RASSEGNA STAMPA ESTERA/WEB

 2019 2018 2017 2016 2015 2014 2013 2012 2011 2010  2009  2008 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 archivio  

Foto de satélite del lugar donde se cree que podría estar ubicada la estación UVB-76 - NeoTeo

Una estación rusa que transmite durante ańos una serie de números de forma continua cambia repentinamente su mensaje encriptado

Es imposible leer estas líneas sin recordar las emisiones de la isla de la serie LOST. Una estación rusa, denominada UVB-76, que durante 20 ańos ha estado emitiendo de forma continua una serie de números, ha cambiado repentinamente el contenido de su emisión. Estos mensajes, que algunos relacionan con historias de espías y de la Guerra Fría, nunca han sido debidamente explicados, y este cambio de contenido renueva el interés por ellos. Desde la década de 1970 los radioaficionados saben que existen emisiones de radio en bandas no utilizadas normalmente cuyo contenido es completamente atípico.

En general se trata de transmisiones en las frecuencias correspondientes a la banda denominada “Onda Corta” (SW, por Short Wave), muy potentes, de las que se desconoce la ubicación exacta del emisor o quienes son sus destinatarios. Su contenido, habitualmente una serie de números o un par de palabras, se repite un determinado número de veces y luego desaparece sin dejar rastros. Solo unas pocas de estas emisoras operan a lo largo de varios meses, y menos aún durante ańos.
Los radioaficionados se refieren a ellas como “estaciones numéricas” (numbers station), en una clara alusión a su principal contenido. El hecho de que no operen en los rangos de frecuencias habituales dificulta su recepción, pero cualquier aficionado que tenga conocimientos sobre estos temas puede captarlas fácilmente si busca fuera de las bandas permitidas.

Dada la naturaleza de estas transmisiones y la actitud paranoica que suele caracterizar a mucha gente, se sospecha que estas transmisiones son hechas por agentes de diferentes gobiernos -se producen emisiones de este tipo en decenas de países- y que tienen relación con las tareas de espionaje. Algunos expertos aseguran que se trata de un sistema de envío de mensajes destinados a espías que operan en el extranjero, y otros que se trata de “agentes privados”, como narcotraficantes o integrantes de la mafia. Lo cierto es que dejando de lado estas especulaciones, no hay certezas sobre su origen, contenido o el motivo de su existencia. Una transmisión típica puede tener un contenido como "Charlie India Oscar", "250 250 250" o “ 74 14 35 74 - 9 3 8”. Todos esos ejemplos proceden de transmisiones reales. żTe hacen recordar algo? Seguramente sí: la serie de números emitidos desde la estación de la Iniciativa DHARMA (“4 8 15 16 23 42”) en la serie LOST. Una de las emisoras más activas dentro de este extrańo grupo es la denominada “UVB-76” (o “The Buzzer”), que desde 1982 emite las 24 horas un tono corto, unas 25 veces por minuto, en la frecuencia de 4625 kHz (denominada “AM suppressed lower sideband”). Cada tanto, la UVB-76 interrumpe la serie de tonos y una voz, generalmente femenina y - dada su regularidad - seguramente grabada en una cinta, lee una serie de códigos.

Nombres y números

La noticia es que después de ańos sin que ese mensaje haya cambiado una coma, acaba de modificarse completamente. La estación, para aumentar su misterio, se encuentra en algún lugar dentro de la ex URSS, y el contenido del nuevo mensaje es “UVB-76, UVB-76 - 93 882 naimina 74 14 35 74 - 9 3 8 8 2 nikolai, anna, ivan, michail, ivan, nikolai, anna, 7, 4, 1, 4, 3, 5, 7, 4”. No hace falta ser un genio para darse cuenta que es un mensaje más corto (“naimina 74 14 35 74”) precedido por el nombre de la estación (“UVB-76”) repetido dos veces y con una “forma larga” al final que consiste en deletrear “naimina” reemplazando cada letra por un nombre cuya inicial sean las letras que forman la palabra. Por cierto, algo que es muy habitual en cualquier transmisión de radio.
żQue significan esos números? Nadie lo sabe. Algo ha cambiado, pero es imposible saber el motivo del cambio o si tiene realmente algún significado. Es difícil creer que se trate solo de una broma, por que la emisión es muy potente -algo caro y difícil de lograr- y se mantiene funcionando desde hace casi 30 ańos. Además, el mensaje es muy elaborado. “Debajo” de algunas transmisiones se esconden subtonos y algunas estaciones solo operan en “formato fonético” (“phonetic stations”), es decir, transmiten utilizando el alfabeto fonético internacional (alpha, bravo, charlie…). Muchas, sobre todo las que se encuentran dentro del Israel y que se supone son operadas por el Mossad (agencia de inteligencia de ese país), suelen repetir mensajes como “charlie india oscar two” durante varias horas antes de cambiar su mensaje.

