 20minutos.es del 2 gennaio 2019 |
Castillo de la Torre Mocha en Calatayud (Zaragoza)
AYTO. CALATAYUD PRINCIPALES CARACTERÍSTICAS La Torre Mocha se encuentra en el interior del recinto fortificado islámico, en vez de formar parte del conjunto de lienzos de la muralla, como es habitual. Ocupa la parte más occidental del conjunto y limita con campos extramuros, el barranco de Las Pozas, el barranco de Soria y el barrio de Consolación. Puede accederse a él desde el barrio Verde, bordeando el lienzo de la muralla. Según el proyecto, el castillo debió de ser objeto de obras de reparación al menos hasta finales del siglo XIX, por lo que lleva más de 100 años sin recibir ningún tipo de mantenimiento. No se tiene noticias de su cronología. En su construcción se usaron técnicas distintas al resto de castillos de la ciudad. La torre se encuentra en ruinas, existe una serie de grietas en la cara noroeste y ha habido derrumbes en la cúpula. |
Inside the hidden wartime bunkers built to protect Australians from attack |
Da abc.net del 1 gennaio 2019 |
Inside the Prospect bunker which was flooded with water and covered in graffiti. (Neil Rossiter) Historic bunkers which once offered protection during World War II now need protection of their own. South Australia is home to a handful of underground bunkers built at sports clubs, but local groups have warned they will become ruins if not properly looked after. Why were
they built? Prospect bunker. "If we
lose our history, what do we actually tell our kids about what it was
actually like," he said. When he and other residents stepped in, the
bunker was full of water and graffiti and in danger of being demolished
for a dog park. With the help of the City of Prospect, a pump was put in
to take care of most of the water that came from the local water table. |
CHINESE MILITARY'S MASSIVE RADIO ANTENNA POSSIBLY CARCINOGENIC |
Da defenseworld.net del 1 gennaio 2019 |
Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST) China’s massive radio antenna facility for its military covering more than 1000 square miles is ‘possibly carcinogenic to humans’ according to a report by the International Agency for Research on Cancer. The Wireless Electromagnetic Method (WEM) project took 13 years to build but researchers said that it was finally ready to emit extremely low frequency radio waves, also known as ELF waves. Those waves have been linked to cancer by the World Health Organisation-affiliated International Agency for Research on Cancer, South China Morning Post (https://www.scmp.com/news/china/science/article/2180071/chinas-new-antenna-five-times-size-new-york-city-it-also-cancer) reported Monday. The exact site of the facility has not been disclosed, but information available in Chinese research journals suggests it is in the Huazhong region, an area in central China that includes Hubei, Henan and Hunan provinces and is home to more than 230 million people – greater than the population of Brazil, SCMP report stated. ELF waves have frequencies ranging from 30 to 3 Hz, meaning their wavelengths can be up to 10,000 and 100,000 kilometers long, respectively. Because of their great lengths, ELF waves are able to communicate small bits of information to submarine crews at depths where seawater would interfere with other radio transmissions. Russia, the United States and India were previously the only countries believed to have established ELF facilities for communicating with submarines lurking at extraordinary depths. The US Navy's ELF sites operate at 76 Hz, according to a 2001 report (https://fas.org/nuke/guide/usa/c3i/fs_clam_lake_elf2003.pdf) by Federation of American Scientists. ELF broadcast communications allow submarines to retain a "high degree of stealth and flexibility in speed and depth, but are low data rate, submarine-unique and short-to-submarine only," according to GlobalSecurity.org. The International Agency for Research on Cancer, part of the World Health Organisation, has previously warned that ELF waves are “possibly carcinogenic to humans”. Numerous epidemiological and experimental studies conducted by researchers around the world have linked long-term ELF exposure to an increased risk of childhood leukaemia. In a 500-page report constantly updated since 2007, the WHO has documented a large number of academic investigations linking ELF radiation to a range of illnesses including delusions, sleep deprivation, stress, depression, breast and brain tumours, miscarriages and suicide. Though many results remain inconclusive, the WHO said the implementation of precautionary procedures to reduce exposure was “reasonable and warranted”. |