Una voz de nińa

En general el público no conoce estas emisiones. Casi no hay información en castellano sobre ellas, y se plantean miles de interrogantes que posiblemente nunca sean desvelados. żLos gobiernos realmente detrás de estas emisoras? No se sabe. Hay datos que solo ayudan a confundirnos aún más. Una emisora conocida como “Rapsodia Sueca” emite sus mensajes utilizando la voz de una nińa. Algunos sostienen que los números transmitidos corresponden a un sistema de claves del tipo “libreta de un solo uso” (one-time pad system), en la que tanto el emisor como el receptor disponen de copias de una misma libreta de códigos. Estas libretas no son otra cosa que unos cientos de páginas llena de números aleatorios. Los números que transmiten estas emisoras pueden indicar, por ejemplo, el número de página y la posición de un número dentro de la libreta. Estos libros de códigos son indescifrables, salvo que se consiga una copia. Pero el hecho de que el mensaje solo contenga un puńado de números y que se repita a lo largo de ańos poco ayuda a sostener esta hipótesis. Si no fuese por que se conocen desde mediados de la década de 1970, hasta se podría pensar en una campańa viral de LOST II.

The bizarre, constant audio output of one particular mysterious Russian "Numbers Station" has changed, for the first time in 20 years. This might mean something bad is about to happen, or simply that someone finally remembered to switch tapes.
Here's the new message currently being beamed from Russian station UVB-76.

The first person to successfully identify its meaning wins a 25-year holiday in Siberia's most desolate and inaccessible leisure resort:

The true purpose of the bizarre constant transmissions of these stations (http://en.wikipedia.org/wiki/Numbers_station) has never really been understood. They may be spy messages, encryption codes, cricket scores, a technical requirement to keep a frequency open for future emergency use, "sexy spy" Anna Chapman (http://www.gizmodo.com.au/2010/06/what-itslike-to-be-a-russian-spy-undercover-in-the-us-in-2010/) beaming her phone number out to anyone who's interested - or possible long-term viral marketing for Lost II. - Thanks Eric! [Sherdog (http://www.sherdog.net/forums/f48/russian-numbers-station-changesafter-20-years-1328515/)]

Deep in the barren Sonoran Desert in the summer of 2008, Drew Reeves drove a back-hoe fourteen feet into the earth. That was as far as he could go before having to hire help and an Excavator — a construction vehicle with a giant mechanical shovel on the end of a huge boom arm (pictured below).

After pulling out huge blocks of concrete and piles of dirt from the hole, the Excavator operator got a little overzealous. “He stretched that boom way too far out and down he went,” said Reeves. Twenty-seven hours and one toppled piece of heavy machinery later, Reeves was faced with a 6,000-pound blast door. “That little tiny Excavator we had down in there, we had to tie a rope to the door handle and give it a little jerk. And it opened right up.”

The Titan II missile silo complex was first carved out with dynamite in the early ’60s and manned by a crew whose job it was to ensure our enemy’s mutual destruction should we enter nuclear war. It was later dismantled and sealed up to comply with international treaties. After sitting buried beneath rubble for two decades, the site was ready to be explored. Many abandoned nuclear missile sites are now owned by regular citizens trying to find a function for them. Read on to probe the depths of Reeves’ silo and hear from ex-crew members who had their fingers on the button when Armageddon was just a command.
Cold, dank caverns are actually not to Reeves’ liking. He had previously lived in an Atlas F silo outside Concordia, Kansas, but in spite of seven months’ work to convert the old control room into a home, the harsh winters eventually chased Reeves south.
“I loved it there,” he said, “but the weather — I didn’t like the humidity. You don’t stay down there all day, you want to come outside. And I hated it outside.”

So Reeves moved to Arizona which trumps the Midwest in weather. In spite of the improvement in climate, however, he still hasn’t managed to make a home out of this particular silo.
“I don’t like being out there all by myself,” said Reeves. “If I had somebody around it wouldn’t be so bad, but it’s hard to find a woman that would like to live underground.”
Reeves’ new property was one of 18 Titan II missile silos attached to the Davis-Montham Air Force base near Tucson, Arizona. Equipped with larger warheads than the Atlas missiles and faster deployment than the original design, second-generation Titans stood at alert from the program’s inception in 1963 to its end in 1987.
Lt. Yvonne Morris supervised a launch crew in the early ’80s (above) in what has become the Titan Missile Museum, where she acts as director. The museum also contains the last surviving Titian II missile.
“I had been trained enough in potential war scenarios,” she said, “to know that if I got an order to launch my missile that my parents’ farm and nice rural Virginia was a big smoking hole. It was over.
And life as I know it was over.”
“There’s just no going back from this,” said Morris. “If you’re gonna launch a Titan II, that’s not the missile that you’re going to use to demonstrate your conviction to use nuclear weapons. It’s not the thing that says,’ Hey, I told you I would do this and here’s one to prove it.’ If you launch a Titan II
it’s guns blazing — we’re in World War III.
“I’d read enough apocalyptic fiction by then, and I didn’t really have much faith in what life was going to look like after that anyway. So did I want some payback for losing my family, losing life as I know it before I die? Yes. And I’m not ashamed to say that.”
America’s nuclear policy was one of deterrence by credible threat, a position held by the Titan II program during its tenure. Armageddon was strategy: mutual assured destruction. To ensure the missiles would fire after being attacked, and thus obliterate a good portion of the human race, missile silos were constructed to withstand bombardment. The center blast lock, separating the launch control from the missile, is a fortress.
 

“The floors in the lock area are 5 feet thick,” explained Reeves. “The ceiling is 5 feet thick and the walls are 5 feet thick.” Extra precautions were taken for Titan II missiles which were designed to launch from inside the silo.
Constructing nuclear fortresses was not an easy task. Workers reported that Reeves’ site required twice as much dynamite as usual because of all the rock. According to former Power Production Specialist Ken Barthelette, who joined the Air Force in 1960, the dynamite was just the beginning of a grueling process.
“We would work 18-hour shifts,” Barthelette said of the beginning of his service, via e-mail, “as there was a deadline assigned to each site. Some of the sites were up to 50 miles from the base so normally I would eat the foil packs they sent out to the site and slept in my parka on the steel-plated decks of the silo. I learned to sleep anywhere and at anytime while in the service.”
Barthelette served eight years at various missile sites, including Bitburg, Germany. He began his career overseeing site purchases and construction, and eventually took a position on a missile control crew. In addition to the rugged terrain and isolation, military crews had to contend with mother nature. “I do remember one of the favorite pastimes of some of the Air Police was to shoot rattlesnakes and hang their rattles on the guard house,” Barthelette said. “Some of the strings of rattles were over a foot long. It was very rough country back then.
“Each site had a Quonset hut on site where building equipment was stored during construction. One of my duties was to stomp scorpions. When you entered the building early in the morning there were hundreds of the critters on the floor trying to stay warm on the cool nights. We would line up and step on what was in front of us always looking behind as well. I was never stung.”

Gdy początku lutego 1945 roku wojska 1. Frontu Białoruskiego w wielkim nieładzie zaczęły wychodzić nad brzeg Odry, oczy radzieckich dowódców spoglądały na mapy okolic Berlina, Stalin bowiem wyznaczył 14–15 lutego jako datę zdobycia stolicy III Rzeszy.

ANDRZEJ TOCZEWSKI

Ruiny zamku – schody na wieżę, Kostrzyn nad Odrą Jan Jerszyński, cc-by-sa-2.5

Gdy początku lutego 1945 roku wojska 1. Frontu Białoruskiego w wielkim nieładzie zaczęły wychodzić nad brzeg Odry, oczy radzieckich dowódców spoglądały na mapy okolic Berlina, Stalin bowiem wyznaczył 14–15 lutego jako datę zdobycia stolicy III Rzeszy. W radzieckich planach środkowa Odra nie miała stanowić wydzielonego etapu działań, zamierzano zdobyć ją z marszu i dalej kontynuować uderzenie na Berlin. Natomiast dla strony niemieckiej była to ważna rubież obrony.

Szczególna rola w obronie frontu odrzańskiego przypadła Kostrzynowi, który osłaniał drogi biegnące na Berlin, przez co zyskał nazwę „berlińskich wrót”. W miejscu dzisiejszego Kostrzyna pierwszy gród obronny zbudował Mieszko I, co potwierdzają również niemieccy badacze. Później powstała tu twierdza zbudowana przez margrabiego Jana, którą systematycznie rozbudowywano. W 1945 roku stare umocnienia twierdzy kostrzyńskiej unowocześniono i przystosowano do ówczesnych wymogów obrony, okalając przedmieścia pasami transzei. Na terenie Środkowego Nadodrza znajdowały się dwie stare twierdze położone nad Odrą – Kostrzyn i Głogów, które zaliczono do twierdz pierwszej rangi. W styczniu 1945 roku status twierdz uzyskały też miasta Frankfurt i Gubin. Kostrzyn był starą twierdzą, rozbudowywaną systematycznie od XVI wieku.

Budowle twierdzy leżące na wyspie przy ujściu Warty do Odry składały się z fortów osłoniętych głębokimi rowami i wałami. Po przeprowadzonych pracach modernizacyjnych fortyfikacje stanowiły trudny do zdobycia bastion. Kostrzyn dzielił się na trzy dzielnice: Nowe Miasto, Stare Miasto z cytadelą i Kietz – dzielnicę na lewym brzegu Odry. Nowe Miasto było główną i największą częścią Kostrzyna, którą okolono trzema transzejami obronnymi. Dowództwo ulokowano w cytadeli na Starym Mieście.

Rangę Kostrzyna podniósł fakt ogłoszenia go przez Hitlera twierdzą i mianowanie na jej komendanta Gruppenfürera SS Heinza Reinefartha – „kata z Warszawy”. Dokumenty z dochodzeń prowadzonych przeciwko niemu po wojnie w związku ze zbrodniami na mieszkańcach Warszawy oraz żołnierzach i ludności cywilnej Kostrzyna ważą bez mała… 350 kilogramów.

12 stycznia 1945 roku wojska radzieckie rozpoczęły znad Wisły ofensywę zimową. W głównym pasie natarcia działały wojska 1 Frontu Białoruskiego pod dowództwem marszałka Gieorgija Żukowa, w skład których wchodziły między innymi następujące związki: 1. i 2. Armia Pancerna Gwardii, 5. Armia Uderzeniowa, 8. Armia Gwardii i 16. Armia Lotnicza. Kostrzyn znalazł się w planowanym pasie działania 5. Armii Uderzeniowej pod dowództwem generała Nikołaja Bierzarina. Po pokonaniu fortyfikacji Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego nad Odrę jako pierwsze dotarły wydzielone oddziały 1. i 2. Armii Pancernej Gwardii. Do 2 lutego uczyniły to samo siły główne Frontu, w wyniku czego Kostrzyn został otoczony półpierścieniem przez oddziały 2. Armii Pancernej Gwardii, 5. Armii Uderzeniowej i 8. Armii Gwardii. Wojska te zdobyły przyczółki na Odrze po obu stronach miasta, ale stronie niemieckiej udało się utrzymać „korytarz”, łączący twierdzę z zapleczem własnego frontu.

Wraz z wyjściem wojsk radzieckich nad Odrę wytworzyła się niekorzystna sytuacja strategiczna na skrzydłach 1. Frontu Białoruskiego, które zbytnio się rozciągnęły i nie posiadały zabezpieczenia. Było to powodem zahamowania dalszego natarcia w kierunku berlińskim i wstrzymania kampanii zimowej, której częścią składową stał się dotychczasowy sukces ofensywy – operacja wiślańsko-odrzańska. Rozpoczęły się jednocześnie walki o Kostrzyn. Twierdzy bronił doborowy garnizon wchodzący w skład 9. Armii z Grupy Armii „Wisła”, liczący około 8200 żołnierzy.

Ruiny kościoła NMP – Stare Miasto, Kostrzyn nad Odrą Jan Jerszyński, cc-by-sa-2.5

Próbę zdobycia miasta z marszu podjęły oddziały 2. Armii Pancernej Gwardii pod dowództwem generała Siemiona Bogdanowa, które jako jedne z pierwszych wyszły nad brzeg Odry w rejonie Kostrzyna pod koniec stycznia 1945 roku. Do bezpośredniego ataku przystąpiły czołowe oddziały 1. Korpusu Zmechanizowanego generała Siemiona Kriwoszeina. Zadanie zdobycia miasta postawiono 219. Brygadzie Pancernej i 19. Brygadzie Zmechanizowanej. Wykorzystując pełne zaskoczenie Niemców, wcześnie rano 30 stycznia do ataku jako pierwszy ruszył batalion czołgów majora E. K. Ilina, któremu udało się wedrzeć do miasta, bowiem Niemcy wzięli początkowo radzieckie czołgi za swoje. Oddziałowi Ilina udało się dotrzeć w rejon cmentarza w środku Nowego Miasta, gdzie wywiązały się walki. Pod naporem Niemców batalion radziecki, ponosząc straty, musiał się wycofać. W następnym dniu z kierunku północnego, współdziałając z czołgami 219. Brygady, wdarł się do miasta 1. Batalion Zmotoryzowany kapitana M. N. Striełkowa, który uprzednio wyzwolił obóz jeniecki Stalag III C w Starych Drzewicach. Radziecki batalion początkowo odniósł sukces, przełamał zewnętrzny pas umocnień i wdarł się do miasta, jednak pod naporem nieprzyjaciela oddział Striełkowa, tracąc wiele czołgów, zmuszony został do wycofania się. Tak więc dwukrotne próby zdobycia miasta z marszu nie powiodły się, zapowiadając długotrwałe walki o zdobycie twierdzy.
Ponieważ na początku lutego 2. Armię Pancerną Gwardii wycofano z kierunku berlińskiego na północ, do udziału w operacji pomorskiej, dalsze walki o Kostrzyn podjęła 5. Armia Uderzeniowa, której wojska do 3 lutego wyszły całkowicie nad Odrę. Dowódca 5. Armii, generał Bierzarin, mając na uwadze konieczność skupienia głównego wysiłku na rozszerzeniu i umocnieniu zdobytego przyczółka na zachodnim brzegu Odry, zaniechał dalszych prób zdobycia miasta i wydzielił do jego blokowania 32. Korpus Piechoty generała Dymitra Zerebina. W tym czasie trwały walki o połączenie przyczółków odrzańskich po obydwu stronach Kostrzyna; zajmowały je 5. Armia Uderzeniowa powyżej i 8. Armia Gwardii poniżej miasta. Udało się to dopiero po wielu walkach 22 marca – wtedy twierdzę otoczono pełnym pierścieniem.

Szturm oddziałów 32. Korpusu na miasto przygotowano na 6 marca. W przeddzień ataku radzieckie lotnictwo bombowe przeprowadziło 140 lotów bojowych, niszcząc wiele ważnych punktów strategicznych. Atakujące oddziały podzielono na samodzielne grupy szturmowe, każda w sile kompanii wspartej baterią dział i moździerzy, 2–3 czołgami, plutonem saperów i innych specjalistów. Natarcie rozpoczęło się 6 marca o godzinie 4.00 rano działaniem pododdziału 1032. Pułku Piechoty, który desantem na dwunastu łodziach zaczął płynąć w dół Warty do delty Starej Warty. Ponieważ była jasna księżycowa noc, Niemcy w porę wykryli desant i silnym ogniem zmusili przeciwnika do wycofania się. Dalsze działania, podjęte z rejonu Warnik, miały na celu ściągnięcie na siebie maksymalnych sił wroga. Manewr się udał i Niemcy zaczęli przegrupowywać oddziały w tym kierunku. Umożliwiło to rozpoczęcie w dniu następnym o godzinie 13.00 głównego uderzenia z kierunku północnego. Rozpoczęto je trzydziestominutową nawałą artyleryjską i postawieniem zasłon dymnych. Następnie szturm przypuściły, przy wsparciu czołgów, pododdziały 1038. i 1040. Pułku. Udało im się przełamać niemieckie umocnienia i zająć pierwszą transzeję. Około północy 1. kompania 1038. Pułku rozpoczęła szturm na fabrykę celulozy, którą całkowicie zdobyto po czterech dniach. Szczególnie krwawe walki toczono o gazownię, stację kolejową, koszary i forty Nowego Miasta. 12 marca udało się zdobyć całkowicie Nowe Miasto. Niemcy zostali otoczeni na Starym Mieście, gdzie znajdowały się budowle starej twierdzy. Nielicznym oddziałom radzieckim udało się wedrzeć w niemiecką obronę Starego Miasta, co pozwalało liczyć na całkowite zdobycie Kostrzyna. Wojska niemieckie broniące Starego Miasta po przegrupowaniu sił odrzuciły oddziały radzieckie, które wdarły się na teren Starówki. Dla dowódcy 1. Frontu Białoruskiego sukces był tak wielki, iż nie przewidywał, by niemiecki garnizon mógł bronić się dalej. Wszystko wskazywało, że obrona Kostrzyna została rozbita. Wzięty do niewoli niemiecki dowódca Nowego Miasta, zmuszony do podpisania kapitulacji, podał, że komendant twierdzy nie żyje. W tej sytuacji marszałek Żukow powiadomił Stalina, iż ostatnia twierdza na drodze do Berlina została zdobyta. Na wieść o zdobyciu Kostrzyna w Moskwie zapanowała euforia. Fakt ten został obwieszczony przez korespondentów wojennych na łamach prasy radzieckiej. Marszałek Związku Radzieckiego Stalin, chcąc uczcić tak ważne wydarzenie, wydał specjalny rozkaz nr 300, który głosił między innymi:
„Wojska 1. Frontu Białoruskiego po uporczywych walkach dziś, 12 marca, szturmem zdobyły miasto i twierdzę Kostrzyn – ważny węzeł kolejowy i silny punkt oporu Niemców nad rzeką Odrą, odsłaniając przedpole Berlina. (…) Dla uczczenia odniesionego zwycięstwa formacje i jednostki, które najbardziej wyróżniły się w walkach o zdobycie miasta i twierdzy Kostrzyn, przedstawić do odznaczenia orderami. Dziś 12 marca o godz. 23.00 stolica naszej Ojczyzny Moskwa w imieniu Ojczyzny salutuje bohaterskie wojska 1. Frontu Białoruskiego, które zdobyły miasto i twierdzę Kostrzyn – dwudziestoma salwami artyleryjskimi z dwustu dwudziestu czterech dział. (…).”
W rozkazie wymieniono dziesiątki wyższych dowódców podkreślając ich zasługi przy zdobywaniu Kostrzyna, za co otrzymali tytuły Bohatera Związku Radzieckiego. Tak więc w Moskwie przyjęto, iż twierdza Kostrzyn została zdobyta 12 marca, uświetniając ten fakt specjalnym rozkazem Wodza Naczelnego Armii Czerwonej i powiadomieniem o tym znaczącym wydarzeniu zachodnich aliantów. Tymczasem do załogi twierdzy kostrzyńskiej pod dowództwem Reinefartha poprzez utrzymywany korytarz dotarły posiłki. Obrońcy zajęli pozycje obronne na Starym Mieście i w twierdzy, ani myśląc kapitulować.

Cmentarz żołnierzy Armii Radzieckiej poległych w 1945 r. – Bastion Król, Stare Miasto, Kostrzyn nad Odrą Jan Jerszyński, cc-by-sa-2.5

Zdarzenie to wprowadziło marszałka Żukowa w stan poważnego zakłopotania, bowiem przekazanie prawdziwej sytuacji groziło kompromitacją i trudnymi do przewidzenia konsekwencjami ze strony Stalina. Żukow nie odważył się sprostować pierwszej informacji i wyjawić Stalinowi faktycznego stanu walk o Kostrzyn. Sytuacja stała się bardzo kłopotliwa dla dowództwa 1. Frontu Białoruskiego. Bojąc się reperkusji, w dalszych komunikatach wojennych unikano nazwy Kostrzyn, najwyżej podając informacje, iż walki toczą się w jego rejonie. Dobitnym tego przykładem jest późniejszy komunikat z 30 marca, informujący o faktycznym całkowitym zdobyciu Kostrzyna: „Wojska 1. Frontu Białoruskiego okrążyły, a następnie zlikwidowały na południowy zachód od Kostrzyna silny garnizon wojsk niemieckich, broniących rejonu między Wartą i Odrą”. Komunikat ten jest tak niejasno sformułowany, iż osobę nie znającą topografii miasta wprowadza w oczywisty błąd, bowiem „rejon między Wartą i Odrą” stanowi właśnie obszar całej dzielnicy Stare Miasto. Stalin do końca nie dowiedział się o „kostrzyńskiej oszibce” marszałka Żukowa.
W marcu dowództwo 1. Frontu pracowało nad koncepcją operacji berlińskiej. Fakt, że twierdza kostrzyńska broniła się nadal i posiadała korytarz łączący ją z zapleczem, był powodem wezwania przez Żukowa dowódcę 8. Armii Gwardii generała Wasilija Czujkowa w celu wydania mu rozkazu o ostatecznym zdobyciu Kostrzyna. Gdy Czujkow zdumiony zaczął mówić, iż słyszał w radiu, że Kostrzyn został już zdobyty, Żukow machnął ręką i rozkazał, „by mu nie zawracał głowy”. Dowódca 8. Armii Gwardii, który miał doświadczenie w zdobywaniu twierdzy stalingradzkiej i poznańskiej, zrozumiał, że otrzymał bardzo trudne zadanie.

Niemcy wiązali duże nadzieje z utrzymaniem Kostrzyna, dlatego też po likwidacji korytarza przez wojska radzieckie, co nastąpiło 22 marca, podejmowali wielokrotne próby jego odzyskania. Pomimo wielu wysiłków nie udało się im tego planu zrealizować, a finałem było dokonanie przez Hitlera wielu zmian personalnych, które jednak nie odwróciły szans na odzyskanie połączenia z twierdzą. 28 marca, po wykonaniu rozpoznania, lotnictwo radzieckie przeprowadziło zmasowany atak na twierdzę, zmuszając Niemców do ucieczki i krycia się w schronach polowych. Następnego dnia nastąpił ponowny atak samolotów i artylerii z działami 203 mm, które prowadziły ogień na wprost w kierunku murów twierdzy. Sytuacja oblężonego garnizonu była bardzo ciężka. Znajdował się pod nieustannym ostrzałem artylerii i bombardowaniem lotnictwa, ponadto woda z roztopów wiosennych zalała znaczną część piwnic na skraju Starego Miasta, co pozbawiło garnizon wielu dobrych stanowisk ogniowych. 30 marca o godzinie 6.30 nastąpił kolejny szturm oddziałów 35. Dywizji Piechoty Gwardii, które otrzymały zadanie całkowitego zlikwidowania oporu przeciwnika. Wcześniej do ataku ruszyły również oddziały 82. Dywizji Piechoty Gwardii. Żołnierze tych jednostek po bardzo krwawych walkach ostatecznie zdobyli 30 marca Stare Miasto. Gdy dowódca 82. Dywizji generał Chetagurow zameldował o tym fakcie generałowi Czujkowowi, ten odparł: „Można uznać, że błąd został naprawiony”.
Prawie sześćdziesiąt dni trwały walki o Kostrzyn. 30 marca zlikwidowano ostatni punkt oporu. Części wojsk niemieckich, z Reinefarthem na czele, udało się wbrew rozkazowi Hitlera uciec za Odrę, za co Führer kazał komendanta twierdzy skazać na śmierć. Reinefarth uniknął egzekucji i po wojnie przez wiele lat mieszkał na wyspie Sylt, gdzie był burmistrzem i prowadził praktykę adwokacką.
W wyniku długotrwałych walk Kostrzyn uległ zniszczeniu w 95%. W gruzy legło 8278 domów, miasto stało się jednym wielkim rumowiskiem. Zniszczeniu uległy zakłady pracy tak, że nie nadawały się do odbudowy. Całkowicie została zniszczona duża miejska oczyszczalnia ścieków i największa po Głogowie gazownia na terenie Środkowego Nadodrza, której dzienna zdolność produkcyjna wynosiła ponad dziewięć tysięcy metrów sześciennych. Fabryka celulozy, będąca przed wojną najnowocześniejszym zakładem, uległa zniszczeniu w 85%. Dane o liczbie zniszczonych zakładów i szacunkowe informacje o zakresie zniszczeń wojennych nie są w stanie oddać rzeczywistego stanu miasta w tamtych dniach, które praktycznie przestało istnieć.
Jako pierwsi Polacy do Kostrzyna przybyli kolejarze. W Berlinie toczyły się jeszcze zacięte walki, gdy pod wieczór 25 kwietnia uruchomiono dla potrzeb wojska odcinek linii kolejowej Kostrzyn–Berlin.

Bibliografia:
A. Toczewski, Kostrzyn 1945. Warszawa 1988
A. Toczewski, Walki o przełamanie linii środkowej Odry w 1945 roku. Zielona Góra 1982